ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗ ΧΙΛΗ
[Eισαγωγή: Στην 18η Mπρυμαίρ του Λουδοβίκου Bοναπάρτη, ο Kαρλ Mαρξ γράφει πως τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δυο φορές: τη μια σαν τραγωδία, τη δεύτερη σαν φάρσα. «H παράδοση όλων των νεκρών γενεών», γράφει, «βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Kαι όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.»
Tμήματα της ελληνικής και της διεθνούς αριστεράς δεν ξεφεύγουν από τον παραπάνω κανόνα. Eπιχειρούν να αντλήσουν την ποίησή τους από το παρελθόν, και συγκεκριμένα από την Unitad Popular, τη Λαϊκή Eνότητα της Xιλής.
Ήδη, πριν το σχίσμα στον ΣYPIZA το 2015, απ’ όπου αποσχίσθηκε η ΛAE, γινόταν φανερό πως κάποιοι έχουν θεωρητικοποιήσει το λατινοαμερικάνικο εγχείρημα των αρχών της δεκαετίας του 1970. Προφανώς είναι οι ίδιοι που συμβούλευαν τότε τον Aλέξη Tσίπρα, κατά την περιοδεία του στη Λατινική Aμερική, όταν έκτιζε το ίματζ του αριστερού ηγέτη, να κάνει και δηλώσεις υπέρ του 7ου Συνεδρίου της Kομιντέρν – του συνεδρίου που αποφάσισε να μετατρέψει το ενιαίο ταξικό μέτωπο της λενινιστικής KΔ σε λαϊκό μέτωπο της σταλινισμένης KΔ. (Tο KKE, σημειωτέον έχει κάνει κριτική στο 7ο Συνέδριο της K.Δ.).
Aλλά ας μάθουμε από τη ιστορία. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 σημειώθηκε το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στη Xιλή και μία από τις χειρότερες ήττες της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος. Oι στρατηγοί, με επικεφαλής τον Aουγκούστο Πινοσέτ, υπό την καθοδήγηση της CIA και των στελεχών της πολυεθνικής ITT και την υποστήριξη της χιλιανής μπουρζουαζίας και μέρους της μικροαστικής τάξης ανέτρεψαν την νόμιμη κυβέρνηση δολοφονώντας 40.000 αριστερούς και βασανίζοντας δεκάδες χιλιάδες άλλους. Kαι να σκεφθεί κανείς πως τον Πινοσέτ τον διόρισε η ίδια η κυβέρνηση του ανατραπέντος προέδρου Aλιέντε.
Πάνω στα κόκκαλα και το αίμα χιλιάδων δολοφονημένων εργατών, εφαρμόστηκαν οι νεο-φιλελεύθερες συνταγές της σχολής του Σικάγου, που σήμερα εφαρμόζονται σε διάφορες χώρες της Eυρώπης και οι οποίες εμπνέουν τον Mητσοτάκη, π.χ. στο ασφαλιστικό.
O αριστερός πρόεδρος της Xιλής Σαλβαντόρ Aλιέντε επέδειξε ηρωισμό και πέθανε στο προεδρικό μέγαρο πολεμώντας τη χούντα του Πινοσέτ. Ωστόσο, χρειάζονται να βγουν μαθήματα από εκείνη την αιματηρή ήττα του εργατικού και αριστερού κινήματος. Πρωτίστως ευθύνες έχει η στρατηγική της Unidad Popular –το λαϊκό μέτωπο ταξικής συνεργασίας- που άφησε ανεμπόδιστους τους χασάπηδες της CIA να επιβάλουν τη δικτατορία.
Aλλά την κύρια ευθύνη την είχε το Kομμουνιστικό Kόμμα Xιλής, που με την πολιτική του και τη θεωρία του ειρηνικού δρόμου για το σοσιαλισμό άφησε ιδεολογικά και πολιτικά άοπλες, συγχυσμένες και απροετοίμαστες τις εργατικές μάζες μπροστά στην αδίστακτη μπουρζουαζία και στους στρατοκράτες.
Mικρότερες επαναστατικές δυνάμεις, όπως το Kίνημα Eπαναστατικής Aριστεράς (MIR), παγιδευμένο στην πολιτική της κριτικής υποστήριξης της κυβέρνησης Aλιέντε, δεν επικέντρωσε την πάλη του στο χτίσιμο ενός επαναστατικού κόμματος, και δεν μπόρεσε να σπάσει την επιρροή των σταλινικών και των ρεφορμιστών μέσα στο εργατικό κίνημα. Xαρακτηριστικό της σύγχυσης του ίδιου του MIR σχετικά με την κυβέρνηση Λαϊκής Eνότητας είναι το γεγονός ότι λίγους μήνες πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα, ανέστειλε την αντιπολίτευση προς τον Aλιέντε στις εκλογές του Mάρτη 1973.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από εργατικές οργανώσεις (Περιφερειακό Συντονιστικό των Βιομηχανικών Συμβουλίων. Περιφερειακό Συμβούλιο Άμεσων Παροχών – Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων σε Σύγκρουση) έξι ημέρες πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα. Aπευθύνεται στον πρόεδρο Aλιέντε. Ήταν μια απεγνωσμένη έκκληση των εργατών να οργανωθεί αντίσταση στην ολοφάνερη πορεία της καπιταλιστικής αντίδρασης προς το πραξικόπημα. Συγχρόνως, είναι ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του μιλιταριστικού πραξικοπήματος. Δυστυχώς καμμια προετοιμασία των επαναστατικών δυνάμεων δεν έγινε. Συγχρόνως, όμως, η έκκληση δείχνει τις τεράστιες αυταπάτες που υπήρχαν μέσα στο εργατικό κίνημα σε σχέση με την ικανότητα της Unidad Popular να αντιπαλέψει το στρατιωτικό πραξικόπημα. Mόνο η ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης μπορούσε να αποκρούσει την επερχόμενη φασιστική δικτατορία. Aλλά αυτό απαιτούσε την ύπαρξη ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Θ.K.]
EKKΛHΣH TΩN EPΓATΩN ΛIΓO ΠPIN TO ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗ ΧΙΛΗ
Επιστολή των εργατών των Βιομηχανικών Συμβουλίων στον Σαλβαδόρ Αλιέντε
Συναγωνιστή Σαλβαδόρ Αλιέντε
Ήρθε η στιγμή που η εργατική τάξη, οργανωμένη στο Περιφερειακό Συντονιστικό Βιομηχανικών Συμβουλίων, το Περιφερειακό Συμβούλιο Άμεσων Παροχών και το Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων σε Σύγκρουση, θεώρησε άμεσα αναγκαίο να απευθυνθεί σε εσάς, ως αποτέλεσμα της ανησυχίας της, λόγω της εξέλιξης μιας σειράς γεγονότων που πιστεύουμε πως όχι μόνο θα διαλύσουν την χιλιανή επαναστατική διαδικασία, αλλά θα οδηγήσουν βραχυπρόθεσμα σε ένα φασιστικό καθεστώς, πιο άτεγκτο και εγκληματικό. Πρωτύτερα, φοβόμασταν ότι η διαδικασία προς το Σοσιαλισμό εξελισσόταν σε μία ρεφορμιστική αστικοδημοκρατική Κυβέρνηση του κέντρου, που έτεινε στο σβήσιμο της τάσης κινητοποίησης των μαζών ή να τις οδηγήσει σε εξεγέρσεις αναρχικού χαρακτήρα, βάσει του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Αλλά τώρα, αναλύοντας τις τελευταίες εξελίξεις, δε φοβόμαστε πια αυτό. Τώρα είμαστε σίγουροι ότι κατευθυνόμαστε σε μια εκκρεμή κατάσταση, που θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στο φασισμό. Γι’ αυτό το λόγο, προχωράμε στην απαρίθμηση των μέτρων που, ως εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, θεωρούμε απαραίτητο να παρθούν. Πρώτα απ’ όλα, συναγωνιστή, απαιτούμε να τηρηθεί το πρόγραμμα της Λαϊκής Eνότητας, καθώς εμείς, το 1970, δεν ψηφίσαμε έναν άνθρωπο, αλλά ένα Πρόγραμμα.
Περιέργως, το πρώτο Κεφάλαιο του Προγράμματος Λαϊκής Ενότητας φέρει τον τίτλο: “Λαϊκή Εξουσία” και παραθέτουμε από σελίδα 14 του προγράμματος το εξής απόσπασμα: “…Οι λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις δεν ενώθηκαν για να παλέψουν απλά για την αντικατάσταση του Προέδρου της Δημοκρατίας από έναν άλλο, ούτε για να φέρουν άλλα κόμματα στην Κυβέρνηση, αλλά για να υλοποιήσουν τις βαθιές αλλαγές που απαιτούνται από την εθνική κατάσταση, στη βάση της μετάβασης της εξουσίας των παλαιών κυρίαρχων ομάδων στους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους προοδευτικούς των μεσαίων στρωμάτων…”, “Να μετατρέψουν τους σημερινούς θεσμούς του Κράτους σε θεσμούς όπου οι εργαζόμενοι και ο λαός θα έχουν την πραγματική άσκηση της εξουσίας….”, “…Η λαϊκή Κυβέρνηση θα βασίσει ιδιαίτερα τη δύναμη και την εξουσία της στη στήριξη που θα της παρέχει ο οργανωμένος λαός…”.
Και από τη σελίδα 15: “…Μέσω μιας μαζικής κινητοποίησης θα δομηθεί η νέα δομή εξουσίας από τα κάτω…”. Γίνεται λόγος για ένα πρόγραμμα νέου Πολιτικού Συντάγματος, μίας και μόνης Βουλής, της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης, ενός Ανώτατου Δικαστηρίου με μέλη που θα έχει αναδείξει η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση. Στο πρόγραμμα αναφέρεται ότι θα απορριφθεί η χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων για να καταπιεστεί ο λαός… (σελίδα 24). Συναγωνιστή Αλιέντε, αν δεν σας υποδεικνύαμε ότι αυτά τα λόγια είναι αποσπάσματα του καταστατικού της Λαϊκής Ενότητας, που ήταν ένα μίνιμουμ ταξικό πρόγραμμα, θα μας λέγατε τώρα ότι πρόκειται για ακραία φρασεολογία των βιομηχανικών συμβουλίων. Αλλά εμείς ρωτάμε: Πού είναι το νέο Κράτος; Το νέο Πολιτικό Σύνταγμα, η Μόνη Βουλή, η Λαϊκή Συνέλευση, τα Ανώτατα Δικαστήρια;
Πέρασαν τρία χρόνια, συναγωνιστή Αλιέντε, και εσείς δεν βασιστήκατε στις μάζες και τώρα εμείς οι εργαζόμενοι δεν έχουμε εμπιστοσύνη. Οι εργαζόμενοι νιώθουμε βαθιά σύγχυση και απογοήτευση όταν ο Πρόεδρός μας, η Κυβέρνησή μας, τα κόμματά της, οι οργανώσεις της, τους δίνουν ξανά και ξανά την εντολή να υποχωρήσουν, αντί να προχωρήσουν μπροστά. Εμείς απαιτούμε όχι μόνο να μας ενημερώνετε, αλλά και να μας συμβουλεύεστε για τις αποφάσεις που, εν τέλει, είναι καθοριστικές για το μέλλον μας.
Γνωρίζουμε ότι στην ιστορία των επαναστάσεων πάντοτε υπήρχαν στιγμές υποχώρησης και στιγμές που προχωρούσαμε μπροστά, αλλά ξέρουμε, είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι τα τελευταία τρία χρόνια θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει όχι μόνο μάχες σε μερικό επίπεδο, αλλά ολόκληρο τον πόλεμο.
Θα έπρεπε σε αυτές τις περιπτώσεις να έχουν παρθεί μέτρα που θα έκαναν μη ανακλητή τη διαδικασία· μετά το θρίαμβο της εκλογής των Κυβερνητών το ’71, ο λαός έκανε έκκληση για δημοψήφισμα και τη διάλυση της ανταγωνιστικής Βουλής.
Τον Οκτώβριο, όταν χάρη στη θέληση και την οργάνωση της εργατικής τάξης, κρατήθηκε η χώρα μπροστά στη στάση των εργοδοτών, όπου γεννήθηκαν τα βιομηχανικά συμβούλια στη θέρμη αυτού του αγώνα και διατηρήθηκε η παραγωγή, η παροχή προϊόντων, οι μεταφορές, χάρη στη θυσία των εργαζομένων και κατέστη δυνατό το τελειωτικό χτύπημα στην αστική τάξη, εσείς δε μας εμπιστευτήκαμε, παρά το ό,τι κανείς δε μπορεί να αρνηθεί την τεράστια επαναστατική δυναμική που έδειξε το προλεταριάτο, και του δώσατε μια διέξοδο που αποτέλεσε χαστούκι στην εργατική τάξη, ορίζοντας ένα πολιτικό-στρατιωτικό Συμβούλιο, με το επιβαρυντικό στοιχείο ότι συμπεριελήφθησαν σε αυτό δύο ηγέτες της Μόνης Γενικής Ένωσης Εργαζομένων που, αποδεχόμενοι αυτά τα υπουργεία, έκαναν να χαθεί η εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης στο ανώτατο όργανό της.
Όργανο που, όποιος κι αν ήταν ο χαρακτήρας της Κυβέρνησης, έπρεπε να παραμείνει στην άκρη, για να υπερασπιστεί κάθε αδυναμία αυτής, μπροστά στα προβλήματα των εργαζομένων.
Παρά την υποχώρηση και την πτώση του βαθμού κινητοποίησης που προκάλεσε αυτό, παρά τον πληθωρισμό, τις ουρές και τις χιλιάδες δυσκολίες που βίωναν καθημερινά άνδρες και γυναίκες του προλεταριάτου, στις εκλογές του Μαρτίου του 1973, έδειξαν για άλλη μια φορά τον ξεκάθαρο χαρακτήρα τους και τη συνείδηση που είχαν, δίνοντας το 43% αγωνιστικών ψήφων στους υποψήφιους της Λαϊκής Ενότητας.
Και τότε, συναγωνιστή, θα έπρεπε να έχουν παρθεί τα μέτρα που άξιζαν στο λαό και που αυτός απαιτούσε για να προστατευτεί από την καταστροφή που τώρα διαισθανόμαστε.
Έτσι, στις 29 Ιουνίου, όταν οι στασιαστές στρατηγοί και αξιωματικοί που συμμαχούσαν με το Εθνικό Κόμμα, τον Φρέι και την οργάνωση “Πατρίς και Ελευθερία”, τέθηκαν ξεκάθαρα σε μια θέση παρανομίας, θα μπορούσαν να έχουν αποκεφαλιστεί οι στασιαστές και, στηριζόμενος στο λαό και δίνοντας την ευθύνη στους πιστούς στρατηγούς και τις δυνάμεις που τότε σας υπάκουαν, να έχετε οδηγήσει τη διαδικασία στο θρίαμβο, να έχετε περάσει στην αντεπίθεση. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έλειψαν επαναστατική αποφασιστικότητα, εμπιστοσύνη στις μάζες, γνώση της οργάνωσής σας και δύναμη, μια αποφασιστική και ηγεμονική πρωτοπορία.
Τώρα οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά είμαστε σε κατάσταση εγρήγορσης. Η δεξιά έχει στήσει ένα τρομοκρατικό μηχανισμό, τόσο δυνατό και τόσο καλά οργανωμένο, που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρηματοδοτείται από τη CIA. Σκοτώνουν εργάτες, εξαφανίζουν διυλιστήρια, [σαμποτάρουν] τρένα. Προκαλούν διακοπές ρεύματος σε δύο περιφέρειες, επιτίθενται εναντίον των ηγετών μας, των κομματικών και συνδικαλιστικών γραφείων μας.
Τους τιμωρήσατε ή τους καταστείλατε; Όχι, συναγωνιστή!
Τιμωρείτε και καταστέλλετε τους ηγέτες της αριστεράς.
Οι Πάμπλο Ροδρίγεθ, οι Μπενχαμίν Μάτε, ομολογούν ανοιχτά ότι συμμετείχαν στο “Τανκετάθο”1.
Τους ισοπεδώσατε και τους ταπεινώσατε; Όχι, συναγωνιστή!
Ισοπεδώνονται οι Αποθήκες Μαλλιού του Νότου στο Μαγαγιάνες, όπου δολοφονήθηκε ένας εργάτης και επί ώρες βρίσκονταν οι εργαζόμενοι εκτεθειμένοι στο χιόνι χωρίς λόγο.
Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών παρέλυσαν τη χώρα, αφήνοντας ταπεινά σπίτια χωρίς παραφίνη, χωρίς τρόφιμα, χωρίς φάρμακα.
Τους καταδιώξατε; Τους καταστείλατε; Όχι, συναγωνιστή!
Καταδιώκονται οι εργάτες του Cobre Cerillos, του Indugas, των εργοστασίων τσιμέντου Melοn, των Ενωμένων Εργοστασίων Μπύρας.
Ο Φρέι, ο Χάρπα, χρηματοδοτούμενοι από την εταιρεία ΙΤΤ, καλούν ανοιχτά σε στάση.
Τους κάνατε πέρα; Τους καταγγείλατε; Όχι, συναγωνιστή!
Καταγγέλλονται και ζητείται να κάνουν πέρα τους Παλέστρο, Αλταμιράνο, Γαρρετόν, αυτούς που υπερασπίζονται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Στις 29 Ιουνίου εξεγέρθηκαν στρατηγοί και αξιωματικοί ενάντια στην Κυβέρνηση, σφυροκοπώντας με τα πολυβόλα τους για ώρες το Μέγαρο της Μονέδα, προκαλώντας 22 νεκρούς.
Τους ντουφεκίσατε; Τους βασανίσατε; Όχι, συναγωνιστή!
Βασανίζονται απάνθρωπα ναύτες και υπαξιωματικοί που υπερασπίζονται το Σύνταγμα, τη θέληση του λαού, και εσάς, συναγωνιστή Αλιέντε.
Η οργάνωση “Πατρίς και Ελευθερία” ωθεί σε πραξικόπημα.
Τους καταστείλατε; Τους τιμωρήσατε; Όχι, συναγωνιστή! Εξακολουθούν να δίνουν συνεντεύξεις τύπου, τους παρέχετε διεξόδους, για να συνωμοτούν στο εξωτερικό.
Ενώ ισοπεδώνεται η Sumar, όπου πεθαίνουν εργάτες και κάτοικοι, ενώ ισοπεδώνονται οι αγρότες του Καουτίν, που υπερασπίζονται την Κυβέρνηση και υποβάλλονται στα πιο σκληρά βασανιστήρια, περνώντας από τους δρόμους κρεμασμένοι από τα πόδια σε ελικόπτερα, πάνω από τα κεφάλια των οικογενειών τους, μέχρι να σκοτωθούν.
Επιτίθενται σε εσάς, συναγωνιστή, στους ηγέτες μας, και μέσω αυτών στους εργαζόμενους ως σύνολο, στην πιο θαρραλέα και ελευθέρια μορφή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαθέτουν εκατομμύρια και ανήκουν στη δεξιά.
Τους καταστρέψατε; Τους κάνατε να σωπάσουν; Όχι, συναγωνιστή!
Φιμώνονται και καταστρέφονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της αριστεράς, το κανάλι 9 της Τηλεόρασης, η τελευταία ευκαιρία να έχουν φωνή οι εργαζόμενοι.
Και στις 4 Σεπτέμβρη, την τρίτη επέτειο της Κυβέρνησης των εργαζομένων, ενώ ο λαός, ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες βγαίναμε στους δρόμους να σας χαιρετίσουμε, να δείξουμε την επαναστατική συνείδηση και αποφασιστικότητά μας, η Πολεμική Αεροπορία της Χιλής (FACH), ισοπέδωνε την Mademsa, την Madeco, την Rittig, σε μια από τις πιο θρασείες και απαράδεκτες προβοκάτσιες, χωρίς να υπάρχει ορατή απάντηση.
Για όλα αυτά, συναγωνιστή, εμείς οι εργαζόμενοι, είμαστε σύμφωνοι σε ένα σημείο με τον κύριο Φρέι, ότι δηλαδή υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές [προοπτικές]: η δικτατορία του προλεταριάτου ή η στρατιωτική δικτατορία.
Προφανώς, ο κύριος Φρέι είναι επίσης αθώος, γιατί πιστεύει ότι μια τέτοια στρατιωτική δικτατορία θα ήταν μόνο μεταβατική, προκειμένου να τον φέρει στην Προεδρία.
Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι ιστορικά ο ρεφορμισμός, που αναζητείται με το διάλογο με εκείνους που έχουν προδώσει επανειλημμένα, είναι ο πιο γρήγορος δρόμος για το φασισμό.
Και οι εργαζόμενοι, ξέρουμε πια τι είναι ο φασισμός.
Μέχρι πρόσφατα ήταν μόνο μια λέξη που δεν καταλαβαίναμε όλοι οι συναγωνιστές. Έπρεπε να ανατρέξουμε σε μακρινά ή κοντινά παραδείγματα: τη Βραζιλία, την Ισπανία, την Ουρουγουάη κτλ.
Αλλά τώρα το έχουμε ζήσει στο πετσί μας, στις ισοπεδώσεις, σε αυτό που συμβαίνει στους ναύτες και τους υπαξιωματικούς, σε αυτό που υφίστανται οι συναγωνιστές της Asmar, της Famae, οι αγρότες του Καουτίν.
Τώρα ξέρουμε ότι φασισμός σημαίνει ισοπέδωση όλων των κατακτήσεων που πέτυχε η εργατική τάξη, των εργατικών οργανώσεων, των συνδικάτων, του δικαιώματος στην απεργία, των δικαιωμάτων.
Ο εργαζόμενος που διεκδικεί τα ελάχιστα ανθρώπινα δικαιώματά του, απολύεται, φυλακίζεται, βασανίζεται ή δολοφονείται.
Θεωρούμε πως όχι μόνο παρασυρόμαστε στο δρόμο που οδηγεί στο φασισμό με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά και ότι στερηθήκαμε τα μέσα για να υπερασπιστούμε τον εαυτόν μας.
Για τον λόγο αυτόν, απαιτούμε από εσάς, συναγωνιστή Πρόεδρε, να ηγηθείτε αυτού του αληθινού στρατού χωρίς όπλα, αλλά παντοδύναμου όσον αφορά στη συνείδησή του, στην αποφασιστικότητά του, τα προλεταριακά κόμματα να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να μετατραπούν σε πραγματική πρωτοπορία αυτής της οργανωμένης, αλλά χωρίς κατεύθυνση μάζας.
Απαιτούμε:
1) Μπροστά στη στάση των ιδιοκτητών φορτηγών, την άμεση επίσχεση των φορτηγών χωρίς επιστροφή από τους μαζικούς οργανισμούς και τη δημιουργία μιας Κρατικής Εταιρείας Μεταφορών, ώστε να μη βρεθεί ποτέ ξανά στα χέρια αυτών των αλητών η δυνατότητα να παραλύσουν τη χώρα.
2) Ενώπιον της εγκληματικής στάσης της Ιατρικής Σχολής, απαιτούμε να εφαρμοστεί ο Nόμος περί Εσωτερικής Ασφαλείας του Κράτους, ώστε ποτέ ξανά να μη βρεθεί στα χέρια αυτών των μισθοφόρων της υγείας η ζωή των γυναικών και των παιδιών μας. Ολόπλευρη υποστήριξη στους πατριώτες γιατρούς.
3) Ενώπιον της στάσης των εμπόρων, να μην επαναληφθεί το λάθος του Οκτώβρη, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν τους χρειαζόμασταν ως κλάδο. Να μπει τέλος στην πιθανότητα αυτοί οι συνδεόμενοι με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών διακινητές, να απειλούν ότι θα πολιορκήσουν το λαό με την πείνα. Να θεσπισθεί μια και καλή η άμεση διακίνηση, οι λαϊκές αποθήκες, να εξασφαλιστούν τα βασικά τρόφιμα στο λαό. Να περάσουν στην κοινωνική σφαίρα οι βιομηχανίες τροφίμων που βρίσκονται ακόμα στα χέρια του λαού.
4) Όσον αφορά στην κοινωνική σφαίρα: όχι μόνο να μην επιστραφεί καμία εταιρεία όπου η πλειοψηφία των εργαζομένων συμφωνεί να παρεμβαίνουν σε αυτές, αλλά να γίνουν η κυρίαρχη σφαίρα της οικονομίας.
Να οριστεί μια νέα τιμαριθμική πολιτική.
Η παραγωγή και η διακίνηση των προϊόντων των βιομηχανιών της κοινωνικής σφαίρας, να λειτουργεί με διακρίσεις. Όχι άλλα προϊόντα πολυτελείας για την αστική τάξη. Να ασκείται πραγματικός εργατικός έλεγχος μέσα σε αυτές.
5) Απαιτούμε να καταργηθεί ο Νόμος περί Ελέγχου Όπλων. Ο νέος “Καταραμένος Νόμος” που είχε ως μόνη χρησιμότητα να καταδιώκει τους εργαζόμενους, με τις ισοπεδώσεις που έλαβαν χώρα σε βιομηχανίες και οικισμούς, που χρησιμεύει ως γενική πρόβα για τα τμήματα που βρίσκονται ενάντια στην εργατική τάξη, σε μια προσπάθεια να τους ταπεινώσει και να ταυτοποιήσει τους ηγέτες τους.
6) Για την απάνθρωπη καταστολή σε βάρος των ναυτικών του Βαλπαραΐσο και του Ταλκαουάνο, απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση αυτών των ηρωικών ταξικών αδερφών μας, που τα ονόματά τους είναι γραμμένα στις σελίδες της ιστορίας της Χιλής. Να ταυτοποιηθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
7) Για τους βασανισμούς και το θάνατο των αγροτών αδελφών μας στο Καουτίν, απαιτούμε δημόσια δίκη και την αντίστοιχη τιμωρία στους υπεύθυνους.
8) Για όλους τους εμπλεκόμενους σε απόπειρες ανατροπής της νόμιμης Κυβέρνησης, την ανώτατη ποινή.
9) Σε σχέση με τη σύγκρουση του Καναλιού 9 της Τηλεόρασης, αυτό το μέσο επικοινωνίας των εργαζομένων να μην παραδοθεί ούτε να μεταβιβαστεί για κανένα λόγο.
10) Διαμαρτυρόμαστε για την καθαίρεση του συναγωνιστή Χάιμε Φάιβοβιτς, αναπληρωτή Γραμματέα Μεταφορών.
11) Ζητούμε, μέσω υμών, να δηλωθεί η πλήρης στήριξή μας στον Πρέσβη της Κούβας, το συναγωνιστή Μάριο Γκαρθία Ιντσάουστεγκι, και σε όλους τους Κουβανούς Συναγωνιστές που καταδιώκονται από τη σκληρότερη αντίδραση, και να τους προσφερθούν οι προλεταριακές γειτονιές μας για να ιδρύσουν εκεί την πρεσβεία και την κατοικία τους, ως μορφή ευχαριστιών σε αυτόν τον λαό, που έφτασε να στερηθεί το κομμάτι το ψωμί για να μας βοηθήσει σε αυτό τον αγώνα. Να απελαθεί ο Πρέσβης των ΗΠΑ που, μέσω των εκπροσώπων του, το Πεντάγωνο, τη CIA, την ΙΤΤ, παρέχει αποδεδειγμένα καθοδηγητές και χρηματοδότηση στους στασιαστές.
12) Απαιτούμε την υπεράσπιση και την προστασία των Κάρλος Αλταμιράνο, Μάριο Παλέστρο, Μιγέλ Ενρίκεθ, Όσκαρ Χερρετόν, καταδιωκόμενους από τη Δεξιά και τη ναυτική Εισαγγελία επειδή υπερασπίστηκαν με θάρρος τα δικαιώματα του λαού, με ή χωρίς στολή.
Σας προειδοποιούμε, συναγωνιστή, ότι με το σεβασμό και την εμπιστοσύνη που ακόμα σας έχουμε, αν δεν τηρηθεί το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας, αν δεν εμπιστευτείτε τις μάζες, θα χάσετε τη μόνη πραγματική στήριξη που έχετε ως πρόσωπο και ως κυβερνήτης, που θα είναι υπεύθυνος που έφερε τη χώρα, όχι σε έναν εμφύλιο πόλεμο, που πλέον είναι σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά στο ωμό, σχεδιασμένο μακελειό της πιο συνειδητοποιημένης και οργανωμένης εργατικής τάξης της Λατινικής Αμερικής. Και ότι θα είναι ιστορική ευθύνη αυτής της Κυβέρνησης, που ήρθε και διατηρήθηκε στην εξουσία με τόσες θυσίες των εργαζομένων, των πολιτών, των αγροτών, των φοιτητών, των διανοουμένων, των επαγγελματιών, η καταστροφή, ο αποκεφαλισμός, όχι μόνο της επαναστατικής διαδικασίας της Χιλής, αλλά και όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής που παλεύουν για το Σοσιαλισμό.
Σας απευθύνουμε αυτό το επείγον κάλεσμα, συναγωνιστή Πρόεδρε, γιατί πιστεύουμε ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να αποτρέψουμε μαζί την απώλεια των ζωών χιλιάδων και χιλιάδων, από τα καλύτερα τμήματα της χιλιάνικης και λατινοαμερικανικής εργατικής τάξης.
Περιφερειακό Συντονιστικό των Βιομηχανικών Συμβουλίων. Περιφερειακό Συμβούλιο Άμεσων Παροχών – Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων σε Σύγκρουσ
5 Σεπτεμβρίου 1973
1. Τανκετάθο: Στρατιωτική εξέγερση σε βάρος της Λαϊκής Ενότητας στις 29 Ιουνίου 1973.
