Aμερικανοί Εβραίοι: Eνάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Τραμπ

Aμερικανοί Εβραίοι

Eνάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Τραμπ

Με συνέλαβαν επειδή εμπόδιζα την πρόσβαση σε ένα κέντρο κράτησης μεταναστών. Όλο και περισσότεροι Εβραίοι των ΗΠΑ αναγνωρίζουν την επείγουσα ηθική ανάγκη να κάνουν κάτι περισσότερο από το να διαδηλώνουν ενάντια σ’ αυτές τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Αυτό σημαίνει πραγματικά το «Ποτέ Ξανά»

Χάλι Μπέρκσον-Γκολντ*

Όπως και οι περισσότεροι Αμερικανοί Εβραίοι που ξέρω, μεγάλωσα με μια ενδελεχή εκπαίδευση σχετικά με το Ολοκαύτωμα. Δεν θυμάμαι μια εποχή που δεν ήξερα γι’ αυτό.

Η οικογένειά μου δε μάσησε ποτέ τα λόγια της για το τελικό αποτέλεσμα ούτε για το πολιτικό κλίμα και τις πολιτικές που βοήθησαν να φτάσουν εκεί – η διαδικασία σταδιακής κανονικοποίησης των διακρίσεων, του αποκλεισμού, της απέλασης και της εξολόθρευσης. 

Ως έφηβη, είχα εργαστήρια στο εβραϊκό σχολείο που κάλυπταν την Kindertransport¹, διάβασα αποσπάσματα από ημερολόγια που περιέγραφαν τα στρατόπεδα εργασίας που προηγήθηκαν των στρατοπέδων θανάτου και επισκέφτηκα το Άουσβιτς και Μπίρκεναου όταν ήμουν 16.

Και μέσα απ’ όλα αυτά και πολλά άλλα, εγώ, όπως κι οποιοσδήποτε άλλος Εβραίος, απορροφήσαμε το μάντρα: Ποτέ Ξανά.  

Στην Αμερική σήμερα, βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου φθάνουν στο φως όλο και περισσότερες αναφορές για τρομακτικές συνθήκες στα σύνορα. Κι αυτό οδηγεί πολλούς από εμάς τους Αμερικανούς Εβραίους σε δράση. 

Οικογένειες σπαράσσονται. H ICE² τρομοκρατεί τους γείτονες και τις κοινότητές μας. Τα παιδιά φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα και τους αρνούνται την οδοντόκρεμα, το σαπούνι, το σωστό φαγητό, την ιατρική φροντίδα και κάθε αξιοπρέπεια που αξίζουν.

Οι αναφορές για σωματική και σεξουαλική βία που προκαλούνται σε άτομα υπό κυβερνητική κράτηση είναι πάμπολλες. Τα μεγαλύτερα παιδιά αναγκάζονται να φροντίζουν τα νήπια και οι ενήλικες αναγκάζονται να πίνουν νερό τουαλέτας. Δεκάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον επτά παιδιά, έχουν χάσει τη ζωή τους. 

Και αυτές είναι μόνο οι ιστορίες που γνωρίζουμε. 

Αυτά τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Είναι παντού – στις δικές μας αυλές. Όταν βρέθηκα μαζί με 200 άτομα που έκαναν άμεση δράση στο Κέντρο κράτησης της Elizabeth στις 30 Ιουνίου, έπρεπε μόνο να ταξιδέψω περίπου 10 μίλια από τη Νέα Υόρκη για να φτάσω εκεί. 

Διακόσιοι από εμάς διαδήλωσαν περίπου ένα μίλι από το κέντρο κράτησης στο Νιου Τζέρσεϋ. Όταν φτάσαμε εκεί, κάποιοι από εμάς εμπόδισαν την πρόσβαση στην εγκατάσταση. 36 από εμάς συνελήφθησαν, ανάμεσά τους κι εγώ.  

Κάναμε μια συνειδητή επιλογή να συλληφθούμε εκείνη την Κυριακή για να επιστήσουμε την προσοχή στην αδικία ενάντια στην οποία αγωνιζόμαστε. Η επιλογή αυτή συνεπάγεται πολλά προνόμια· προνόμια που δεν δόθηκαν σε άλλους στο αστυνομικό τμήμα στο οποίο κρατούμασταν, και σίγουρα όχι στους χιλιάδες που κρατούνται σε χώρους συγκέντρωσης τώρα στη χώρα μας. 

Αμέτρητοι φίλοι μου επικοινώνησαν μαζί μου για να μου πουν ότι το να αναλάβω δράση ήταν γενναίο. Γενναίο; Πιστεύω ότι ήταν απολύτως απαραίτητο. 

Είμαι μια λευκή πολίτις των ΗΠΑ, και ήξερα ότι θα ήμουν μια χαρά. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους στους οποίους είμαστε αλληλέγγυοι και υποστηρίζουμε, δεν στοχοποιούμαι και ποινικοποιούμαι από το κράτος. Την ημέρα της δράσης μας, η μεγαλύτερη ανησυχία μου σχετικά με τη σύλληψη είχε να κάνει περισσότερο με την επιμελητεία παρά για το φόβο του αντίκτυπου στη ζωή μου. Οποιαδήποτε ελάχιστη ταλαιπωρία ωχριά σε σύγκριση με τις εμπειρίες ατόμων που είναι πολύ πιο περιθωριοποιημένα.

Εκείνοι που εμφανίστηκαν στη Δράση ‘Ποτέ Ξανά’ στο Νιού Τζέρσεϋ και στη συνέχεια στη Βοστώνη, στο Ρόουντ Άιλαντ, στο Λος Άντζελες, στη Φιλαδέλφεια και στο Σαν Φρανσίσκο, νιώθουν το ίδιο. Κάποιοι, όπως και εγώ, είχαν μια σημαντική ιστορία οργάνωσης και ακτιβισμού· άλλοι ένιωθαν υποχρεωμένοι να εμφανιστούν και συμμετείχαν στην πρώτη τους διαδήλωση. 

Το ότι τόσοι πολλοί από εμάς τους Εβραίους των ΗΠΑ αισθάνονται την ανάγκη να κάνουμε κάτι, τώρα -κάτι περισσότερο από απλώς να βαδίσουμε- μου δίνει κάποιες ελπίδες, αλλά υπογραμμίζει πόσο κακή είναι αυτή η κατάσταση και πόσο πρέπει να συνεχίσουμε.

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις τους πολιτικούς και τους θεσμούς να συζητούν για το αν πρέπει ή όχι να αποκαλούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα με αυτόν τον όρο – έναν όρο που είναι ο σωστός ορισμός τους, ή με κάποιον ευφημισμό όμορφων λέξεων που θα προσπερνούν το ζήτημα εύκολα.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Άνθρωποι διαχωρίζονται από τις οικογένειές τους, παραμελούνται, δέχονται επιθέσεις, σωματικές και σεξουαλικές, περιορίζονται σε κλουβιά, σε εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες και πεθαίνουν. Με οποιονδήποτε ορισμό, αυτό είναι παραβίαση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οποιαδήποτε εμμονή στη διατύπωση των εγκαταστάσεων λειτουργεί στο να απομακρύνει από αυτές τις επείγουσες αλήθειες.

Ενώ καταλαβαίνω ότι εμείς, ως Εβραίοι, προφανώς δεν είμαστε μονολιθικοί και προερχόμαστε από ένα ευρύ φάσμα υποβάθρων, δημογραφικών στοιχείων και εμπειριών ζωής, δεν ανέχομαι κανέναν που είναι περισσότερο προσβεβλημένος από τη γλώσσα που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα στρατόπεδα από τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνουν εκεί μέσα και το τεράστιο γεγονός ότι και μόνο υπάρχουν.

Ποιο είναι το νόημα να λέμε «Ποτέ Ξανά» αν δεν πιέσουμε να καταργήσουμε τα σημερινά αμερικανικά στρατόπεδά μας συγκέντρωσης; Ποιο είναι το νόημα να λέμε «Ποτέ Ξανά» αν δεν πιέσουμε για την κατάργηση του θεσμού που τα θέτει σε λειτουργία; 

Και καθώς όλο και περισσότερες αναφορές περιγράφουν συνθήκες ακατάλληλες για κάθε ζωντανό ον, πόσο μάλλον για τα ανθρώπινα όντα, πόσο ακόμα πρέπει να φτάσουμε για να δεχτούν περισσότεροι Αμερικανοί Εβραίοι την ορολογία και να αρχίσουν να αποκρούουν αυτές τις απάνθρωπες πολιτικές; Δε μπορούμε να αφήσουμε αυτή την κατάσταση να επιδεινωθεί περαιτέρω ή να συνεχίσει πλέον. Αυτό είναι το νόημα του «Ποτέ Ξανά».

Μετά τις συλλήψεις έχω δει περισσότερα άτομα από την κοινότητά μου να το συνειδητοποιούν και να κάνουν άλμα σε δράση. Τόσοι πολλοί Εβραίοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα έχουν αναλάβει να προσχωρήσουν στην έκκληση να απαιτήσουν να δοθεί ένα τέλος σε αυτά τα δεινά. 

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί. Είτε προερχόμαστε προσωπικά από επιζώντες του Ολοκαυτώματος ή όχι, κουβαλάμε προγονικό τραύμα κάποιου είδους στον πυρήνα μας και έχουμε εκπαιδευτεί να βλέπουμε τα προειδοποιητικά σημάδια ολόκληρης της ζωής μας.

Πρέπει να ανακτήσουμε την δύναμή μας ως παιδιά του Ολοκαυτώματος από εκείνους που χρησιμοποιούν ως όπλο το τραύμα μας – εκείνους που εγκαθιστούν στρατόπεδα εναντίον άλλων κοινοτήτων ή από εκείνους που «οικειοποιούνται» την ιστορία μας, έτσι ώστε να αποθαρρύνονται να κάνουν σαν αυτά που βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια. 

Και έτσι λέμε: Ποτέ Ξανά.  

Αυτές οι συστημικές αδικίες εναντίον των μεταναστών δεν είναι καινούργιες, παρόλο που έχουν φτάσει σε ένα πιο τρομακτικό επίπεδο. Υπό τη διακυβέρνηση Ομπάμα απελάθηκαν τρία εκατομμύρια μετανάστες και χωρίστηκαν αμέτρητες οικογένειες.

Η αντίθεσή μας στις άθλιες συνθήκες των καταυλισμών είναι το ελάχιστο αυτού που θα έπρεπε να κάνουμε ως Εβραίοι των ΗΠΑ. 

Δεν αρκεί απλά να μισούμε τα στρατόπεδα και να απαιτούμε να τελειώνουν με την τρέχουσα μορφή τους. Πρέπει να πιέσουμε για να κλείσουν αυτά τα στρατόπεδα στο σύνολό τους. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους αιτούντες άσυλο στα σύνορα μαζί με όλους τους μετανάστες στις ΗΠΑ, με το βασικό επίπεδο αξιοπρέπειας, προστασίας και σεβασμού που αξίζουν.

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι μας, συμπεριλαμβανομένων των Δημοκρατικών, θα καθαρίσουν για ‘μας. Αρκετό καιρό τώρα, η κοινότητα των μεταναστών δεν έχει δει τίποτα παρά κενές λέξεις και κούφιες υποσχέσεις καθώς οι συνθήκες επιδεινώνονται εκθετικά. Το Κονγκρέσο δεν έχει κάνει τίποτα για να σταματήσει τη βασιλεία του τρόμου της ICE· αντίθετα, ψηφίζουν για να δώσουν περισσότερη χρηματοδότηση σε βίαιους οργανισμούς. 

Το κάλεσμα του αντιπροσώπου σας μπορεί να είναι μια αρχή, αλλά σίγουρα δεν είναι το τέλος του τι πρέπει να γίνει.Είναι ώρα για δράση. 

Για αρχάριους, πρέπει να συνεχίσουμε να σταματάμε τα περισσότερα κέντρα κράτησης της ICE στις ΗΠΑ να συνεχίζουν τις εργασίες τους ως συνήθως. 

Πρέπει να στοχεύσουμε τους θεσμούς που συνεχίζουν να κάνουν δουλειές με την ICE. Αλλά πρέπει επίσης να υπερβούμε το κλείσιμο των στρατοπέδων – και να καταργήσουμε την ίδια την ICE.

Πρέπει να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε όλους τους μετανάστες, ανεξάρτητα από το καθεστώς τους. Πρέπει να στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες των μεταναστών, όπως την πίεση για να πάρουν άδειες οδήγησης άνθρωποι χωρίς χαρτιά – ένας τρόπος για να αποτραπεί το να καταλήξουν στη φυλακή. Πρέπει να καταστήσουμε όλους τους πολιτικούς υπόλογους, συμπεριλαμβανομένων -και κυρίως- αυτών τους οποίους ψηφίζουμε. 

Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι αυτές οι δηλώσεις είναι πολύ ριζοσπαστικές ή πολύ μη ρεαλιστικές, αλλά σε στιγμές όπως αυτές, πρέπει να αναλάβουμε δράση. Δεν μπορούμε να αρκεστούμε στο ελάχιστο, και να συνεχίσουμε να μειώνουμε τα αιτήματά μας στο τι είναι αποδεκτό για την κοινότητα των μεταναστών – από τις συνθήκες κράτησης ως τη νομοθεσία.

Αν, ως οι Εβραίοι, λέμε «Ποτέ Ξανά», θα πρέπει να το εννοούμε πραγματικά – για τον καθένα.

* Η Χάλι Μπέρκσον-Γκολντ είναι μια queer Εβραία οργανώτρια με έδρα τη Νέα Υόρκη, με παρελθόν στη φροντίδα, την υποστήριξη της κοινότητας, και υπερασπίστρια τηςνευροδιαγνωστικής. Είναι ακτιβίστρια με τη Δράση Ποτέ Ξανά.