Μειώσεις συντάξεων
Καταστροφή εργασιακών σχέσεων
Την Πέμπτη 15/10, η επιτροπή «σοφών» ανακοίνωσε το πόρισμα και τις προτάσεις της για την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Οι προτάσεις της επιτροπής, ενδεχομένως με κάποιες αλλαγές αλλά χωρίς αλλαγή στην ουσία και το περιεχόμενό τους, θα διαμορφωθούν σε πρόταση νόμου που θα ψηφιστεί στα μέσα Νοέμβρη. Το πόρισμα των “σοφών” δίνει το άλλοθι της επιστημονικής τεκμηρίωσης στην κυβέρνηση, για να εξασφαλίσει υποτίθεται την βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης. Καθήκον των εργαζόμενων είναι να ελέγξουν τόσο την επιστημονικότητα του πορίσματος όσο και τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Η «διάσωση» του ασφαλιστικού, είναι μέσα στους προαπαιτούμενους όρους προκειμένου να προχωρήσει η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και να αρχίσουν να τρέχουν οι δόσεις όπως συμφωνήθηκε στο τρίτο μνημόνιο. Στόχος είναι, να προκύψουν από την «διάσωση» 1,8 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2016 που θα περικοπούν από τις δαπάνες των ασφαλιστικών οργανισμών. Με άλλα λόγια, η βιωσιμότητα της κερδοφορίας του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου θα στηριχθεί στη μη βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης! Άλλωστε ποιος σοφός επιστήμονας θα μπορούσε να σκαρφιστεί ένα σχέδιο διάσωσης, όταν σε ένα δυναμικό 6 εκατομμυρίων εργαζόμενων, το 1,5 εκατομμύριο είναι άνεργοι και τα 3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι; Πως είναι δυνατό να γίνει συζήτηση για τα ποσοστά αναπλήρωσης, δηλαδή για το ύψος των συντάξεων όταν οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κατρακυλούν στα 586 ευρώ μικτά;
Ο τρόμος της κυβέρνησης και των “σοφών” της, μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης του προγράμματος που συμφώνησαν με τους “θεσμούς” και με νωπές τις μνήμες από τις κινητοποιήσεις του 2002 και την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ και του Γιαννίτση αλλά κυρίως την μεγαλειώδη συγκέντρωση και την συντριπτική νίκη υπέρ του όχι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, την οδηγεί και πάλι στη μέθοδο της βαρουφακικής δημιουργικής ασάφειας. Καταθέτει σαν πρόταση για το ασφαλιστικό όχι μια επιστημονική μελέτη αλλά ένα κυκεώνα ασυναρτησίας ελπίζοντας στο θολό τοπίο να διασωθεί η ίδια από την μη κατανόησή του.
Έτσι άλλα κριτήρια ισχύουν για τους ασφαλισμένους πριν το ’93, άλλα για αυτούς που ασφαλίστηκαν μετά, άλλα γι’ αυτούς που βγαίνουν στην σύνταξη μετά το 2011. Όμως τα κριτήρια και πάλι αλλάζουν αν κάποιος βγήκε στη σύνταξη από το 2011 μέχρι το 2015 από κάποιον που συνταξιοδοτείται μετά το 2015. Τελικά τίποτα από αυτά δεν ισχύει για όσους θα βγουν στη σύνταξη μετά το 2022! Η ηλικία συνταξιοδότησης αποσυνδέεται από τα χρόνια του εργασιακού βίου με αποτέλεσμα να προσθέτει από έξι μήνες μέχρι οκτώ χρόνια δουλειάς στους εργαζόμενους ανάλογα με τις παραπάνω κατηγορίες, που αυξάνονται σε 5 μέχρι και 17 χρόνια εργασίας αν συνυπολογιστεί η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Οι συντάξεις μειώνονται προοδευτικά από 3% για χαμηλοσυνταξιούχους (έως 700 ευρώ) μέχρι και 7% για συντάξεις από 1500 ευρώ και πάνω. Η “κοινωνική ευαισθησία” της κυβέρνησης για τους φτωχούς περισσεύει. Αλλά το 60% των συντάξεων είναι κάτω από 1000 ευρώ, που σημαίνει απλά ότι το έλλειμμα των ταμείων θα πληρωθεί και πάλι από τους φτωχούς. Επιπλέον το ύψος της σύνταξης είναι ευθέως ανάλογο των εισφορών που πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Αν λοιπόν κύριε Κατρούγκαλε, μια σύνταξη άνω των 1500 ευρώ θεωρείται προνομιακή τότε γιατί να πληρώνουμε τόσο ψηλές εισφορές και για τόσα χρόνια;
Όμως τα νούμερα παρά την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τις μειώσεις των συντάξεων και πάλι δεν βγαίνουν. Αλλά στα δημιουργικά μαθηματικά των “σοφών” όπως και στην πανουργία της δημοκρατίας δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι μειώσεις των συντάξεων δεν θα υπολογιστούν στο ύψος που καταβάλλονται σήμερα αλλά σε αυτό που έπαιρναν οι συνταξιούχοι το 2009! (Ποιος θυμάται την υπόσχεση της κυβέρνησης για επαναφορά μισθών και συντάξεων στα επίπεδα του 2009;).
Το ποσοστό αναπλήρωσης, δηλαδή το ύψος της σύνταξης, από 70% που είναι σήμερα (75% στο δημόσιο) θα μειωθεί στο 55% του μέσου όρου του μισθού στο σύνολο του εργασιακού βίου. Δηλαδή για όσους βγουν στη σύνταξη από εδώ και στο εξής, η σύνταξή τους θα είναι μειωμένη κατά 25%. Αλλά σε ποιόν μισθό; Οι μισθοί των εργαζόμενων στο δημόσιο έχουν μειωθεί από το 2009 κατά 40% και το νέο μνημόνιο προβλέπει την υποχρέωση κατάρτισης νέου ενιαίου μισθολογίου και περικοπές μέχρι τα 586 ευρώ μικτά της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η ίδια η συλλογική σύμβαση εργασίας δεν τηρείται πουθενά. Αντίθετα η ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία ή η εκ περιτροπής εργασία έχει εκτιναχθεί προς τα πάνω. Παντού η σταθερή εργασία αντικαθίσταται με την μερική απασχόληση ή με προγράμματα κατάρτισης ανέργων. Η ανεργία έχει επίσης εκτιναχθεί σαν αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης, της γενικής κατάρρευσης της παραγωγής και της οικονομικής χρεοκοπίας. Ποια εγγύηση μπορεί να υπάρχει για την διασφάλιση των ορίων συνταξιοδότησης και της ίδιας της σύνταξης όταν δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση για τον μισθό;
Σε αυτές τις συνθήκες διάλυσης της παραγωγής και όλων των όρων της εργασίας, της πρόνοιας, της υγείας, της παιδείας, μπορεί να υπάρξει λύση για την κοινωνική ασφάλιση; Μήπως σε αυτήν την κατάσταση η μεταρρύθμιση που προτείνουν είναι το μικρότερο κακό; Μήπως τελικά η κυβέρνηση και οι “σοφοί” της κατάφεραν όντως να ποδοπατήσουν την ελπίδα; Όχι. Τους καιρούς της άνθησης, ο εχθρός για τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες ήταν τα συνδικάτα και οι οργανώσεις της εργατικής τάξης που πάλευαν για καλύτερους μισθούς, συμβάσεις, καλύτερες συνθήκες και εργατικά δικαιώματα. Τους καιρούς της χρεοκοπίας η εργατική τάξη δεν παλεύει για δικαιώματα αλλά για την ίδια την ζωή. Σήμερα ο εχθρός είναι παντού. Είναι η εργατική τάξη που ανέδειξε τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Ας μην ελπίζει ότι θα τον ρίξει άλλος!
Τ.Α.
