ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ
ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ Η ΕΕ, ΤΟ ΔΝΤ, ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ,
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ:
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
ΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
1. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, κεφάλαιο -διεθνές και ντόπιο-, οι κυβερνήσεις τους, δεξιές και ψευτοαριστερές, σπείρανε και σπέρνουν την μιζέρια – ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησε πολιτικά και ηθικά. Ποδοπάτησε όλες τις ψεύτικες υποσχέσεις του και τις λαϊκές προσδοκίες κι επιβάλλει, μαζί με τα προηγούμενα, το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που συνομολόγησε με την τρόικα τον Ιούλιο του 2015. Προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβιώσει πολιτικά και να μείνει στις καρέκλες της εξουσίας παριστάνοντας το «μικρότερο κακό», παίζοντας φτηνά «επικοινωνιακά παιχνίδια», πολεμώντας τάχα την «διαπλοκή» με τη νέα διαπλοκή ή την εκκλησιαστική εξουσία, προσκυνώντας την στη συνέχεια. Βαφτίζει το κρέας ψάρι, ονομάζει «προστασία από τις ιδιωτικοποιήσεις» το ξεπούλημα στα ιδιωτικά αρπαχτικά όλων των δημόσιων αγαθών, του νερού, της ενέργειας, των συγκοινωνιών, της υγείας, της παιδείας αλλά και των «κόκκινων δανείων» των θυμάτων της καπιταλιστικής κρίσης, ακόμα και της πρώτης κατοικίας.
Ο Τσίπρας μας κοροϊδεύει μιλώντας ακατάπαυστα κι αναίσχυντα για την «ανάπτυξη που έρχεται», ενώ διαλύεται η ήδη χρεοκοπημένη οικονομία, φουντώνει ο εφιάλτης της ανεργίας, προπαντός της νεολαίας, κυριαρχεί η τυραννία της «ελαστικής» και μαύρης εργασίας και πρόκειται να διαλυθεί ό,τι απέμεινε από τις εργασιακές σχέσεις με τον δεύτερο γύρο απαιτήσεων των ληστρικών ιμπεριαλιστικών «θεσμών». Η φοροθύελλα σαρώνει τους πιο αδύναμους κι οι συνταξιούχοι στερούνται και τα ψίχουλα, παίρνοντας σαν μόνη απάντηση στα αιτήματά τους τα δακρυγόνα και την βία των ΜΑΤ του Τόσκα.
Η αριστεροδεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πουλάει φτηνή «αντιδεξιά» ρητορεία ενώ εφαρμόζει την πιο δεξιά πολιτική και πριμοδοτεί ουσιαστικά την «επίσημη», νεοφιλελεύθερη, νεοδημοκρατική ρεβανσιστική Δεξιά του «Κούλη» Μητσοτάκη και των δορυφόρων της.
Η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αναστρέψιμη. Αλλά και το διαφαινόμενο προβάδισμα της νεοδημοκρατικής Δεξιάς που της χαρίστηκε από μια κυβέρνηση που ξευτελίζει καθημερινά την Αριστερά, της είναι δώρον άδωρο. Η ΝΔ δεν πετυχαίνει εκλογική αυτοδυναμία, ακόμα και στις θετικές για την Δεξιά δημοσκοπήσεις (που έτσι κι αλλιώς είναι αμφίβολης αξίας). Η προοπτική μιας κυβέρνησης ΝΔ και ανύπαρκτων δορυφόρων, είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη. Όχι μόνο κουβαλάει το συντριπτικό βάρος από τα παλιά αμαρτήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων, προπαντός των μνημονιακών χρόνων αλλά και δεν έχει τα πολιτικά και οικονομικά μέσα να διαχειριστεί το χάος της οικονομικής χρεοκοπίας, την βέβαιη κλιμάκωση της κρίσης και την αναπόφευκτη θύελλα της λαϊκής οργής.
Το κύριο χαρακτηριστικό της κατάστασης που δημιούργησε και πυροδοτεί η κρίση είναι η πολιτική αστάθεια. Το «παλιό» αστικό δικομματικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει από το 2012 κι ένα νέο δεν το έχει αντικαταστήσει. Δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί ούτε καν ένα διπολικό σύστημα, με αντίθετους πόλους τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, καθώς τα δύο μεγαλύτερα κόμματα βρίσκονται σε εσωτερική κρίση, δεν έχουν ξεπεράσει την απονομιμοποίησή τους από την συνενοχή τους στα μνημόνια, ενώ σαν μόνα διαθέσιμα υποστυλώματα έχουν τα ζόμπι μιας ανύπαρκτης «κεντροαριστεράς», το υπόλειμμα ΠΑΣΟΚ της Φώφης, το ξεραμένο Ποτάμι, τον Κουβέλη(!) και τον… Λεβέντη(!!), φαιδρή συνόψιση της όλης ιλαροτραγωδίας.
Η ναζιστική συμμορία της «Χρυσής Αυγής», έκφραση του εξαντλημένου αστικού κοινοβουλευτισμού, δολοφονικό τάγμα εφόδου ενός συστήματος σε κατάρρευση, δρα ατιμώρητα κάτω από την προστασία ή και με την συνεργασία των μηχανισμών του κλυδωνιζόμενου Κράτους σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Μετά από την αρχική εκτίναξη στο Κοινοβούλιο έφτασε σε ένα ορισμένο όριο, ιδίως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την λαϊκή κατακραυγή που ξεσήκωσε. Δεν είναι σε θέση, τουλάχιστον ακόμα, να επιβάλλει μια «διάσωση» του συστήματος φασιστικού τύπου. Αντίθετα, εάν ξεσηκωθεί μια μαζική λαϊκή αντιφασιστική αντεπίθεση, τότε μπορεί όχι μόνον οι φασίστες να τσακιστούν αλλά να απειληθεί το ίδιο το σύστημα που τους θρέφει για να το υπηρετούν.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση απλώς του κοινοβουλευτικού συστήματος και των πολιτικών κομμάτων που δυσκολεύονται να δώσουν κυβερνητική λύση. Πρόκειται για γενικευμένη κρίση εξουσίας, που γέννησε η πρωτοφανής παγκόσμια κρίση κι οι συνέπειές της στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κρίση «διακυβερνησιμότητας», κρίση όλων εκείνων των θεσμών και διαδικασιών που επιτρέπουν στην εξουσία της άρχουσας τάξης να ασκείται πάνω στον πληθυσμό.
Το όλο ασταθές πολιτικό οικοδόμημα με μια κυβέρνηση σε διαρκή φθορά και μια αντιπολίτευση που αδυνατεί να δώσει λύση στην κρίση εξουσίας, δεν μπορεί να αντέξει ένα απότομο σοκ είτε αυτό προέλθει από μια επιδείνωση της κρίσης στην ΕΕ και διεθνώς, είτε από μια επέκταση της γεωπολιτικής έκρηξης της ηφαιστειακής μας περιοχής είτε από μια απροσδόκητη κι ανεξέλεγκτη λαϊκή αναταραχή είτε από το συνδυασμό των παραπάνω.
Ο κρισιμότερος παράγοντας σ’ αυτήν την κατάσταση είναι ο λαϊκός παράγοντας και προπαντός ο ρόλος της εργατικής τάξης και της μαχητικής πρωτοπορίας της.
Το Βατερλώ του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015 δεν ισοδυναμεί αυτόματα και με ήττα και μάλιστα συντριπτική του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Αναμφίβολα ήταν ήττα για όλες τις αυταπάτες και τις ελπίδες που έθρεψε το όλο εγχείρημα για μια απόκρουση της άγριας λιτότητας με κοινοβουλευτικά μέσα, με την εκλογή μιας κυβέρνησης ενός αριστερού κόμματος που δεν ερχόταν σε ρήξη με τον καπιταλισμό, το αστικό κράτος και την ΕΕ.
Στο 14ο Συνέδριό μας προειδοποιούσαμε αμέσως μετά την εκλογή της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: «η πολιτική ταξικής συνεργασίας που ακολούθησε κι ακολουθεί εκ προοιμίου ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτώντας κυβέρνηση συνασπισμού με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ, συμμαχώντας με την καραμανλική Δεξιά και προωθώντας τον Πάκη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή στήνοντας γέφυρες με το εφοπλιστικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, με τον ΣΕΒ και τους “ολιγάρχες” επιχειρηματίες […]), η ταξική συνεργασία μέσα δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ταξική συνεργασία και υποταγή έξω, σε θέση υποτακτικού στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο, σε υποταγή στην ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς “θεσμούς”. Ενάντια στις αυταπάτες των φιλοκαπιταλιστών “ευρωπαϊστών” και τον εθνικισμό των δεξιών κι “αριστερών” ευρωσκεπτικιστών, το ΕΕΚ τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση από την αρπάγη της ΕΕ χωρίς απελευθέρωση από την κοινωνική αρπάγη του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου.»
Παρόλη την απογοήτευση και την σύγχυση που προκάλεσε η άτακτη υποχώρηση και συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν συντρίφτηκε το δυναμικό και η μαχητική ικανότητα του κινήματος όπως φάνηκε και στις γενικές απεργίες μετά την επανεκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Εξάλλου εάν είχε επέλθει μια συντριπτική ήττα, θα κυριαρχούσε μια ακραία εξατομίκευση, η οποία δεν συμβιβάζεται με το φαινόμενο της μαζικής αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε απέναντι στο πρωτοφανές κύμα των προσφύγων από την Συρία και την Μέση Ανατολή μετά ακριβώς τον Ιούλιο του 2015.
Αυτά δεν επιτρέπουν, βεβαίως, καμιά επανάπαυση, πολύ λιγότερο καμιά ανόητη θριαμβολογία και μοιρολατρική ψευτο-αισιοδοξία για κάποιο «κίνημα που προχωράει πάντα μπροστά». Οι μαζικές κινητοποιήσεις μετά την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και με σταθμό την Γενική Απεργία της 4ης Φεβρουαρίου για το Ασφαλιστικό που συνέπιπτε και με τον αγροτικό ξεσηκωμό ήταν σε μεγάλο βαθμό μορφές πίεσης πάνω στην επανεκλεγμένη κυβέρνηση, μια επίδειξη δύναμης απέναντι στους κυβερνώντες – χωρίς όμως καμιά προοπτική εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα της εξουσίας. Ίσα-ίσα ξανά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά και οι αγροτοπατέρες της Δεξιάς και του ΚΚΕ αρνήθηκαν να συνενώσουν την κινητοποίηση των μπλόκων της αγροτιάς με το εργατικό κίνημα και την Γενική Απεργία του Φεβρουαρίου, προστάτευσαν από τον μεγάλο κίνδυνο την κυβέρνηση και αστική την εξουσία.
Το γεγονός αυτό άσκησε και ασκεί αρνητική επίδραση στο κίνημα που παραμένει μετά τον Φεβρουάριο του 2016 μακριά από γενικευμένους πανελλαδικούς αγώνες.
Και στο διάστημα, όμως, των αγώνων του 2010-2012 η εξέλιξη δεν ήταν γραμμική. Είχε προχωρήματα και οπισθοχωρήσεις – μέχρι που πρόβαλε η ελπίδα μιας πολιτικής λύσης: μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ενάντια στα μνημόνια. Η ελπίδα αυτή ποδοπατήθηκε το 2015 κι ακόμα δεν εμφανίζεται μια πειστική διάδοχη λύση στο πρόβλημα της εξουσίας.
Δεν αρκεί το να καλείς τις λαϊκές μάζες σε αγώνες και μόνο, σε μια πράξη αντιπολίτευσης και μόνο, χωρίς να βλέπουν, και μέσα από την εμπειρία τους να πείθονται, ότι υπάρχει μια δύναμη που παίρνοντας την εξουσία μπορεί να δώσει διέξοδο από την σημερινή φρίκη άμεσα κι όχι στο αόριστο μέλλον – όπως κάνει το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην πλειοψηφία της.
Όταν παρόμοιες εκκλήσεις για αγώνα δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τότε το φταίξιμο ρίχνεται στον ίδιο τον λαό, στους «καναπέδες στους οποίους κάθεται» (έστω κι αν τους κλέψανε κι αυτούς οι «πιστωτές») ή στον αιωνίως «αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων» ή και στην «ήττα συνολικά της Αριστεράς» που σε όλες τις μορφές της, ακόμα και την επαναστατική κομμουνιστική, εμφανίζεται συνένοχη της ηγετικής κλίκας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΕΕΚ, στο 15ο Συνέδριό του, διακηρύσσει: Δεν είναι λύση να αλλάξουμε κυβερνητικό διαχειριστή των μνημονίων, δεξιό ή «αριστερό¨ υπηρέτη της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.
Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ Η ΙΔΙΑ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΑ ΠΑΛΗΣ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΑΖΩΝ ΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ!
Κανένας συμβιβασμός με τους εχθρούς του λαού! Η διέξοδος βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη για την επαναστατική ανατροπή τους, την άμεση διαγραφή του χρέους και την απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου, την έξοδο από τον χρεωκοπημένο καπιταλισμό και την υπό διάλυση ΕΕ των ιμπερια-ληστών, η ανοικοδόμηση της κοινωνίας σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις
Υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση και την κοινωνική καταστροφή: Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Πρέπει να προχωρήσουμε τολμηρά, όχι με τον φόβο της ήττας που άλλοι θεωρούν ήδη συντελεσμένη αλλά με την τόλμη και την ελπίδα της νίκης!
Για την αυτο-οργάνωση του λαού! Για την οργάνωση της επαναστατικής πρωτοπορίας του όχι σε κόμμα πολιτικάντηδων και γραφειοκρατών αλλά σε νέο επαναστατικό Κόμμα μάχης για την εργατική εξουσία, τον διεθνισμό, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Ας οργανώσουμε κι ας οργανωθούμε για την νίκη εδώ και τώρα, εδώ και παντού!
2. Από πού οι Κυρίαρχοι αντλούν το θράσος τους; Κι από πού αντλούμε εμείς το θάρρος μας;
Η άρχουσα τάξη γνωρίζει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η συστημική της κρίση. Αλλά γνωρίζει κι ότι η εργατική τάξη κι οι καταπιεσμένοι ΔΕΝ γνωρίζουν την δική τους δύναμη και την απελπιστική θέση των καταπιεστών.
Δεν μπορεί να υπάρξει μια επαναστατική στρατηγική εργατικής εξουσίας χωρίς αυτή να βασίζεται σε μια ζωντανή, διαρκώς αναπτυσσόμενη μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας κρίσης. Ποιος μπορεί να αγνοεί το γεγονός ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2007, συντρίβοντας και την δική μας χώρα, επανακαθορίζει την πολιτική σε κάθε χώρα;
Όλοι οι ιμπεριαλιστικοί «θεσμοί», ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, τα think tanks και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου γνωρίζουν και το ομολογούν δημόσια ότι όλα τα χρηματοπιστωτικά-οικονομικά μέσα, ανορθόδοξα και μη που χρησιμοποιήθηκαν μετά το 2008 για να αναστρέψουν την παγκόσμια κρίση απέτυχαν στον στόχο τους και μετατράπηκαν σε νέες ωρολογιακές βόμβες, σε νέες γιγάντιες «φούσκες» που απειλούν να σκάσουν συμπαρασύροντας τα πάντα.
Το παγκόσμιο χρέος, κρατικό και ιδιωτικό, όπως προειδοποιεί αγωνιωδώς το ΔΝΤ, εκτινάχτηκε στο αστρονομικό ύψος των 152 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, υπερδιπλάσιο από την παγκόσμια οικονομία .
Σχεδόν μια δεκαετία μετά την έκρηξη του 2007, και παρά τους ποταμούς ρευστότητας που διοχετεύτηκαν στις τράπεζες, η οικονομία συνεχίζει να βαλτώνει σε Αμερική, ΕΕ και Ιαπωνία κι η παραγωγικότητα συνεχίζει να πέφτει παρά τις ελπίδες που επενδύθηκαν στη νέα ψηφιακή τεχνολογία. Μετά από δεκαετίες όπου το παγκόσμιο εμπόριο αναπτύσσονταν με διπλάσιους ρυθμούς από την παγκόσμια οικονομία, για πρώτη πέφτει σε ρυθμούς κατώτερους από εκείνους της οικονομίας. Εμπειρογνώμονες και θεσμοί καλούν σε συναγερμό: επέρχεται μια “τρίτη φάση της παγκόσμιας κρίσης”, μια νέα “παγκόσμια αναταραχή”
Σημαδιακή είναι η πρωτοφανής κρίση της μεγαλύτερης τράπεζας της υποτιθέμενης «ισχυρής» Γερμανίας, της Deutsche Bank, που αναγνωρίζεται από το ΔΝΤ σαν «παγκόσμιος συστημικός κίνδυνος» και συγκλονίζει άμεσα όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, την Γερμανία, την ΕΕ μετά το Brexit και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Η Ευρώπη είναι σήμερα το επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης αλλά το κέντρο της βρίσκεται στην ίδια την Αμερική.
Τί βρίσκεται πίσω από την αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος στις HΠΑ, με το φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς αλλά και τον λούμπεν-μεγιστάνα Τραμπ;
Η μακρόχρονη παρακμή, η υπερχρέωση, ο παρασιτισμός της Αμερικής πάνω στην παγκόσμια οικονομία κορυφώθηκε με την χρηματιστική παγκοσμιοποίηση. Το δείχνει κι ο διαρκής αποκλεισμός, επί δύο γενεές, εκατομμυρίων από την “αγορά εργασίας”: πάνω από 7 εκατομμύρια “non workers” δεν ψάχνουν καν για δαυλιά, ενώ σ’ αυτούς προστίθενται και τα πάνω από 20 εκατομμύρια αποφυλακισθέντων από το γιγάντιο αρχιπέλαγος φυλακών, το «ποινικό-βιομηχανικό συγκρότημα» των HΠΑ. Ο “εφεδρικός στρατός ανέργων” δεν τους περιλαμβάνει ενώ οι “εργαζόμενοι” δουλεύουν σε επισφαλείς πολλαπλές δουλειές με υψηλό ποσοστό εκμετάλλευσης.
H Αμερική βουλιάζοντας προσπαθεί να εξάγει την κρίση της, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά στον υπόλοιπο κόσμο. Όχι μόνο στην Ασία, την Μέση Ανατολή ή την Λατινική Αμερική αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Εάν η υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015 ήταν η κορύφωση της αλαζονικής αναλγησίας της ΕΕ και του Σόϊμπλε, σημάδευε σχεδόν ταυτόχρονα και την αρχή του τέλους της: από το τσουνάμι των προσφύγων που αρχίζει ταυτόχρονα με την συνθηκολόγηση ΣΥΡΙΖΑ κι αλλάζει όλο τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης μέχρι το Brexit, σταθμό που επιταχύνει την διάλυση της ΕΕ.
Το οικονομικό βάλτωμα της ευρωπαϊκής οικονομίας παρά τα μέτρα της ΕΚΤ, ο αποπληθωρισμός, η μαζική ανεργία, το υπό κατάρρευση τραπεζικό σύστημα (με την Ιταλία στην «πρωτοπορία» με 338 δισ. ευρώ “κόκκινα” δάνεια”, ενώ στην Ελλάδα αποτελούν το 48% των τραπεζικών δανείων και ανέρχονται σε πάνω από 1,01 τρις σε όλη την ευρωζώνη).
Βρισκόμαστε μόλις στην αρχή των τεράστιων συνεπειών που επιφέρει το Brexit στην ίδια την Βρετανία (ήδη κατέρρευσε η στερλίνα και η βρετανική οικονομία υποβιβάστηκε από 5η σε 6η οικονομική δύναμη), στην ΕΕ (εκτός από την ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων που ωθούν προς νέες αποσχίσεις και κατακερματισμό της «Ένωσης», ήδη ο αντίχτυπος είναι ισχυρός στο χρηματοπιστωτικό τομέα και το κλυδωνιζόμενο ευρωπαϊκό σύστημα), αλλά και παγκόσμια λόγω της κεντρικής θέσης του Σίτι του Λονδίνου στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Από το ξέσπασμα της άλυτης κρίσης στην Ελλάδα και την ευρωζώνη το 2010 και το επαπειλούμενο Grexit, έως το Brexit του 2016, η ΕΕ, όπως έγραψε ο Βόφγκανγκ Μυνχάου στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, έχει μπει για τα καλά in the Age of Disintegration, στην Εποχή της Διάλυσης.
3. Η συνένωση του χάους της Μέσης Ανατολής με μια ΕΕ σε διάλυση μετά το βρετανικό δημοψήφισμα – έχει σαν σημείο σύνδεσης μιαν Ελλάδα από καιρό χρεοκοπημένη οικονομικά και πολιτικά και μια Τουρκία σε πολυδιάστατη κρίση, προπαντός μετά το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου 2016 και το αντι-πραξικόπημα Ερντογάν.
Η εισβολή του τουρκικού στρατού στη Συρία, η κλιμάκωση του πολέμου κατά του Κουρδικού λαού κι η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης από τον Ερντογάν είναι αλληλένδετες εξελίξεις. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, από την εισβολή στο Ιράκ μέχρι την επιχείρηση αναχαίτισης της επαναστατικής “Αραβικής Άνοιξης” με τις επεμβάσεις Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών αλλά και των περιφερειακών δυνάμεων της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και των Εμιράτων σε Λιβύη και Συρία, διέλυσαν κράτη, κατάστρεψαν λαούς κι έσπειραν το χάος. Η παλιά ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων που εγκαθιδρύθηκε το 1916 με την συμφωνία Σάικς -Πικό και χώρισε τη Μέση Ανατολή σε ζώνες επιρροής και κράτη με τεχνητά σύνορα έχει πια καταρρεύσει. Αλλά μια νέα ιμπεριαλιστική τάξη δεν έχει ακόμα εγκαθιδρυθεί. Η Συμφωνία της Λωζάνης του 1923, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, όπως εξάλλου και η Δήλωση Μπάλφουρ για την Παλαιστίνη, πρέπει να ειδωθούν σαν προέκταση και μέρος της Συμφωνίας Σάικς-Πικό, για την εδραίωσή της. Εάν η τελευταία έχει καταρρεύσει, μέσα στις νέες συνθήκες, είναι αναμενόμενο να κλονίζονται και οι προεκτάσεις της σε Ελλάδα, Τουρκία (συμπεριλαμβανομένου του διαμελισμένου Κουρδιστάν), Παλαιστίνη υπό ισραηλινή κατοχή. Απ’ αυτήν την άποψη δεν πρέπει να υποτιμηθούν οι απειλητικές αναφορές Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης και τον κίνδυνο «θερμών επεισοδίων» στο Αιγαίο ή την Κύπρο, ακόμα και ενός αντιδραστικού πολέμου.
Το ΕΕΚ στέκεται σταθερά ενάντια σε κάθε σωβινισμό και πολεμοκαπηλεία: ο εχθρός μας είναι μέσα στην ίδια μας την καταστραμμένη από τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο χώρα. Τους ίδιους εχθρούς αντιμετωπίζουν κι οι φτωχές τουρκικές και κουρδικές λαϊκές μάζες. Παλεύουμε για την επαναστατική ενότητα των λαών ενάντια σε ιμπεριαλιστές και καπιταλιστές, για την ανατροπή τους. Το σύνθημά μας παραμένει: πόλεμος κατά πολέμου!
Οι πόλεμοι στην περιοχή, από την Συρία και την Υεμένη έως την Ουκρανία, κι η τεράστια τραγωδία των προσφύγων θέτουν επειγόντως στο ΕΕΚ την ανάγκη προετοιμασίας, στις αρχές του 2017, μιας 4ης Ευρω-Μεσογειακής Συνδιάσκεψης σε συνεργασία με τους διεθνείς μας συντρόφους, το Βαλκανικό Κέντρο ‘Κριστιάν Ρακόφσκυ’, το δίκτυο Red Med και το Φόρουμ της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης.
4. Μια στρατηγική ανάδειξης της εργατικής τάξης σε δύναμη εξουσίας δεν μπορεί, στις προϋποθέσεις της και τους στόχους της, παρά να είναιδιεθνής και διεθνιστική. Είναι ολοφάνερο αρκεί να δει κανείς, χωρίς εθνική μυωπία, το ρόλο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας κρίσης, της ΕΕ, της τρόικας, των HΠΑ, του ΝΑΤΟ ή του Μεσανατολικού και του Προσφυγικού πάνω στις εξελίξεις στην Ελλάδα και τις τύχες του λαού μας.
Με σταθμό τα μνημόνια που συνομολόγησαν με την τρόικα οι ελληνικές κυβερνήσεις Παπανδρέου – Σαμαρά/Βενιζέλου/Κουβέλη – Παπαδήμου – Τσίπρα/Καμμένου, την αλληλένδετη πρωτοφανή κοινωνική τραγωδία, το ζήτημα της ΕΕ κατέχει βαρύνουσα θέση στην στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης. Εξάλλου το δείχνει το περιβόητο Grexit, η εκδίωξη από την ευρωζώνη και την ΕΕ, που χρησιμοποιείται σαν μόνιμη απειλή από Βερολίνο και Βρυξέλλες και μόνιμη δικαιολογία των ντόπιων υποτακτικών τους για την εφαρμογή της πιο βάρβαρης και διαρκούς λιτότητας, των προγραμμάτων κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η θέση του ΕΕΚ στο κεντρικό αυτό ζήτημα ήταν και είναι ξεκάθαρη και ασυμβίβαστη:
Κανένας συμβιβασμός με τον φιλοϊμπεριαλιστικό, αστικό ή συριζαίικο ή άλλο «ευρωπαϊσμό», την αποδοχή σαν μονόδρομου της ένταξης στην ιμπεριαλιστική ΕΕ ή την καλλιέργεια αυταπατών για μια «προοδευτική –δημοκρατική μεταρρύθμιση» αυτής της λυκοφωλιάς των ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών, η οποία αφού μας έγδαρε απειλεί τώρα να μας θάψει στα ερείπιά της. Επαναστατική ρήξη μαζί της και κοινή πάλη με όλους τους εργαζόμενους, άνεργους, απόκληρους, πρόσφυγες και καταπιεσμένες μειονότητες της Ευρώπης για την διάλυσή της και την σοσιαλιστική ενοποίησητης ηπείρου από τα κάτω και αριστερά.
Κανένας συμβιβασμός με τις μεσοβέζικες λύσεις μιας ντροπαλής συνθηκολόγας στάσης απέναντι στην ΕΕ είτε στο όνομα της αποχώρησης από το ευρώ αλλά όχι από την λυκοσυμμαχία είτε μιας τάχα «ανυπακοής» παραμένοντας μέσα στην ΕΕ, σαν αυτής που κηρύσσει το DIEM25, το «ευρωπαϊκό κίνημα» του Βαρουφάκη μαζί με άλλους αριστερούς ρεφορμιστές και φιλελεύθερους, είτε με την συμβιβαστική αυταπάτη ότι «Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή βασισμένη σε αγώνες μέσα/έξω/κατά της ΕΕ», όπως προτείνει μια μερίδα του γαλλικού εξωκοινοβουλευτικού αντικαπιταλιστικού ΝΡΑ, αντιτιθέμενη στο «Lexit», την έξοδο από την ΕΕ από τα αριστερά (αλλά χωρίς έξοδο από τον καπιταλισμό), πρόταση μιας μικρής μειοψηφίας Βρετανών αριστερών, τον καιρό του δημοψηφίσματος, η οποία ήθελε να διαχωριστεί από την δεξιά, εθνικιστική, αντιμεταναστευτική πλειοψηφία που τάχτηκε υπέρ του Brexit.
Κανένας συμβιβασμός με τον «αριστερό» εθνικισμό που παρουσιάζει το ισχυρό Κράτος-Έθνος σαν άμυνα τάχα κατά της ΕΕ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα μέσα στα πλαίσια του χρεοκοπημένου καπιταλισμού σαν διέξοδο από την κρίση. Οι αριστεροί εθνικιστές ισχυρίζονται ότι ανταγωνίζονται τον ακροδεξιό εθνικισμό που φουντώνει σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Αμερική των οπαδών του Τραμπ, μα ρίχνουν νερό στον μύλο του, όπως το δείχνει και το παράδειγμα του πρώην «αριστερού» Καζάκη και του ΕΠΑΜ που το μένος τους κατά των προσφύγων συναγωνίζεται και ενισχύει εκείνο της άκρας Δεξιάς και των φασιστών. Η ρήξη κι έξοδος από την ΕΕ απαιτεί ρήξη κι έξοδο από τον καπιταλισμό και διεθνιστική εναλλακτική προοπτική.
Είναι φενάκη και παγίδα να μιλάς για ένα «πατριωτικό, αντιμνημονιακό, δημοκρατικό μέτωπο», πέρα από ταξικές διαχωριστικές γραμμές και χωρίς ρήξη με τον καπιταλισμό, όπως η ΛΑΕ. Δεν αρκεί, όπως κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι ακόμα χειρότερα η λεγόμενη ΔΙΕΕΞΟΔΟΣ, να προσθέτεις στη λέξη «αποδέσμευση» την αόριστη φράση «από αντικαπιταλιστική σκοπιά» σαν φύλλο συκής στον εθνικισμό. Δεν διαχωρίζεσαι από τον αστικό εθνικισμό προσθέτοντας μόνο δυο-τρία μεταβατικά, «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα – το κάνει συχνά και η ακροδεξιά δημαγωγία. Όπως στον σύγχρονο κόσμο της διεθνούς αλληλοσύνδεσης, δεν μπορεί να υπάρξει «σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα» έτσι και δεν μπορείς να χαράξεις επαναστατική κομμουνιστική πολιτική μέσα σε μια μόνον χώρα. Τούτο δεν σημαίνει ταυτόχρονη επανάσταση παντού: η κοινωνική επανάσταση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού μπορεί να ξεκινήσει σε μια χώρα αλλά μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με την διεθνή επέκταση κι επικράτησή της. Το μέλλον της εργατικής εξουσίας στην Ελλάδα και της σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση εξαρτάται, τελικά, από την επέκταση και νίκη της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης ενάντια στην ΕΕ και τις εθνικές κρατικές εξουσίες και την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, από την Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ.
Η κρίση παρέχει και διαμορφώνει το έδαφος για μια κοινή πάλη τάξης ενάντια σε τάξη σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα ως ο πιο εύθραυστος κρίκος της αλυσίδας της ευρωζώνης και της ΕΕ έσπασε το 2010. Η ίδια η ευρωπαϊκή αλυσίδα ήταν που έσπασε ανεπανόρθωτα κι όχι μόνον ένας κρίκος. Γι’ αυτό κι ακολούθησε η αναταραχή σε όλη την περιφερειακή ΕΕ, για να φτάσει πια στον σκληρό της πυρήνα, με κρίσιμο σταθμό τον πολύμηνο και πολύμορφο προλεταριακό αγώνα ενάντια στον αντεργατικό νόμο, την κυβέρνηση Βαλς-Ολάντ, το αστυνομικό κράτος κι όλα τα αστικά κόμματα και τους φασίστες της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τον Απρίλιο-Ιούνιο 2016.
5. Η Ελλάδα παραμένει κάτω από τον ζυγό του ανέφικτου τρίτου μνημονίου, στη μέγγενη των ιμπεριαλιστικών «θεσμών» ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ και αντικείμενο της σύγκρουσης των αντίθετων συμφερόντων τους, με επίκεντρο το μη βιώσιμο χρέος, μετά την αποτυχία των καταστροφικών προγραμμάτων τους.
Ο εφιάλτης της αδιάκοπης άγριας λιτότητας, της πείνας και της ανεργίας δεν πρόκειται να τελειώσει χωρίς την άμεση κατάργηση του εξοντωτικού χρέους που με τη σειρά του συνεπάγεται τη ρήξη με την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση στους ληστές και κάτω από εργατικό έλεγχο, την αναδιοργάνωση της οικονομίας σε νέες κοινωνικές βάσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού κι όχι των αρπακτικών του ιδιωτικού κέρδους.
Δεν πρόκειται για ευχολόγιο και αφηρημένη ουτοπία. Αντίθετα, αντιδραστική ουτοπία είναι να περιμένεις διέξοδο ή και εξομάλυνση της επιδεινούμενης παγκόσμιας κρίσης, μέσα σε ένα σύστημα που καταρρέει, κάτω από τον ζυγό της ΕΕ, του ΔΝΤ, των «πιστωτών», του μεγάλου διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, περιμένοντας μια καλύτερη διαχείριση της καταστροφής από το πολιτικό προσωπικό τους, δεξιό και ψευτοαριστερό, από τα λόγια τα παχιά και ψεύτικα του Κούλη Μητσοτάκη ή του Τσίπρα. Πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά εδώ και τώρα, αν θέλουμε να ζήσουμε, να πάρουμε πίσω την ζωή την δική μας και των παιδιών μας που μας κλέψανε!
Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης κι όλων των φτωχών και κατατρεγμένων ή θα είναι έργο δικό τους ή δεν θα τους χαριστεί από κανένα δήμιό τους και ψευτοσωτήρα.
6. Γι’ αυτό πρέπει πρώτα-πρώτα να ενεργοποιηθεί το δυναμικό του εργατικού και λαϊκού κινήματος, σε αυτοοργάνωση, ενιαία δράση και Ενιαίο Μέτωπο των εργατικών-λαϊκών οργανώσεων και αγωνιστικών συλλογικοτήτων, χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς, για να αντιμετωπιστεί κάθε καυτό κοινωνικό πρόβλημα σε κάθε τόπο δουλειάς κι ανεργίας, κάθε γειτονιά και σε όλη την χώρα. Ενάντια στις απολύσεις και τους εκβιασμούς των αφεντικών, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και τις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου, το ξεπούλημα της πρώτης κατοικίας, του νερού, του ηλεκτρισμού, όλων των κοινών αγαθών, την καταστροφή του περιβάλλοντος, της Υγείας, της Παιδείας, την αστυνομική –κρατική καταστολή, την ξενοφοβία, κάθε είδους ρατσισμό απέναντι στους «άλλους», τις φασιστικές συμμορίες.
Καμιά αδιαφορία σε κανένα πρόβλημα, «μικρό» ή μεγάλο – κανένας μόνος μέσα στην κρίση!
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε ορισμένα μέτωπα πάλης. Πρώτα-πρώτα στο Προσφυγικό που αλλάζει όλον τον πολιτικό-κοινωνικό χάρτη στην Ευρώπη και παγκόσμια κι απαιτεί την πιο αποφασιστική πάλη για να συντριβεί η απειλητική άνοδος της άκρας Δεξιάς και του φασισμού.
Οι πρόσφυγες, τα θύματα του ιμπεριαλισμού, των πολέμων, του ολέθρου και της πείνας που σπέρνει σε όλο τον πλανήτη, δεν έρχονται από κάποιον άλλο κόσμο, ανήκουν στον δικό μας βάρβαρο κόσμο. Αυτόν τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε επιτέλους ανθρωπινά. Όποιος κλείνεται στα σύνορά του, στο σπίτι του, στον εαυτό του είναι ο πρώτος που θα πέσει θύμα ενός κόσμου που καταρρέει μέσα στο αίμα και τη φρίκη. Η απανθρωπιά που δείχνουν οι κρατούντες στην Ευρώπη ενάντια στα θύματά τους στη Συρία, τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική, η μετατροπή του Αιγαίου και της Μεσογείου σε νεκροταφείο, η άθλια συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η παγίδευση κι ο εγκλεισμός 60.000 προσφύγων στην Ελλάδα κ.λπ. αποτελούν απειλή όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για όλα τα θύματα του συστήματος. Οι άρχουσες τάξεις φοβούνται πάνω απ’ όλα την συνένωση των προσφυγικών κυμάτων με τα θύματα της κρίσης και πολιτικής τους στις ίδιες τις χώρες τους, την ύπαρξη και την πιθανή ενιαία δράση ενός νομαδικού προλεταριάτου ντόπιας κι αλλοδαπής προέλευσης. Γι’ αυτό και ποινικοποιούν και καταστέλλουν βίαια τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, καλλιεργούν την ξενοφοβία, προστατεύουν και κινητοποιούν, μαζί με τους τοπικούς «άρχοντες», τα τάγματα εφόδου της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» και τους κλώνους της.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: η κρατική και παρακρατική βία, η ανεμπόδιστη κι ατιμώρητη φασιστική δράση, η παρέμβαση του Στρατού και της νέας συνορο-ακτοφυλακής της ΕΕ, η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου ή κι η «στρατοπεδοποίηση» δεν πρόκειται να περιοριστούν στους πρόσφυγες. Στόχος τους είναι η επιβολή ελέγχου σε μια κοινωνία σε κρίση και αναταραχή. Αφορούν άμεσα όλους μας.
Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες δεν είναι φιλανθρωπία ούτε πρέπει να αφεθεί στις καθοδηγούμενες από το κράτος και την ΕΕ, με το αζημίωτο, «μη κυβερνητικές οργανώσεις». Είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης μας τόσο ενάντια στον αποθρασυνόμενο φασισμό όσο, γενικότερα, της πάλης μας για χειραφέτηση από την βαρβαρότητα που ζούμε και που μας απειλεί με τα χειρότερα.
Η πάλη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες είναι αλληλένδετη με την πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Όλα τα επιμέρους μέτωπα πάλης δεν πρέπει να αποδυναμωθούν και διαλυθούν μέσα σε μια διασπορά κινημάτων και κινηματισμών. Αποτελούν σημεία σύγκρουσης με όλα εκείνα τα μέσα με τα οποία ασκείται η εξουσία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό, για να είναι τελεσφόρα, πρέπει να συντονιστούν να αναπτύξουν και να κλιμακώσουν τη δράση τους σε ένα κοινό αγώνα με στόχο την ίδια την εργατική εξουσία, την αντι-εξουσία των καταπιεσμένων που θα καταργήσει κάθε μορφή κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο.
7. Σ’ αυτήν την στρατηγική κατεύθυνση το ΕΕΚ έχει προτείνει από το 2015 κι επιβεβαιώνει στο 15ο Συνέδριό του, την ανάγκη να προετοιμαστεί και να οργανωθεί μια Ανοιχτή Πανελλαδική Συνέλευση όλων των οργανώσεων και συλλογικοτήτων που παλεύουν για τη ρήξη με τον καπιταλισμό, για την κοινωνική χειραφέτηση, από την επαναστατική Αριστερά, σε όλες τις οργανωμένες εκφράσεις της και τους πολυπληθείς ανένταχτους αγωνιστές έως τις αναρχικές ελευθεριακές συλλογικότητες για να συζητήσουμε συλλογικά, χωρίς «καπελώματα», στείρες αντιπαραθέσεις και αρχηγισμούς αλλά και χωρίς απώλεια της πολιτικής ανεξαρτησίας και φυσιογνωμίας της κάθε συλλογικότητας και αγωνιστή, με στόχο να επεξεργαστούμε ένα κοινό εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση ενάντια στα προγράμματα λιτότητας και υποταγής στη μνημονιακή βαρβαρότητα που υπηρετούν τόσο η Δεξιά όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σ’ αυτήν την βάση, θα πρέπει να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε ένα κοινό, τολμηρό σχέδιο πανελλαδικής δράσης, άμεσο και σε βάθος χρόνου, πάνω στα καυτά ταξικά-κοινωνικά ζητήματα.
Το ΕΕΚ, από την μεριά του, όπως και κάθε άλλη συλλογικότητα ή αγωνιστής, έχει να καταθέσει σε ένα τέτοιο συλλογικό σώμα τις δικές του προτάσεις για το πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση και το σχέδιο δράσης. Η πολιτική μας ανεξαρτησία από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαράβατη αρχή. Η ρήξη με τη λογική του «μικρότερου κακού» είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Γι’ αυτό, κατά την γνώμη μας, ένα πραγματικό σχέδιο δράσης που θέλει τη νίκη πρέπει να περιλαμβάνει και την προετοιμασία Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης Τσίπρα ή οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης τα υπηρετεί, από τα κάτω και τ’ αριστερά.
Αυτά τα αποφασιστικά συλλογικά βήματα των μαχητικών τμημάτων του κινήματος -Ανοιχτή Πανελλαδική Συνέλευση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, πρόγραμμα εργατικής-λαϊκής διεξόδου από την κρίση, σχέδιο πανελλαδικής δράσης- θα προωθήσουν την πολύμορφη αυτοοργάνωση του λαού, την ανάπτυξη ενός εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ανεξάρτητου από τις ενσωματωμένες στο κράτος γραφειοκρατίες του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού, και προπαντός θ’ ανοίξουν το δρόμο ώστε να αναδειχθεί η ίδια η εργατική τάξη με τα όργανα πάλης της σε διάδοχη πολιτική-κοινωνική δύναμη εξουσίας.
Δεν μπορεί να παρακάμψει κανείς το βασανιστικό ερώτημα του προδομένου λαού: Μετά τη χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ τί; Σίγουρα η ενιαία δράση και το ενιαίο μέτωπο χωρίς ταξικές συνεργασίες ενάντια στον κοινό εχθρό είναι ζωτικής και επείγουσας σημασίας. Αλλά μαζί με την ανάγκη πολιτικής διεξόδου και συμμαχιών τίθεται και το ζήτημα του διάδοχου ανεξάρτητου πολιτικού φορέα που θα υπηρετήσει την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, για να εξασφαλιστεί η διάρκεια και η νίκη της.
Ένα ξαναζέσταμα της σούπας ΣΥΡΙΖΑ στο πιο “συνεπές” είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων. Εδώ έγκειται η παταγώδης αποτυχία της ΛΑΕ. Μια αποτυχία δεμένη επίσης και με τον “αριστερό” εθνικισμό της, τον φετιχισμό της επιστροφής στη δραχμή σαν πανάκειας, αλλά και στην απουσία κάθε κριτικής της όλης εμπειρίας και κάθε αυτοκριτικής από μεριάς των ηγετικών στελεχών της που ήταν πρώην ηγέτες και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να κηρυχθούν πρόωρες εκλογές τον Αύγουστο του 2015.
Η σταλινική γραφειοκρατική ηγεσία του Περισσού κατάφερε να μετατρέψει το ΚΚΕ σε σέχτα, μοναστήρι ή γκέτο περίκλειστο και εχθρικό σε κάθε άλλη αριστερή δύναμη, με μπόλικη ρητορεία για το ηρωικό παρελθόν και νοσταλγία για τον μακαρίτη γραφειοκρατικό «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε», ενώ η εργατική εξουσία παραπέμπεται σε ένα ακαθόριστο μέλλον. Για το παρόν απομένει η φιλοδοξία να γίνει ξανά το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα στην κοινοβουλευτική αντιπολίτευση χωρίς πρόταση εξουσίας, σε συνδυασμό με έναν συχνά συντηρητικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, κι η κοινοβουλευτική δράση στα πλαίσια ενός ψόφιου αστικού κοινοβουλευτισμού. Παρά την αγωνιστικότητα πολλών μελών του, το ΚΚΕ σαν μηχανισμός δεν μπορεί ούτε θέλει να ανοίξει τον δρόμο του κομμουνισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κρίσιμες στιγμές κλυδωνισμού της αστικής εξουσίας -τον Δεκέμβρη του 2008 ή στο Δημοψήφισμα του 2015- έπαιξε ρόλο σταθεροποιητικό του συστήματος. Η θλιβερή κληρονομιά της Βάρκιζας δεν έχει αποκηρυχθεί παρά με ορισμένα μασημένα λόγια.
Ένα σημαντικό κομμάτι αγωνιστών βρίσκεται σήμερα στις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η άρνησή της να διαλυθεί στην ρεφορμιστική ΛΑΕ παρά την απόσχιση της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ προς αυτήν την κατεύθυνση, ώθησε το ΕΕΚ να σχηματίσει κοινό εκλογικό μπλοκ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανένταχτους αγωνιστές τον Σεπτέμβριο του 2015 με θετικά αποτελέσματα. Παρόλο που η όλη εμπειρία συνεργασίας -όχι ένταξης- του ΕΕΚ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αξιολογήθηκε ευνοϊκά από το ΕΕΚ και από πολλούς άλλους αγωνιστές, δεν αποτέλεσε αντικείμενο ούτε καν απολογισμού και συζήτησης στην 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προφανώς λόγω άλυτων εσωτερικών αντιφάσεων του συνασπισμού δυνάμεων που την αποτελούν και των αντίθετων σχεδιασμών τους.
Είμαστε ως ΕΕΚ ανοιχτοί σε παραπέρα συζητήσεις, συγκλίσεις και κοινή δράση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά παραμένουμε αταλάντευτοι ενάντια σε παραχωρήσεις στον “αριστερό” εθνικισμό, ή με κάποιες δεξιόστροφες τάσεις συγκλίσεων με τα “απόνερα” του ΣΥΡΙΖΑ ή με συμπορεύσεις με την κυβερνητική-εργοδοτική ΓΣΕΕ σαν αυτές που συνηθίζουν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως το ΣΕΚ.
Κανένα μέτωπο ή συμμαχία δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς, παρόλο που είναι αναγκαίο και ζωτικό, προπαντός σήμερα, δεν μπορεί, παρόλα αυτά, να υποκαταστήσει την αναγκαιότητα της συσπείρωσης της μαχητικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς στην οργάνωση ενός νέου, κομμουνιστικού, εργατικού, επαναστατικού Κόμματος, αντιγραφειοκρατικού και αδογμάτιστου συνεχιστή της κληρονομιάς της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, αφετηρίας του πάντα ανοιχτού ιστορικού κύκλου της παγκόσμιας επανάστασης, με ανοιχτούς ορίζοντες σε όλες τις χειραφετητικές εμπειρίες της ανθρωπότητας.
Οι τραγικές εμπειρίες από όλες τις γραφειοκρατίες των κομμάτων, της σοσιαλδημοκρατίας, του σταλινισμού ή και συχνά της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» έχουν δυσφημίσει κάθε έννοια κόμματος, προπαντός στη νέα γενιά. Την ίδια στιγμή ποτέ δεν ήταν οξύτερη η ανάγκη επαναστατικής οργάνωσης με ρίζες στις μάζες, δηλαδή επαναστατικού Κόμματος και μάλιστα μιας επαναστατικής Διεθνούς για την ανατροπή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Το ΕΕΚ, στο 15ο Συνέδριό του, δηλώνει ότι συνεχίζει αταλάντευτα αυτό το έργο, μ’ όλες τις δυσκολίες και παρά τα εμπόδια, χωρίς παραχωρήσεις σε γραφειοκρατισμούς, τον σταλινισμό, το ρεφορμισμό και τον φιλελευθερισμό. Καλούμε κάθε αγωνιστή αποφασισμένο να παλέψει για την κοινωνική επανάσταση χωρίς παραγοντίσκους, πολιτικάντηδες και καρεκλοκένταυρους να παλέψει μαζί μας γι’ αυτό το κομμουνιστικό εργατικό επαναστατικό Κόμμα, γι’ αυτήν την επαναστατική Διεθνή – την Τέταρτη Διεθνή. Με κριτήριο πάντα το ζητούμενο: τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Οκτώβριος 2016