Γενική Απεργία 6 Απρίλη 2022
Στην 24ωρη Γενική Πανεργατική Απεργία της 6ης Απρίλη η Εργατική Τάξη στέλνει ηχηρό μήνυμα αφύπνισης και διαδηλώνει ενάντια:
- Στις χρεοκοπημένες πολιτικές λιτότητας των ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΟΑΣΑ και όλων των αστικών θεσμών ταξικής εκμετάλλευσης
- Στη χρεοκοπημένη ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ανεκδιήγητου και επικίνδυνου πρωθυπουργού της, Κούλη Μητσοτάκη
- Στη συμπολιτευόμενη «αξιωματική αντιπολίτευση» ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αναβαπτιστεί ως δύναμη αριστερής πολιτικής εκπροσώπησης, τώρα που βλέπει το κυβερνητικό καράβι να βουλιάζει
- Στις χρεοκοπημένες ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που δώδεκα χρόνια τώρα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να ξεπουλήσουν τους εργατικούς αγώνες, για να διευκολύνουν τη βρώμικη δουλειά των πολιτικών φίλων τους, για να ανοίξουν το δρόμο στην επέλαση του ταξικού αντιπάλου
Στις 6 Απρίλη η Εργατική Τάξη διατρανώνει τη δική της Φωνή εναντίον όλου αυτού του συρφετού!
Η Γενική Πανεργατική Απεργία της 6ης Απρίλη είναι μία ιδιαίτερη απεργία. Έρχεται μετά από μία αταίριαστη με την ταραγμένη εποχή, μακρόχρονη αγωνιστική σιωπή του συστημικού συνδικαλισμού, σχεδόν ένα χρόνο μετά από την τελευταία σημαδιακή απεργία της 10 Ιούνη 2021 κατά του νόμου Χατζηδάκη. Τότε που η ξοφλημένη ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου, σύρθηκε σε αυτήν την απεργία κατά του αντεργατικού, αντισυνδικαλιστικού, αντιαπεργιακού νόμου 4808/2021, αναζωογονημένη από την τεχνητή αναπνοή που της παρείχε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με τις πλάτες και του ΠΑΜΕ (ακύρωση της προκηρυγμένης ανεξάρτητης απεργίας της 3/6). Έκτοτε, συνήφθησαν πολλές πολιτικοσυνδικαλιστικές συμμαχίες, ιερές και ανίερες, όλων των ειδών και προς πάσα κατεύθυνση. Υψώθηκαν ακόμα και σημαίες ευκαιρίας, κοντοβλέποντας, χωρίς διορατικότητα και σχέδιο για την επόμενη μέρα, και παραγκωνίζοντας αναγκαστικά για το λόγο αυτό, τις αδήριτες και επείγουσες εργατικές ανάγκες, οι οποίες επέτασσαν πολλά περισσότερα από συλλαλητήρια και διαβουλεύσεις, που είναι το μόνο που έχουμε να θυμηθούμε από αυτή τη σημαδιακή χρονιά, της οποίας ο αγωνιστικός απολογισμός, ειδικά ο απεργιακός, είναι τραγικός.
Μία χρονιά που ξεκίνησε το 2021 σημαδεμένη από την απειλή, το φόβο και το θάνατο της πανδημίας και μήνα–μήνα έφτασε σήμερα ένα χρόνο μετά, να κυριαρχείται από την απειλή, το φόβο και το θάνατο ενός παγκόσμιου πολέμου. Ό,τι σήμερα επικρέμεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων και του λαού, δεν έπεσε από τον ουρανό σαν θεόσταλτη κατάρα. Ό,τι σήμερα συμβαίνει, έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε στιγμή, εδώ και πολύ καιρό.
Γινόταν πραγματικότητα κάθε στιγμή, που οι ταγοί του συστημικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ) σφιχταγκαλιάζονταν με τους θιασώτες του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής συναίνεσης (κυβέρνηση, αστικά κόμματα, εργοδοτικές οργανώσεις), για να τα βρούνε πάντα εις βάρος του εργατικού «υποζύγιου». Κάθε στιγμή που σαν επιτήδειοι πραματευτάδες, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έθεταν και θέτουν τους εργαζόμενους στη διάθεση των αφεντικών για εκμετάλλευση μέχρι θυσίας, με την υπόσχεση ότι οι καλές μέρες θα ξανάρθουν, αρκεί «τα υποζύγια να υπομείνουν το γαϊδουροφόρτωμα και να αντέξουν το γαϊδουρόξυλο». Κάθε στιγμή που τα επιτελεία των γραφειοκρατών σχεδίαζαν στα γραφεία τους τα σχέδια της ήττας, της οπισθοχώρησης και της σύγχυσης στις γραμμές των ταξικών δυνάμεων, γιατί όπως φαίνεται δεν είναι η ανάλυσή τους που πρέπει να παρακολουθεί τη ζωντανή πραγματικότητα, αλλά είναι η ζωντανή πραγματικότητα που πρέπει να «υπακούσει» στην ανάλυσή τους.
Με αυτά και εκείνα, ο προσωρινός κατ’ αυτούς πληθωρισμός και η αβάσταχτη ακρίβεια που φέρνει στα πιο βασικά για μία αξιοπρεπή διαβίωση, όχι μόνο δεν αποδεικνύονται προσωρινά, αλλά γίνονται πλέον η νέα κανονικότητα, που οι εργαζόμενοι καλούνται πάλι να αποδεχτούν ως αναπόφευκτη φυσική εξέλιξη. Η φτώχεια, η πανάκριβη ενέργεια, η επισφάλεια, η ανεργία, η διαλυμένη υγεία με τις 50άδες και100άδες νεκρούς καθημερινά από τον Covid, η υποβαθμισμένη παιδεία, έρχονται να προστεθούν στη νέα κανονικότητα με την οποία φροντίζει να μας εξοικειώνει η γλοιώδης και κυνική κυβερνητική συμμορία με τη βοήθεια των διεφθαρμένων, εξαγορασμένων, συστημικών ΜΜΕ. Η νέα κανονικότητα που περιλαμβάνει θάνατο και καταστροφή από τη φωτιά την εποχή της ζέστης, θάνατο και καταστροφή από το ψύχος την εποχή του κρύου, θάνατο και καταστροφή από πνιγμό την εποχή των βροχών. Η νέα κανονικότητα, στην οποία η εργασία γίνεται συχνά για όλο και περισσότερους εργαζόμενους μία καθημερινή δοκιμασία ζωής και θανάτου, που πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο μεροκάματο για την οικογένεια και στην υγεία και σωματική τους ακεραιότητα. Που πρέπει να δουλεύουν νύχτα–μέρα μόνο και μόνο για να πληρώσουν το απλησίαστο νοίκι για να μην τους πετάξουν στο δρόμο. Που πρέπει να δουλεύουν μαύρα νύχτα–μέρα, μέρα με τη μέρα, χωρίς ποτέ αυτή η δουλειά να αναγνωριστεί επίσημα σαν εργασία, αφήνοντάς τους για πάντα στη μεριά των αθέατων, αόρατων για το κράτος πρόνοιας εργαζόμενων κάθε φυλής, χρώματος και καταγωγής, των «ανύπαρκτων» παραγωγών πραγματικού πλούτου, που ολάκερο το είναι τους, μετατρέπεται σε ζεστό χρήμα που πάει κατευθείαν στις στρουμπουλές, αιματοβαμμένες τσέπες των αφεντικών τους.
Και φυσικά μία τέτοια κανονικότητα δεν θα μπορούσε παρά να χρεώνεται στα θύματά της από τους αρχιτέκτονες–θύτες, που δεν είναι άλλοι από την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις–υπηρέτες τους. Έτσι, ακόμα και η ανεργία γίνεται ζήτημα, για το οποίο πρέπει να τιμωρούνται οι άνεργοι. Όπως πρέπει να τιμωρούνται για τον COVID19 και για τις άλλες ασθένειες, οι ίδιοι οι ασθενείς. Η ατομική ευθύνη έρχεται για να καλύψει κάθε χιλιοστό του δρόμου προς την κόλαση που στρώνει για τον λαό και την κοινωνία η θανατοπολιτική τους. Μία πολιτική που η μόνη αποστολή που υπηρετεί είναι να διαχειρίζεται την ανυποχώρητη και αξεπέραστη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μέχρι αυτή να φτάσει σε σημείο, όπου καμία διαχείριση δεν θα χωρά, παρά μόνο θα εκλύσει τις ανεπανόρθωτες συνέπειές της επί δικαίων και αδίκων και για να είμαστε ακριβείς, θα αποτελειώσει το ήδη πληγιασμένο σώμα των λαών και της ανθρωπότητας.
Μία ανθρωπότητα που πριν σφαδάξει, πνιγμένη μέσα στο πύον και το αίμα του σαπισμένου ιμπεριαλισμού, πριν τη βυθίσει ο φασισμός και η αλλοτρίωση σε μία δυστοπία χωρίς γυρισμό, είναι η ώρα που καλείται να υψώσει το βλέμμα προς τα πάνω, παίρνοντας δύναμη από τις νίκες που έχουν διαγράψει οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες και επαναστάσεις τους δύο τελευταίους αιώνες. Τότε που αναμετρήθηκαν οι άνθρωποι με το σκοτάδι του ναζισμού και το έσβησαν με τη λάμψη της φλόγας της σοσιαλιστικής επανάστασης, των πανανθρώπινων αξιών της κοινωνικής αλληλεγγύης και της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση. Ακόμα και όποτε ήταν ο πόνος το τίμημα αυτού του αγώνα, η ανθρωπότητα με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία μπορεί να αντλήσει δύναμη από αυτό τον αγώνα, από αυτές τις θυσίες, για να οραματιστεί ένα καλύτερο μέλλον για όλους και να παλέψει για να στρέψει το ρου της Ιστορίας προς τα εκεί που οι δικές της ανάγκες επιτάσσουν. Και είναι η εποχή μας μία τέτοια εποχή, όπου η εργατική τάξη καλείται να αναλάβει τη διάσωση του εαυτού της και της ανθρωπότητας από τα δόντια του τραυματισμένου ιμπεριαλιστικού θηρίου των ΗΠΑ και των συμμάχων–υποτακτικών τους.
Με αυτή την παρακαταθήκη και με αυτό το όραμα, ακόμα και η 24ωρη συμβολική απεργία της 6ης Απρίλη μπορεί και πρέπει να καταστεί η τροχιοδεικτική βολή για την οργάνωση και την κλιμάκωση ενός ανυποχώρητου εργατικού αγώνα μέχρι αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση και τα κάθε είδους τσιράκια της να φύγουν από τη μέση. Γιατί ο εργατικός αγώνας που διακηρύσσεται στις 6 Απριλίου εναντίον της ακρίβειας, για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, για ενίσχυση του ΕΣΥ και για δωρεάν δημόσια Υγεία και Παιδεία, δεν μπορεί να μην αποβλέπει στην ανατροπή της κυβέρνησης και όλων των αντεργατικών νόμων που αυτή ψήφισε και στηρίζει. Δεν μπορεί να μην στοχεύει στην ανατροπή του νόμου 4808/2021 (νόμου Χατζηδάκη), με τον οποίο το αντιδραστικό κατεστημένο επιχειρεί να αφοπλίσει το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, στο μέσο ενός ταξικού πολέμου που μαίνεται και διεξάγεται με όλο και λιγότερους κανόνες υπέρ των αδύναμων, όπως ακριβώς γίνεται στους πολέμους.
Νίκη στους αγώνες της εργατικής τάξης!
Κάτω τα χέρια από το 8ωρο!
Κάτω τα χέρια από τα σωματεία!
Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη (4808/21)!
Να κλείσουν οι ιμπεριαλιστικές βάσεις – ορμητήρια στον πόλεμο στην Ουκρανία!
Ειρήνη στους λαούς – Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών – Ήττα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ!
Ο κύριος εχθρός είναι στη δική μας χώρα, στις τράπεζες και τα υπουργεία!
Γενική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη!
Διεθνιστική ενότητα των εργατών και των λαών σε Ρωσία, Ουκρανία, στα Βαλκάνια, σε Δύση και Ανατολή, για μια νέα Εργατική Διεθνή, την Τέταρτη Διεθνή, για την παγκόσμια επανάσταση και τον σοσιαλισμό!
Πάρτε μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις – Αθήνα 6 Απρίλη, 11 π.μ., Προπύλαια
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
31-3-2022
Φωτογραφίες αρχείου: Θόδωρος Κουτσουμπός
