Ενάντια στο νέο κρούσμα εργοδοτικής μαφιόζικης βίας
Στις 23 Δεκέμβρη τα ξημερώματα, ο εργαζόμενος-ντελιβεράς σε φαγάδικο στο Περιστέρι Μοχάμεντ (SHAKIL CHAUDHRY MOHAMMAD) ύστερα από παραπλανητική παραγγελία, δέχτηκε μαφιόζικη επίθεση από τον πρώην εργοδότη του και από ακόμα έναν “φουσκωτό”. Η αιτία της ενέδρας και του ξυλοδαρμού είναι οι διεκδικήσεις ενσήμων του Μοχάμεντ από τον πρώην εργοδότη του.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΓΕΝΑΡΗ ΣΤΙΣ 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στο μετρό Περιστερίου ΠΟΡΕΙΑ
-Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να πεθάνει, να τραυματιστεί, να απειληθεί, για να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά…
Το συμβάν του ξυλοδαρμού του συναδέλφου Μοχάμεντ από εργοδότη καταστήματος στην οδό Βεάκη στο Περιστέρι δεν είναι μεμονωμένο γεγονός… δεν θ’ αφήσουμε την βία αναπάντητη και θα νιώσουν τη δύναμη της τάξης μας, αλλά όλοι/ες μας πρέπει τουλάχιστον να έχουμε υπόψη μας τα εξής:
-Είμαστε κατά κόρον διάσπαρτοι εργάτες και ξεπερνώντας τα όρια της μητρόπολης είμαστε παντού, σε μικρές επιχειρήσεις – άθλιες τρώγλες όπου το όργιο της εκμετάλλευσης απλά δεν έχει όριο, με τα στραβά μάτια του κράτους. Αυτοί οι μικρομεσαίοι περήφανοι ελληναράδες συνήθως υπάρχουν στη βάση της εκμετάλλευσης των εργατών και της υποτίμησης των υγειονομικών συνθηκών και μέτρων ασφαλείας. Είμαστε σε μεγάλες εταιρίες που μας υπερεκμεταλλεύονται μέσω της εντατικοποίησης· και παρακολουθούν τη ζωή και την απόδοσή μας μέσω δορυφόρου.
Η γρήγορη κίνηση των εμπορευμάτων, υλικών και άυλων, γίνεται προϋπόθεση μαζί με την πλασματική απογείωση στην χρηματοοικονομική σφαίρα και ΠΡΟΣΔΟΚΑ ΑΜΕΣΟ – ΕΥΚΟΛΟ ΚΕΡΔΟΣ.
Η παραγωγική βάση προσπαθεί να ακολουθήσει αυτούς τους εξωφρενικούς ρυθμούς της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Έτσι οι χρόνοι μειώνονται σε βάρος των αντοχών μας, η εντατικοποίηση χτυπάει κόκκινο στην τεράστια βιομηχανία των μεταφορών· έτσι είναι κανονικότητα η ανασφάλεια, η αστάθεια, η υποτίμηση και το φθήναιμα του εμπορεύματος εργατική δύναμη… έτσι μας κλέβουν άμεσα τα αναγκαία που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και να αναπαραχθούμε και συντομεύουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο την ζωή μας.
Δενόμαστε απόλυτα εμείς, ο εργάτης με τα μηχανήματα, τα καβαλάμε, πάμε βόλτα και όσο πιο στενή και διάρκειας η σχέση μας μαζί τους τόσο χειρότερη η αποξένωσή μας από αυτά, πόσο πιο τραγική ειρωνεία αν ο εξοπλισμός και το μηχανάκι είναι δικά μας.
Ακόμα πιο τραγική είναι η πρόσληψή μας ως ζογκλέρ με απαραίτητες δεξιότητες το οδήγημα με ένα ή κανένα χέρι στο τιμόνι, γιατί κρατάς το θερμομπόξ με ζεστό καφέ και σάντουιτς ενώ μιλάς στο κινητό με τον εργοδότη ή τους πελάτες γι’ αυτό φυσικά δεν φοράς κράνος και πρέπει να εκμηδενίσεις την απόσταση στην άλλη άκρη του λεκανοπεδίου χωρίς φυσικά να κρυώσει ο καφές από το πολικό ψύχος, έτσι καταργείς τα κόκκινα φανάρια, τους δρόμους μονής κατεύθυνσης, τα πεζοδρόμια, το όριο ταχύτητας κ.λπ.
Γιατί δεν τρέχουμε απλά – είναι ότι έτσι ενσωματώνουμε την ταχύτητα στην ύπαρξή μας αποσκοπώντας στην τελική στη συντόμευση του χρόνου ανακύκλωσης του κεφαλαίου και μεγιστοποιούμε τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών συντομεύοντας στην ίδια αναλογία και τον δικό μας χρόνο ύπαρξης πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. -Είμαστε λοιπόν τα κορόιδα που ψάχνανε ;
Η τάξη μας δεν χρειάζεται σωτήρες, όπως έχει ειπωθεί η απελευθέρωσή μας είναι υπόθεση δική μας και πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες της μιζέριας, της εξατομίκευσης, της ανάθεσης σε κάποιους άλλους της λύσης των προβλημάτων μας. Μας λείπει η συνεννόηση μεταξύ μας, να βρισκόμαστε, να συζητάμε και να αποφασίζουμε όλοι μαζί για εμάς και να συναποφασίζουμε για τα συνολικότερα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία ολόκληρη.
Λείπει λοιπόν από τους εργάτες η αυτοοργάνωσή τους, τα ξεκάθαρα βήματα και η συμμετοχή όλων μας χωρίς αναθέσεις σε κάποιους ειδικούς… όχι
εμείς οι στερημένοι από τα πάντα ξέρουμε
εμείς που λειώνουμε καθημερινά ξέρουμε
οι άλλοι, οι λίγοι, οι εκλεκτοί
παρασιτούν και πλουτίζουν από τη δυστυχία μας
το πρόγραμμά μας δεν μπορεί νάχει σχέση με την ενότητα που αυτοί μας λένε
την ενότητα του αφεντικού με τον δούλο του
του βασανιστή με το θύμα του
πρέπει να χωρίσουμε από αυτούς για να ενωθούμε για την ελευθερία
να πάψουμε νάμαστε θύματα και δούλοι
οι γραφειοκράτες εργατοπατέρες είναι οι υπάλληλοι, οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας που κυλά τα βάρη της κρίσης τους σ’ εμάς τους συναδέλφους μας και σε όλα τα ταξικά μας αδέρφια, ξένους, ντόπιους, ιδιωτικούς, δημόσιους, επισφαλείς, ανασφαλείς, άνεργους άεργους… όπως κι αν μας ονομάζουν οι στατιστικές τους και τα ΜΜΕ θέλοντας να μας κατακερματίσουν.
Γι’ αυτό καιρό τώρα έχει φτιαχτεί η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, αναγνωρισμένο σωματείο που παλεύει μέσα από εβδομαδιαίες συνελεύσεις και το τακτικό του έντυπο «Στο Ρελαντί» και έχει πετύχει να μας βγάλει από την αφάνεια, μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες που προσπάθησαν να μας ενώσουν όλους/ες.
Σε αυτόν τον αγώνα χρειαζόμαστε οι πάντες πρώτα πρώτα να γίνουμε μέλη του σωματείου. ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ για αναγνώριση της ειδικότητάς μας, για ΒΑΡΕΑ ΑΝΘΥΓΙEΙΝΑ, για ΜΕΤΡΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και ΜΗΧΑΝΑΚΙ με έξοδα του κάθε εργοδότη που συμπεριλαμβάνουν βενζίνες και σέρβις.
Kυριάκος Mουτίδης
Μέλος του ΣBEOΔ
