Σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια περισσότεροι ψηφοφόροι που προσήλθαν στο δεύτερο γύρο των γαλλικών περιφερειακών εκλογών κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά: να αποτρέψουν την εκλογική νίκη της άκρας Δεξιάς. Το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο (Front National – FN), παρά το γεγονός ότι προηγούνταν σε τρεις περιφέρειες, δεν κατάφερε να κερδίσει σε καμία στο δεύτερο γύρο των εκλογών.
Η προσωρινή ανακούφιση για το αποτέλεσμα δεν επιτρέπει καμία επανάπαυση για το εργατικό κίνημα και την επαναστατική αριστερά, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Η ελάχιστη πτώση του ποσοστού του FN (από το 27,89% στο 27,10%) λόγω της αύξησης της συμμετοχής δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγήσει στην αγνόηση των 6 εκατομμυρίων ψήφων στον πρώτο και 6,8 εκατομμυρίων ψήφων τις οποίες συγκέντρωσε το Εθνικό Μέτωπο. Πρόκειται για την καλύτερη εκλογική επίδοση στην ιστορία των 42 ετών του FN.
Θα ήταν κάτι περισσότερο από αφελές να υποστηρίξει κανείς πως η νίκη του Σαρκοζί και των “Δημοκρατικών” του, οι οποίοι όλο και περισσότερο προσπαθούν να προσαρμόσουν το λόγο τους σε αυτόν του FN όπως και την πολιτική ατζέντα, μπορούν να αποτελέσουν το αντίδοτο στο εθνικιστικό δηλητήριο. Οι περισσότερες από δέκα εκατομμύρια ψήφους που συγκέντρωσε η πλατφόρμα της Δεξιάς στο δεύτερο γύρο των εκλογών δείχνει δημοκρατικά αντανακλαστικά, αλλά απέχει πολύ από την αναγκαία απάντηση στο φασισμό.
Η εκλογή των υποψηφίων της Δεξιάς του Σαρκοζί δεν μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην άνοδο της άκρας Δεξιάς. Η απόσυρση των υποψηφίων του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε τρεις περιφέρειες, όπου διεκδικούσε την πρωτιά το FN, για να υποστηριχθεί ο υποψήφιος του Σαρκοζί δεν είναι δημοκρατικό μέτωπο ενάντια στο φασισμό. Είναι μέτωπο των υπαίτιων της κοινωνικής απελπισίας η οποία τροφοδοτεί το φασιστικό κίνδυνο.
Πριν δώσουν τα χέρια ενάντια στη Λεπέν είχαν δώσει τα χέρια μαζί με τη Λεπέν -και με τις ψήφους του Γαλλικού ΚΚ- για να κηρύξουν από κοινού την κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι και να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις υπέρ των μεταναστών και ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η άνοδος της Μαρίν Λεπέν αποκαλύπτει την προχωρημένη αποσύνθεση της αστικής δημοκρατίας στη χώρα η οποία αποτέλεσε το ιστορικό της λίκνο. Οι πολιτικές λιτότητας και μαζικής ανεργίας οδήγησαν στην απαξίωση και την αποδυνάμωση των δύο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων. Το πρώην UMP του Νικολά Σαρκοζί, το οποίο μετονομάστηκε σε “Οι Δημοκρατικοί” τον περασμένο Μάιο, είδε την εκλογική του υποστήριξη να εξανεμίζεται στις προεδρικές εκλογές του 2012 σαν αντίδραση του γαλλικού λαού στις πολιτικές λιτότητας που ακολούθησε ιδιαίτερα στην κοινωνική ασφάλιση, την εκπαίδευση και το δημόσιο τομέα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και ο Φρανσουά Ολάντ, οι θριαμβευτές του 2012, ακολουθώντας τις ίδιες πολιτικές λιτότητας βουτήχτηκαν στην ανυποληψία και είδαν την λαϊκή υποστήριξη να αποσύρεται εν ριπή οφθαλμού.
Η ενίσχυση της “αντισυστημικής” Λεπέν είναι μια αντιφατική έκφραση του αδιεξόδου της λαϊκής αναζήτησης λύσεων έξω από το σύστημα το οποίο γεννά μόνο κοινωνικά δεινά για το λαό. Η Αριστερά στη Γαλλία απέτυχε να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση. Το Μέτωπο της Αριστεράς του Μελανσόν μαζί με το ΚΚ Γαλλίας δεν επέλεξαν ποτέ να διαχωριστούν πλήρως από το λαομίσητο Σοσιαλιστικό Κόμμα συνεχίζοντας την εκλογική συνεργασία μαζί τους και χάνοντας την υποστήριξη του λαού σαν μια πραγματική εναλλακτική εκτός του συστήματος. Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA) παραμένει βουτηγμένο σε μια διαλυτική εσωτερική κρίση αποτυγχάνοντας να κατεβάσει υποψηφίους στις περιφερειακές εκλογές και καλώντας σε ψήφο υπέρ των συνδυασμών της Lutte Ouvrière (Εργατική Πάλη). Η τροτσκιστική LO είναι η μόνη πολιτική δύναμη της αριστεράς η οποία κατέβασε ενιαία υποψηφίους σε ολόκληρη τη Γαλλία παρουσιάζοντας μια μικρή αύξηση από τις ευρω-εκλογές του Μαΐου του 2014, από το 1,09% στο 1,50%, στο οποίο ωστόσο πρέπει να συνυπολογίσουμε πως το NPA υποστήριξε τα ψηφοδέλτια της.
Η καμπάνια “αποδιαβολοποίησης” του Εθνικού Μετώπου την οποία ακολούθησε η Μαρίν Λεπέν από τότε που ανέλαβε την προεδρία του κόμματος έκανε πιο θελκτικό το κόμμα της άκρας Δεξιάς στο λαό, καθώς υποστηρίζει πως έχει σπάσει με τις αντισημιτικές θέσεις του παρελθόντος. Η διαγραφή του ίδιου του συνιδρυτή και ιστορικού ηγέτη του Ζαν Μαρί Λεπέν το περασμένο καλοκαίρι καταγράφηκε ως ενίσχυση αυτής της στροφής στην μετριοπάθεια.
Το εθνικιστικό δηλητήριο του Εθνικού Μετώπου υπό την ηγεσία της Μαρίν ντύνεται το ένδυμα της υπεράσπισης της κοσμικότητας της Γαλλικής Δημοκρατίας, της περίφημης laïcité (λαϊκότητας), και των αξιών της “Ελευθερίας, Ισότητας, Αδελφότητας” ενάντια στο σκοταδιστικό κίνδυνο τον οποίο αντιπροσωπεύει το Ισλάμ και οι Άραβες. Οι απελάσεις μεταναστών και το κλείσιμο των συνόρων συγκαταλέγονται στο πρόγραμμα του FN και βρίσκουν χώρο να αναπαραχθούν στο έδαφος το οποίο εξέθρεψαν ο Σαρκοζί και ο Ολάντ στη συνέχεια.
Το προσφυγικό κύμα από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική ταυτίζεται, άλλωστε, με την απειλή της τρομοκρατίας και του ISIS μετά τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι.
Με αυτήν την επικοινωνιακή τακτική, το FN κατάφερε να κερδίσει σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, ακόμα και των παραδοσιακών υποστηρικτών της Αριστεράς στις γραμμές των υποστηρικτών του. Η “αποδιαβολοποίηση”, ωστόσο, δεν πρέπει να πιστωθεί ως έργο αποκλειστικά της Μαρίν Λεπέν. Η σχολή του ιστορικού αναθεωρητισμού –ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90—, με τη σχετικοποίηση της ναζιστικής θηριωδίας και την υποστήριξη ότι ο ναζισμός γεννήθηκε εξαιτίας της ανάγκης ύπαρξης ενός αντίβαρου στην ΕΣΣΔ, έθεσε εντός του πλαισίου του αποδεκτού στο δημόσιο λόγο αντισημιτικές ακροδεξιές δηλώσεις όπως αυτή του Ζαν Μαρί Λεπέν πως οι θάλαμοι εξόντωσης των Εβραίων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι “μια λεπτομέρεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”. Το Εθνικό Μέτωπο και η αντισημιτική ρητορία δεν αποτελούν πια άκρα Δεξιά, αλλά “μια διαφορετική άποψη”.
Η ίδια η Λεπέν άλλωστε, αφού διέγραψε τον ακροδεξιό αντισημίτη πατέρα της, υποστηρίζει πως η διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς ανήκει στο παρελθόν και η πολιτική αναμέτρηση σήμερα βρίσκεται ανάμεσα στους “εθνικιστές και τους διεθνιστές” προσκαλώντας ακόμα και τους “απογοητευμένους πατριώτες της Αριστεράς” να την ενισχύσουν. Οι θέσεις του FN για έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι πολιτικές πλήρους απασχόλησης μέσω κρατικών παρεμβάσεων βρίσκουν υποστηρικτές όχι μόνο σε ανυποψίαστους, αλλά ακόμα και σε υποψιασμένους όπως ο “αριστερός” διανοούμενος Ζακ Σαπίρ. Ο οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ, πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, πρώην υποστηρικτής του Μετώπου της Αριστεράς και του Μελανσόν και φίλος και συνεργάτης του Κώστα Λαπαβίτσα, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Γάλλου διανοούμενου προερχόμενου από την αριστερά ο οποίος δείχνει κάτι παραπάνω από ανεκτικότητα προς την άκρα Δεξιά, καθώς υποστηρίζει πως “χρειάζομαστε ένα δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο το οποίο θα συμπεριλαμβάνει δυνάμεις από την άκρα Αριστερά μέχρι την Δεξιά συμπεριλαμβάνοντας το –όντως αλλαγμένο- Εθνικό Μέτωπο”.
Η οικονομική και πολιτική αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία τροφοδοτεί η κρίση, συνεχίζεται αμείωτη. Τμήματα της ιμπεριαλιστικής Μητρόπολης της Γαλλίας επιθυμεί να υψώσει τείχη ενάντια στους κινδύνους, εξωτερικούς και εσωτερικούς, και η πολιτική έκφραση αυτής της εθνικιστικής πολιτικής είναι το Εθνικό Μέτωπο.
Η ανάγκη μιας αδιάλλακτης επαναστατικής πολιτικής εναλλακτικής από την Αριστερά είναι αναγκαία στη Γαλλία και στην Ευρώπη σήμερα για να σταματήσει η πορεία προς την καταστροφή. Κάθε υπαναχώρηση και συμφιλίωση της Αριστεράς με το καπιταλιστικό σύστημα, τους πολιτικούς του εκπροσώπους και φυσικά με την άκρα Δεξιά αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από τα δεσμά της λιτότητας και της ταξικής σκλαβιάς.
Νίκος Τζιρής
