Τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από την 1η Σεπτέμβρη 2015 όταν “έφυγε” αναπάντεχα από κοντά μας ο σύντροφος Γιάννης Γιαννατσής. Tην Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη η “Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου” οργάνωσε εκδήλωση μνήμης στον χώρο του κατειλημμένου πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα. Παρούσες και παρόντες ήταν συντρόφισσες και σύντροφοι από το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέλη της “Αν.Συν. Κατοίκων Π.Θ.Κ.” συναγωνιστές από συλλογικότητες της γειτονιάς, συγγενείς και αρκετοί φίλοι και φίλες που για πρώτη φορά άκουσαν για τη ζωή και την συνεισφορά του Γιάννη στο κίνημα.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή της ταινίας “Γιάννης Γιαννατσής – Μια ζωή αγωνιστής”.
Την κεντρική ομιλία έκανε η σ. Tρισεύγενη, συντρόφισσα του Γιάννη.
Ο σ. Σάββας Mιχαήλ, γεν. γρ. του ΕΕΚ, επανέλαβε το σύνθημα που ακούστηκε στην πολιτική κηδεία του Γιάννη “Καλό ταξίδι Γιάννη κι αέρα στα πανιά, θα ζεις μες τους αγώνες μας σε κάθε γειτονιά”. Eίναι η ανάγκη και το προμήνυμα των νέων αγώνων, είπε. Μιλώντας για το φιλμ είπε ότι “η ταινία – ντοκουμέντο είναι ο πρόλογος των επερχόμενων· η απουσία του Γιάννη στις σημερινές συνθήκες προαναγγέλλει την παρουσία αναρίθμητων Γιάννηδων που αυτή τη στιγμή είναι κάπου “κρυμμένοι”.
Ο σύντροφος Δημ.Β. από την Ανοιχτή Συνέλευση είπε ότι τον Γιάννη “τον θυμόμαστε όχι μόνο γι’ αυτά που έκανε, μας λείπει η κουβέντα του, τίποτα δεν αντικαθιστά τον Ανθρωπο, χωρίς αυτόν δεν θα είχαν γίνει αυτά που κάναμε τόσα χρόνια σ’ αυτές τις γειτονιές. Δεν θα τα είχαμε ζήσει”. Τονίζοντας την αξία που έχει κάθε Ανθρωπος είπε ότι “ο καθένας είναι ένας κόσμος από μόνος του, ένα Σύμπαν”. Πολλές και ενδιαφέρουσες ήταν οι παρεμβάσεις στη συζήτηση.
H συντρόφισσα Tρισεύγενη Bαρελά αφού ευχαρίστησε όλες και όλους για την παρουσία τους αναφέρθηκε στο κείμενο – κάλεσμα της Ανοικτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου –Κουκακίου που σκιαγραφεί με όμορφη και ευαίσθητη γραφή την εικόνα του Γιάννη στις γειτονιές μας. Πρόσθεσε ότι ο Γιάννης δεν ήταν απλά ένας ιδεολόγος αγωνιστής όπως αναφέρεται. Ήταν ένας γνήσιος Κομμουνιστής, μέλος της παλιάς Εργατικής Διεθνιστικής Ενωσης (ΕΔΕ), την πρόγονο του ΕΕΚ. Ηταν Τροτσκιστής – Διεθνιστής από τα εφηβικά του χρόνια. Αγωνίστηκε συλλογικά για το χτίσιμο του παγκόσμιου κόμματος της εργατικής τάξης, της 4ης Διεθνούς, κόντρα στο ρεύμα και ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Πάντα στο μυαλό και στις δράσεις του είχε τα μάτια του στραμμένα στους αγώνες της ντόπιας και διεθνούς εργατικής τάξης.
Πήρε μέρος σε διεθνείς καμπάνιες ενάντια στον πόλεμο και την ανεργία την δεκαετία του ’80, αλλά και σε πολλές άλλες διασχίζοντας όλη την χώρα πεζοπορώντας από την Αλεξανδρούπολη έως την Αθήνα.
Η εκπαίδευσή του στον Μαρξισμό τον είχε κάνει ευαίσθητο ακόμη και για τα πιο μικρά ζητήματα της καθημερινότητας, βλέποντάς τα, σαν μέρος των συνολικότερων προβλημάτων της εργατικής τάξης. Μελετώντας τα βιβλία του Τρότσκι και τις αναφορές του για την αυτοοργάνωση και την εκπαίδευση των μαζών μετά από την Οκτωβριανή Επανάσταση (Γυναίκες και οικογένεια, Προβλήματα της καθημερινής ζωής), είχε μάθει ότι η συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης μπορεί να ξεπεράσει οποιαδήποτε καθυστέρηση στη συνείδηση των μαζών μέσα από την συλλογική δράση.
Όταν ήλθε στα Πετράλωνα την δεκαετία του ’80, άρχισε να ασχολείται με τα πάντα που αφορούσαν τις γύρω γειτονιές και όχι μόνο. Η προσφορά του στα σχολεία και τον πολιτισμό μέσα από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων ήταν ανεκτίμητη. Το 1993 άρχισε να εκδίδει την τοπική εφημερίδα “Ρεπορτάζ” αρθρογραφώντας για ό,τι είχε σχέση με τις συνοικίες μας χωρίς να προβάλει θέματα που είχαν σχέση με lifestyle και καταναλωτισμό.
Εμπνεύστηκε την “Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων Θησείου Κουκακίου” και στη 2η Λαϊκή Συνέλευση για το λόφο Φιλοπάππου κάλεσε σε συνάντηση, μάζεψε χρήματα και έκλεισε τον χώρο της συλλογικότητας για να υπάρχει ένα σταθερό σημείο συζητήσεων και δράσεων για τις γειτονιές μας. Αγωνίστηκε συλλογικά ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ενάντια στην τοποθέτηση παρκόμετρων στο Θησείο, ενάντια στην εξάπλωση των νυχτερινών κέντρων στην περιοχή του Ρουφ και Κεραμεικού, ενάντια στη μετατροπή της γειτονιάς των Πετραλώνων σε ένα μεγάλο αναψυκτήριο – διασκεδαστήριο και την αλλοίωσή της· γι’ αυτό μπράβοι αποπειράθηκαν να μας κάψουν βάζοντας φωτιά στο σπίτι την ώρα που κοιμόμαστε, τον Νοέμβρη του 2009. Αγωνίστηκε για να μη κλείσει το εργοστάσιο της Σίσσερ Πάλκο, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα ενάντια στο κλείσιμο με κάγκελα και την εμπορευματοποίηση των λόφων Φιλοπάππου. Mέσα από δύο Λαϊκές Συνελεύσεις κερδήθηκε η απαλλοτρίωση του χώρου και η δημιουργία του πάρκου της “Κορεάτικης Αγοράς”. Συμμετείχε σε παρεμβάσεις ενάντια στο πόλεμο και την ανεργία, ενάντια στα μνημόνια και τις συνέπειές τους στη ζωή μας, για την κατάργηση των χαρατσιών (τωρινό ΕΝΦΙΑ), ενάντια στις διακοπές ρεύματος σε άνεργους· πήρε μέρος σε συζητήσεις για μια “άλλη Υγεία”, για τις αστικές καλλιέργειες, συμμετείχε επί δυόμισι χρόνια στην σχεδόν καθημερινή λειτουργία του Συλλογικού χώρου για την τροφή, συζητήσεις για την αυτοοργάνωση των γειτονιών, στην κατάληψη του πρώην ΠΙΚΠΑ και σε πολλά άλλα.
Τέσσερα χρόνια όπου κι αν βρίσκομαι σε κομματικές, κινηματικές διαδικασίες, σε δράσεις της Αν. Συν. ΠΘΚ, στα κάμπινγκ του ΕΕΚ, περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς, στα μπάνια του καλοκαιριού, σε ανέλπιστες στιγμές κάποιος-α θα έχει κάτι να πει για το Γιάννη.
Ηταν τολμηρός σε ό,τι καταπιανόταν και ρίσκαρε, όχι μόνο για το κίνημα αλλά και στην καθημερινότητά του και στις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Μισούσε την μιζέρια και την ρουτινιάρικη ζωή. Αν κάτι μου λείπει πολύ από τον Γιάννη – Αγωνιστή, είναι οι ατελείωτες συζητήσεις και προβληματισμοί για το πώς κινείται η εργατική τάξη και πώς αντιδρά σε αυτά που κάνουμε όλες και όλοι μαζί.
Πριν την 1η Λαϊκή Συνέλευση για το λόφο Φιλοπάππου ο Γιάννης είχε γνωρίσει και συζητήσει μέσα από τους διεθνείς μας συντρόφους στην Αργεντινή για τον αγώνα τους ενάντια στη χρεοκοπία της χώρας και το ξέσπασμα του Αργεντινάσο το 2001. Ήξερε ότι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή και εδώ, γιατί η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος θα χρεοκοπήσει και την Ελλάδα. Ονειρευόταν ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να προετοιμαστεί το κίνημα και η εργατική τάξη γι’ αυτό που θα συμβεί μελλοντικά. Πίστευε ότι μπορούμε να αναδείξουμε τα προβλήματα της κοινωνίας πριν αυτά εμφανιστούν.
Τον Νοέμβρη του 2002 σηματοδοτήθηκαν καινούργιοι δρόμοι αγώνα και κάτι νέο γεννήθηκε στις γειτονιές μας. Και όπως έγραφε στην αφίσα για την 2η Λαϊκή Συνέλευση για τον λόφο “Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά”. Να πάρουμε, μέσα από αυτοοργάνωση, τη ζωή μας στα χέρια μας. Φυσικά δεν το έβλεπε σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν οδηγό, να μπορέσουμε συλλογικά να αντιμετωπίσουμε και να αγωνιστούμε για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Όταν προτάθηκε η εκδήλωση από σύντροφο της συνέλευσης ένα ερώτημα με προβλημάτισε και νομίζω πρέπει να συζητηθεί. Γιατί ο Γάννης έρχεται και ξανάρχεται εδώ; Γιατί σήμερα; Τι είναι αυτό που μας κάνει να συζητάμε για τα όσα έκανε; Μία πρώτη σκέψη μου ότι δεν είναι μόνο συναισθηματικοί οι λόγοι, αλλά είναι κάτι πολύ – πολύ πιο πολιτικά ενδιαφέρον.
Ο Γιάννης είχε πολύ θυμό και τον εξέφραζε με διάφορους τρόπους και πείσμωνε για να πετύχει ο όποιος αγώνας ήταν σε εξέλιξη. Σήμερα με την τρισχειρότερη κυβέρνηση πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ο θυμός ελπίζουμε συλλογικά να βγει και να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν για να ζούμε, όχι να επιβιώνουμε και να σερνόμαστε.
Είχαμε μια καλή συζήτηση στην Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων την περασμένη Κυριακή για την καταστολή στα Εξάρχεια. Αύριο είναι στη Θεσσαλονίκη η πρώτη διαδήλωση ενάντια στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Δεξιάς. Τα μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη, τους άνεργους και τους συνταξιούχους θα είναι πιο σκληρά από ποτέ. Εχουμε ένα Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και στις 21/9 τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του/της Ζάκ Κωστόπουλου / Zachie. Μπροστά σε αυτά που ήδη άρχισαν να συμβαίνουν και θα συμβούν άμεσα, οι αρχές, οι μέθοδοι και οι “δρόμοι” που χάραξε ο Γιάννης πρέπει να φέρουν και πάλι στο προσκήνιο Έλληνες, μετανάστες, πρόσφυγες ενάντια στο φασισμό και τον καπιταλισμό, για να ξαναβρούμε τις επιθυμίες μας. Να ζήσουμε “το πανηγύρι των καταπιεσμένων”, την επανάσταση και έτσι τα πιστεύω του Γιάννη να γίνουν πραγματικοτητα, γιατί ο Γιάννης Γιαννατσής ήταν μια ολότητα επιθυμιών, ένας Κομμουνιστικός Ανθρωπος κατά τον Κάρλ Μαρξ.
Τρισεύγενη Βαρελά
