της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Ο κλάδος των μεταφορών και οι αστικές συγκοινωνίες ως υποκατηγορία τους, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης αποτελούν τους πλέον νευραλγικούς τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό που διακυβεύεται διαχρονικά και γίνεται αντικείμενο διαπάλης είναι κατά πόσο αυτή η ζωτικής σημασίας κοινωνική ανάγκη, σύμφυτη με την ανθρώπινη ζωή και δραστηριότητα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο κερδοσκοπίας ή αναγνωρίζεται ο ρόλος που παίζει στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία και ανάλογα υποστηρίζεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να παρέχει την ελάχιστη δυνατότητα στους πιο αδύναμους οικονομικά να εξασφαλίζουν τη μετακίνησή τους, ώστε να περιορίζονται οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η δημιουργία γκέτο, να διευκολύνεται η εύρεση εργασίας, η πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες του δημοσίου, όπως τα νοσοκομεία, ακόμα και στα σημεία που διανέμεται τροφή στις μέρες της γενικευμένης δυσπραγίας που διανύουμε.
Μέσα σε αυτές τις αντίξοες σύγχρονες συνθήκες, που γίνεται πιο αναγκαίο οι αστικές συγκοινωνίες να ενισχυθούν ως κοινωφελές αγαθό, όπως και σε όλες τις παροχές του υποτιθέμενου κοινωνικού κράτους, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το ντεμέκ κοινωνικό κράτος κοιτάει μόνο πώς θα εξασφαλίσει οποιαδήποτε πηγή κερδοφορίας στο κεφάλαιο. Στον εξαντλημένο οικονομικά άνθρωπο που μόνο η δημόσια συγκοινωνία υπάρχει γι’ αυτόν ως επιλογή μετακίνησης, προστίθεται άλλο ένα βάρος, το κόστος των αστικών συγκοινωνιών που η κυβέρνηση επιχειρεί με θράσος και κυνισμό να ιδιωτικοποιήσει. Ο κλάδος των συγκοινωνιών δεν είναι απλή υπόθεση. Εάν μπει φρένο στα μέσα μεταφοράς, μπορεί να παραλύσει μία πόλη εκατομμυρίων κατοίκων, με τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος. Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες πρέπει να αντιμετωπίσουν την επιχειρούμενη από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ιδιωτικοποίηση, ως απόπειρα διεμβολισμού μιας κοινωφελούς παροχής και με αυτή τη λογική να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην παράδοση των αστικών συγκοινωνιών στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ο αποπροσανατολισμός του αγώνα τους σε στόχους, όπως η εξασφάλιση της παραμονής των ιδίων στην εργασία, όπως και της εξόδου τους, με ιδιαίτερους όρους και εις βάρος των νεότερων εργαζόμενων, θα διευκολύνει τον κοινωνικό αυτοματισμό και θα γίνει μπούμερανγκ εναντίον τους. Η διαφαινόμενη επερχόμενη σύγκρουση στο χώρο των αστικών συγκοινωνιών με την κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα γενικότερων εξελίξεων.
