Η σφαγή της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι από τους τρομοκράτες του ISIS, αναμφίβολα, αποτελεί γεγονός που βάζει την σφραγίδα του στην όλη μετέπειτα εξέλιξη της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, όχι μόνο στην Γαλλία ή στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται ίδιο πλέον στο ζήτημα της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής σταθερότητας» στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών χωρών. Η επίθεση στο Παρίσι, αποτέλεσε την κατάλληλη αφορμή για να ζήσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί (και να «εξοικειωθούν» με αυτές) εικόνες από το άμεσο μέλλον.
Ο στρατός σε κάθε γωνιά των μητροπόλεων, η απαγόρευση των συγκεντρώσεων, τα κλειστά πανεπιστήμια και σχολεία (όπως σε Γαλλία, Βέλγιο), αποτελούν ασκήσεις προετοιμασίας για ευρύτερα σχέδια καταστολής, που στρέφονται ανοιχτά κατά της ίδιας της εργατικής τάξης και των λαών στις χώρες αυτές. Οι κρατούντες γνωρίζουν τι πρέπει να φοβούνται: με την καπιταλιστική οικονομική κρίση ανεξέλεγκτη και σε πορεία επιδείνωσης μέσα στο 2016, όλα τα συμβατικά εργαλεία αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιδράσεων, έχουν αχρηστευτεί. «Έκτακτες» μέθοδοι καταστολής είναι αναγκαίες.
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ενάντια στην εργατική τάξη, ωστόσο, χρειάζεται και μια «ηθική επένδυση», έναν ορατό εχθρό για να δικαιολογηθεί. Με την ταύτιση των προσφύγων με τους δημίους τους, τους τζιχαντιστές, με τα σενάρια περί περάσματος των δολοφόνων από την Ελλάδα μέσα από τα προσφυγικά καραβάνια, η Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη, και θέλει να ξεμπερδέψει με το προσφυγικό «αγκάθι» που δεν έχει -ούτως ή άλλως- τρόπο να διαχειριστεί, και δικαιολογεί τον «γύψο» για όλους τους εργάτες της ηπείρου, ντόπιους και μη. Στις πρώην αποικιοκρατικές χώρες, δε, όπως η Γαλλία, η στοχοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών, δεν στρέφεται απλά ενάντια στους πρόσφυγες και μετανάστες αλλά και σε ολόκληρα κομμάτια του ντόπιου προλεταριάτου, που βρίσκονται γενεές επί γενεών σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Για τις λεγόμενες «χώρες διέλευσης», η κατάσταση είναι ακόμη πιο εκρηκτική.
Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας, η «αριστερή» κυβέρνηση, δεν έχει καμιά αριστερή απάντηση να δώσει στο δράμα που εκτυλίσσεται στην επικράτειά της, ιδιαίτερα μετά το κλείσιμο των συνόρων. Και μπορεί ο υπ. Άμυνας Πάνος Καμμένος να «κοκορεύεται» στην εκπομπή του Πρετεντέρη, πως «αν είχαμε φύγει από την Ευρώπη το καλοκαίρι, δεν θα είχαμε ένα αλλά τρία εκατομμύρια προσφύγων εγκλωβισμένα εδώ» (εννοώντας προφανώς χωρίς την Frontex), αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορεί να απαντήσει, τι θα γίνει όταν αντί για φάρμακα, τροφή, στέγη, και ελεύθερη διέλευση που αιτείται αυτό το ένα εκατομμύριο, το ελληνικό κράτος θα έχει να τους δώσει μόνο ξύλο, χημικά και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τα κλειστά σύνορα, οι φράκτες και η προσφυγοφοβία, όμως, δεν είναι απλά «βούτυρο στο ψωμί» της ακροδεξιάς και των φασιστών. Είναι και η ταφόπλακα της ίδιας της Ε.Ε., που δεν θα είχε κανένα νόημα ύπαρξης αν δεν στηριζόταν στην «ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων», αρχή που τώρα με τους νέους συνοριακούς φραγμούς μετατρέπεται σε κενό γράμμα.
Την εθνικιστική αναδίπλωση που πλήττει τους πυλώνες της Ένωσης, αποπειρώνται να την αντιρροπήσουν προωθώντας εκ νέου το σενάριο του Ευρωστρατού και της συνεργασίας των υπηρεσιών πάνω από εθνικά σύνορα, στα πλαίσια ενός «ενιαίου δόγματος ασφάλειας». Η περίπτωση της απόπειρας έκδοσης των 5 Ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία, για τη συμμετοχή τους σε διαδήλωση στη γείτονα και μετά από Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, είναι μόνο μια μικρή κι εμβρυακή περίπτωση, του Ευρώ-κράτους του τρόμου που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, και που μόνο με την διεθνιστική συνεργασία και πάλη μπορεί να συντριβεί.
Σειρήνες του πολέμου
Αν στο εξωτερικό μέτωπο, η παρισινή σφαγή ήταν το εναρκτήριο λάκτισμά για μια αναβαθμισμένη επέμβαση των Ιμπεριαλιστών στη Συρία, κυρίως από τη Γαλλία (κι ετοιμάζεται η Βρετανία), ακόμα και με ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων, η σημασία ενός συμβάντος επικαλύπτει και ξεπερνά οτιδήποτε άλλο: η κατάρριψη του ρώσικου αεροσκάφους από το τουρκικό κράτος πάνω από συριακό έδαφος, και η μετέπειτα δολοφονία του ενός πιλότου από Τουρκμένους αντάρτες που βρίσκονται σε σταθερή συνεργασία κι επικοινωνία με πράκτορες της ΜΙΤ και με την κυβέρνηση του ΑΚΡ, μπορεί κάλλιστα να είναι το σπίρτο που θα βάλει φωτιά σε μια από καιρό εύφλεκτη κατάσταση, με την παρουσία και επέμβαση πολυάριθμων και αντίπαλων (βλ. Ρωσία) στρατευμάτων στο ίδιο έδαφος, της Συρίας.
Γεγονός είναι πως στα πλαίσια του ανταγωνισμού για το τι μέλλεται στη Συρία, και της υποτίθεται από κοινού αντιμετώπισης του ISIS, η Ρωσία ουκ ολίγες φορές παραβίασε τον Τουρκικό εναέριο χώρο. Παράλληλα, την καταδείκνυε και πριν και μετά την κατάρριψη, ως συνεργάτη του ISIS κι ως βασικό χρηματοδότη του μέσα από την αγορά παράνομου πετρελαίου, ενώ στοιχεία και φωτογραφικό υλικό εμπλέκουν σε περίεργες σχέσεις ακόμη και τον γιο του Ερντογάν. Τα δημοσιεύματα και οι πληροφορίες πλέον πέφτουν ως καταιγίδα, για το πώς η Τουρκία παραδίδει ομήρους στο ISIS, για το πώς το Τουρκικό παρακράτος συνεργάζεται με τους τρομοκράτες σε μια σειρά χτυπήματα κ.λπ. Κατηγορίες είδαν το φως της δημοσιότητας και για την Γερμανία, η οποία προμηθεύει με άρματα μάχης και άλλο πολεμικό υλικό το Κατάρ, το οποίο όχι απλά εμπλέκεται στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης, αλλά είναι τοις πάσι γνωστό πως ενισχύει και χρηματοδοτεί την τρομοκρατία του ISIS, προκαλώντας σκάνδαλο στη χώρα της Μέρκελ.
Η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθεί να χαράξει την δική της ανεξάρτητη πολιτική αναδεικνυόμενη σε τοπική υπερδύναμη. Αλλά το «δικαίωμα» γι’ αυτούς τους σχεδιασμούς της το δίνει το γεγονός, ότι επί χρόνια λειτουργούσε και λειτουργεί με την ανοχή του Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, ως τοποτηρητής και «χωροφύλακας» των συμφερόντων τους.
Η έκτακτη σύγκληση του ΝΑΤΟ, μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, καθώς και οι απειλές του Πούτιν, δείχνουν πως η κατάσταση απέχει μόλις ένα «κλικ» από μια «έκρηξη» που θα συμπαρασύρει όλη την περιοχή. Και οι «κουτσαβακισμοί» των Ερντογάν, Νταβούτογλου, απειλούν να εμπλέξουν σε μια αναμέτρηση με την Ρωσία, όλους τους συμμάχους τους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, σε μια περίοδο μάλιστα, που ειδικά ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός, έχοντας ηττηθεί ουσιαστικά σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε (Ιράκ, Αφγανιστάν, Ουκρανία), ήταν αναγκασμένος να ακολουθεί μια «πλάγια» και διαλλακτική πολιτική απέναντι στους Ρώσους.
Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί σίγουρο, είναι πως οι λαοί δεν μπορούν να περιμένουν πότε θα ξεκινήσει το πολεμικό σφαγείο για να δράσουν. Ο πόλεμος είναι ήδη εδώ: στις ουρές των ανέργων, στις αυτοκτονίες, στις ναυαγισμένες βάρκες των προσφύγων και στα πνιγμένα μωρά, στα στιλέτα των φασιστών, στα πανευρωπαϊκά σχέδια καταστολής και στον «Μεγάλο Αδελφό», στις βόμβες που ισοπεδώνουν σπίτια και σχολεία στις «περιφερειακές» εστίες πολέμου, που έχουν ωστόσο 100% ανθρώπινα θύματα.
Η εργατική τάξη πρέπει να τσακίσει τα κράτη και τις κυβερνήσεις που διαφεντεύουν την τύχη της οδηγώντας την με γοργούς ρυθμούς στο ικρίωμα. Πρέπει να συνεργαστεί για να τσακίσει τον Ιμπεριαλισμό και τους στρατούς του. Να χτίσει στα ερείπια των Ιμπεριαλιστικών ενώσεων και συμμαχιών, Κόκκινες Σοσιαλιστικές Ομοσπονδίες, στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Κ. Αποστολόπουλος
