Στις αρχές του Απρίλη, ο Σάντερς ανακοίνωσε ότι σταματά την προεκλογική του καμπάνια για την προεδρία και υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τον Μπάϊντεν.
Όσοι στην… αριστερά περίμεναν τη δημιουργία ενός νέου κομματικού οχήματος, πιο κοντά στην εργατική τάξη (όσοι είχαν τέτοιες ψευδαισθήσεις, μάλλον δεν έχουν καταλάβει απλά την ταξική φύση του Δημοκρατικού Κόμματος) μένουν βαθιά απογοητευμένοι, όπως και εκατομμύρια Αμερικάνοι που τον ακολουθούσαν και ευελπιστούσαν σε μια ριζική αλλαγή στο σύστημα.
Ο Σάντερς παραιτείται σε μια περίοδο άνευ προηγουμένου πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι εργάτες, όταν η ανάγκη για ριζική αλλαγή (την οποία καμιά εκλογική σύγκρουση δεν μπορεί φέρει) είναι ποτέ πιο αναγκαία. Η επιδημία του κορονοϊού έχει αποκαλύψει πλήρως την τεράστια ταξική ανισότητα στην αμερικανική κοινωνία και τις καταστροφικές συνέπειες δεκαετιών επιθέσεων με αυξανόμενα κέρδη για καπιταλιστές και περικοπές για τους εργαζόμενους.
Εκτός από τις καταστροφές που προκάλεσε ο COVID-19 σε πολλές κοινότητες της εργατικής τάξης, ιδίως μεταξύ των μεταναστών εργατών και των μαύρων κοινοτήτων της εργατικής τάξης σε πολλές πόλεις, έχουμε και τη νέα πραγματικότητα της μαζικής ανεργίας σε μια κλίμακα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη Μεγάλη Ύφεση. Μέχρι τα τέλη Απριλίου, 50 εκατομμύρια θα έχουν χάσει τις θέσεις εργασίας τους, 35 εκατομμύρια θα έχουν χάσει τις παροχές υγείας που τους παρέχονται από τους εργοδότες και δεκάδες εκατομμύρια θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της πληρωμής του ενοικίου και της αγοράς τροφίμων για τις οικογένειές τους. Αυτή η κρίση δείχνει, με πρωτοφανή τρόπο, την πλήρη πτώχευση του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών είναι τώρα ο Μπάιντεν, πιστός υπηρέτης της Γουώλ Στρητ για πολλές δεκαετίες, ο οποίος έχει υποστηρίξει την διάλυση οποιουδήποτε κράτους πρόνοιας και υποστήριξε σθεναρά τον πόλεμο στο Ιράκ. Σε αυτή την προεκλογική κούρσα όμως έχει γίνει ξεκάθαρο επίσης ότι οι πολιτικές ικανότητες του Μπάιντεν δεν είναι επαρκείς. Απουσιάζει ουσιαστικά σε όλη τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού. Αυτό έχει οδηγήσει σε εικασίες ότι το καπιταλιστικό κατεστημένο ενδέχεται να προσπαθήσει να τον αλλάξει με κάποιον άλλο αργότερα.
Ακόμη όμως και αν ο Μπάιντεν νικήσει με κάποιο τρόπο τον Τραμπ, θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια κρίση παρόμοια με τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία θα εκθέσει πλήρως την ανεπάρκεια της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος.
Η ομάδα Σάντερς έχει περιοριστεί στην φρούδα ελπίδα να αποσπάσει προφορικές «παραχωρήσεις» από τον Μπάϊντεν. Ο Μπάιντεν μπορεί πράγματι να ρίξει μερικά ψίχουλα για να προσπαθήσει να κρατήσει εκατομμύρια προοδευτικούς, ιδίως νέους, από το να μείνουν στο σπίτι τον προσεχή Νοέμβριο ή να προχωρήσουν πιο αριστερά. Θα ήταν όμως απελπιστικά άθλιο οι καταπιεσμένες μάζες να δεχθούν τις οποιεσδήποτε ελεεινές υποσχέσεις από τον Μπάιντεν.
Κατανοούμε γιατί εκατομμύρια άνθρωποι είναι τόσο απελπισμένοι και οι οποίοι θέλουν να ξεφορτωθούν τον Τραμπ, ώστε θα υποστήριζαν σχεδόν κάθε αντίπαλο (το μικρότερο κακό). Αλλά ξέρουμε επίσης ποιος είναι ο Μπάιντεν και δεν είναι με κανένα τρόπο «φίλος» των εργατών ή των γυναικών, των μαύρων ή των μεταναστών.
Η εκστρατεία του Σάντερς είχε εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους και συνέπεσε με την αρχή της αναγέννησης του εργατικού κινήματος στη χώρα. Οι καπιταλιστές χορηγοί των Δημοκρατικών ήταν σαφείς ότι προτιμούσαν άλλα τέσσερα χρόνια Τραμπ παρά να δουν τον Σάντερς στο Λευκό Οίκο.
Ωστόσο ο αντιφατικός χαρακτήρας της εκστρατείας του ήταν εμφανής καθώς και ότι σκοπός ήταν πάντα να ενσωματωθεί η οποιαδήποτε ταξική διαμαρτυρία εντός του νόμιμου Δημοκρατικού κατεστημένου, κάτι που οι Δημοκρατικοί το έχουν καταφέρει αποτελεσματικά από τη δεκαετία του 30.
Πρώτα απ’ όλα η εξήγηση του σοσιαλισμού από τον Σάντερς, μια εξήγηση που πλέον αποδέχεται ένα μεγάλο μέρος της αμερικάνικης αριστεράς (και άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα δήλωναν ότι είναι «Τροτσκιστές», βρήκαν το φως το αληθινό και τον πραγματικό σοσιαλισμό στο «δημοκρατικό σοσιαλισμό» και στους Δημοκράτες Σοσιαλιστές Αμερικής) φαίνεται να είναι συνδυασμός του Νιού Ντήλ της δεκαετίας του 30 και των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων. Όχι πια επανάσταση αλλά βασικά ρεφορμισμός είναι το μέλλον μας! Αυτά τα παραδείγματα αποτελούν μια προσπάθεια να σωθεί το πτωχευμένο σύστημα του καπιταλισμού, και όχι να απαλλαγούμε από αυτό. Πρόκειται για ένα αποτυχημένο σχέδιο, όπως φαίνεται και από την παρούσα πανδημία και την απειλή της κλιματικής καταστροφής.
Σήμερα στην Αμερική ήρθε η ώρα να αντισταθούμε στις ψευδείς εκκλήσεις της άρχουσας τάξης για «ενότητα», που προφανώς στηρίζει και ο Σάντερς. Πρέπει να δείξουμε ποιος είναι υπεύθυνος για την καταστροφή, και να οικοδομήσουμε μια αμείλικτη αντίσταση ανεξάρτητη από την καπιταλιστική προπαγάνδα.
Σήμερα βέβαια εκατομμύρια ρωτούν «και τώρα;». Η απόφαση του Σάντερς να αναστείλει την εκστρατεία του θα πρέπει να αποτελέσει το τέλος των ψευδαισθήσεων για την ικανότητα της αριστεράς να μεταμορφώσει το Δημοκρατικό Κόμμα (επαναστατικοποίηση; ενός αστικού κόμματος δεκαετιών! Προφανώς η «επαναστατική αριστερά» των Η.Π.Α και της Ευρώπης έχει ξεχάσει τα επαναστατικά μαθήματα αμέτρητων δεκαετιών αγώνων). Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα που θα εκπροσωπεί πραγματικά τα συμφέροντα των εργατών και των καταπιεσμένων και όχι του… Μπάϊντεν και των καπιταλιστών.
Aρ. Mα.
