Πέρσι, τέτοια εποχή, παρουσιάσαμε πώς ο κοινωνικός αποκλεισμός χιλιάδων ανθρώπων χρησιμοποιείται ως εργαλείο κοινωνικού ελέγχου στα χέρια των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών της κυβέρνησης και του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος που αυτή εκπροσωπεί.
Χιλιάδες άνθρωποι, επειδή πλεονάζουν γι’ αυτό το σύστημα, αποτάσσονται – αποκλείονται από το κοινωνικό σώμα. Απεκδύονται κάθε ανθρώπινου δικαιώματος και ορίζονται ως παρίες και δυνάμει επικίνδυνοι. Άνεργοι, άστεγοι, οροθετικοί, τοξικομανείς, μετανάστες, εξαθλιωμένοι από τη φτώχια και από την αδυναμία να έχουν πρόσβαση σε οποιοδήποτε δημόσιο κοινωνικό αγαθό, μπαίνουν στο στόχαστρο. Αποκλεισμένοι από τα πάντα, εγκλείονται, ως δυνάμει επικίνδυνοι, στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δημόσιες δομές πρόνοιας αφήνονται να καταρρεύσουν, ενώ στη θέση τους χτίζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας, δικαστικά ψυχιατρεία, κέντρα κράτησης μεταναστών και ασφυκτικά ελεγχόμενοι δημόσιοι χώροι. Ο ίδιος ο άνθρωπος μετατρέπεται πια σε εργαλείο του βιοπολιτικού ελέγχου στα χέρια της εξουσίας και οι σιδερόφραχτοι χώροι της εξουσιας σε μοντέλα αποκλεισμού και επιτήρησης της καθημερινής ζωής.
Το σχέδιο της ταξικής γενοκτονίας εφαρμόζεται καθημερινά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ψηφίσματα έκτακτης ανάγκης (ΠΕΔΥ, Πολυνομοσχέδιο), που ορίζουν τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού. Διαθεσιμότητα, απολύσεις, κατάργηση τμημάτων σε κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας, EOΠYY, νοσοκομεία, δομές ψυχικής υγείας και ιδιωτικοποίηση αυτών, θέτουν στο περιθώριο εργαζόμενους και ωφελούμενους. 3,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι και 2 εκατομμύρια άνεργοι -το success story της κυβέρνησης, είναι η ανθρώπινη τραγωδία για την οποία κάνουν λόγο επιστημονικές έρευνες δημοσιευμένες στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Lancet.
Η κρίση συσχετίζεται με την αύξηση λοιμωδών νοσημάτων, εξαρτήσεων, καρδιαγγειακών παθήσεων, ψυχικών διαταραχών που οδηγούν στη μείωση του προσδόκιμου ζωής.
Η δημιουργία των Κοινωνικών Ιατρείων απέναντι στον κατασταλτικό σχεδιασμό είναι μέρος της οργάνωσης της συλλογικής μας αντίστασης.
Σε μια κατεξοχήν εργατική συνοικία του Βόλου, που καθημερινά δέχεται τα πυρά των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών, δημιουργήσαμε ένα χώρο επανασυλλογικοποίησης της ζωής μας, τη Λαϊκή Συνέλευση Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου, ως συνέχεια του κινήματος “Δεν Πληρώνουμε την Κριση τους”, που στεγάζεται σε κατειλημμένο χώρο από το 2011. Στην ανεργία, την εξαθλίωση, την εξατομίκευση και τον κοινωνικό αποκλεισμό από τα κοινωνικά αγαθά απαντάμε : Εξεγερση και Aνατροπή του καπιταλιστικού συστηματος και των άθλιων όρων που επιβάλει, με δράσεις που αποφασίζονται κάθε Δευτέρα μέσα από διαδιακασίες της Λαϊκής Συνέλευσης.
Συλλέγουμε και διανέμουμε ρούχα και τρόφιμα, συνδέουμε ρεύμα και νερό με κινητοποιήσεις. Συμμετέχουμε σε αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές πορείες, σε ανεξάρτητες απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες στηρίζοντας τους εργαζόμενους (καθηγητές, ΕΡΤ, διοικητικοί, ΒιοΜΕ). Διοργανώνουμε ενημερωτικές εκδηλώσεις και συμπαραστεκόμαστε σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή.
Το Ιατρείο Αλληλεγγύης γεννήθηκε (Σεπτέμβριο 2012) και αναπτύσσεται ως αναγκαιότητα και αναποσπαστη δράση της Συνέλευσης, που αγκαλιάζει και ελέγχει κάθε δράση που αυτό με τη σειρά του γεννά. Είναι ένα δέντρο που με κορμό τη Συνέλευση απλώνει τα κλαδιά του στηρίζοντας την ανθρώπινη ζωή.
Το Ιατρείο προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας, εντελώς δωρεάν, σε ανασφάλιστους κυρίως, έλληνες και μετανάστες.
Ο χώρος και ο ρόλος του ιατρείου ξεπερνά τα στενά όρια της εξέτασης – διάγνωσης.
Η φροντίδα από το ιατρικό προσωπικό του (γενικού γιατρού, ψυχίατρου, ψυχολόγου, παιδίατρου και λογοθεραπευτή) και των υποστηρικτών μελών της συνέλευσης, έχει στόχο να ξανασυνδέσει τον ασθενή, ανήμπορο και αποκλεισμένο άνθρωπο, με τους συνανθρώπους του και τον αγώνα για ζωή.
Έτσι, το Ιατρείο αποτελεί κομμάτι σύγκρουσης και ανατροπής των καπιταλιστικών μνημονιακών πολιτικών αλλά και ταυτόχρονα κινητοποίηση και χτίσιμο της ζωής της μαχόμενης, καταπιεσμένης τάξης.
Συλλέγουμε φάρμακα, οργανώνουμε συζητήσεις συμβουλευτικής και ενημέρωσης σε θέματα υγείας, δράσεις στα δημόσια νοσοκομεία και ασφαλιστικούς φορείς στο πλάι των εργαζομένων, αντιτασσόμενοι στο κλείσιμο των δημόσιων δομών υγείας, στις απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Διεκδικούμε δωρεάν νοσηλεία, εμβολιασμούς παιδιών, επιδόματα αναπηρίας, χειρουργικές επεμβάσεις.
Η σύγκρουση, όμως, με το υπάρχον καθεστώς, που επιβάλλει την κατάρευση της δημοσιας υγείας γίνεται, ταυτόχρονα, γονιμοποιός δύναμη ώστε να πραγματώσουμε εγχειρημάτα όπως το πρόσφατο Δίκτυο Υπεράσπισης Ανασφάλιστων. Το Δίκτυο γεννήθηκε ως φυσική συνέχεια και ανάγκη όλων των παραπάνω αγώνων, που στις 3 Μαΐου 2014 συμπυκνώθηκαν σε μια πλατιά εκδήλωση για την υγεία στο βόλο και σε συναντήσεις – συσπειρώσεις φίλων και συναγωνιστών για το πώς απαντάμε σε αυτήν την κρίση. Η οργάνωσή του κρίθηκε αναγκαίο κομματι της συγκρότησης μετώπου αγώνα για την υγεία αλλά και για κάθε δημόσιο κοινωνικό αγαθό.
Στοχεύει στην πλήρη και δωρεάν πρόσβαση όλων σε όλες τις βαθμίδες υγείας μέσω της ενημέρωσης και διασφάλισης των δικαιωμάτων για κάθε ανασφάλιστο ασθενή, με παρεμβάσεις όπου κριθεί απαραίτητο. Κάθε εργαζόμενος (ιατρικό, νοσηλευτικό, διοικητικό προσωπικό) σε οποιοδήποτε χώρο υγείας ενημερώνει και ενημερώνεται απο το Δίκτυο αφού καταγράφονται περιστατικά ανασφάλιστων που αποκλείονται από εξετάσεις, επεμβάσεις και νοσηλεία. Ο γραφειοκρατικός δρόμος που μπορεί εύκολα να αποκλείει τις διευρυμένες κατηγορίες διακαιούχων, όπως τυπικά ορίζονται από τη νέα τροποποιητική εγκύκλιο 48985/3-6-2014 πρέπει να ανακοπεί και να ξεπεραστεί.
Κανένα γραφεικρατικό ανάχωμα (συλλογής και έγκρισης δεκάδων εγγραφων από επιτροπές) στη διασφάλιση της υγείας. Κανένα μπιλιετάκι εφορίας, εντεταλμένο από διοικήσεις νοσοκομείων, για αποπληρωμή νοσηλείας στα χέρια των ασθενών. Κείμενο με τις θέσεις και τα τηλέφωνα επικοινωνίας του δικτύου δημοσιοποιήθηκε σε τύπο και διαδίκτυο. Μοιράζεται σε δημόσιους χώρους και χώρους υγείας βρίσκοντας την ανταπόκριση απλών πολιτών και εργαζομένων σε αυτούς, αντίστοιχα.
Ανοίγουμε τη δράση μας και δικτυωνόμαστε σε έναν ιστό κοινωνικής αντίστασης με άλλα Κοινωνικά Ιατρεία – Φαρμακεία αλλά και με συλλογικότητες, συνελεύσεις, πολιτικές οργανώσεις, μέτωπα αγώνα εργαζομένων. Με τα υπόλοιπα ΚΙΦΑ επικοινωνούμε ανταλλάσσοντας φάρμκακα αλλά και απόψεις για γεγονότα και επικείμενες δράσεις, μέσω ιντερνετικής πανελληνίας πλατφόρμας. Σαφείς πολιτικές τοποθετήσεις μας ενώνουν αλλά και μας διαχωρίζουν πολλές φορές με αυτά.
Στεκόμαστε μακριά και ενάντια σε φιλανθρωπικές πρακτικές δήμων, εκκλησίας, ΕΣΠΑ και ΜΚΟ. Τα φιλανθρωπικά μέσα αλληλεγγύης, δείχνουν πια το αδιέξοδό τους. Οι τσέπες του κόσμου, οι αποθήκες τροφίμων, φαρμάκων έχουν αδειάσει, όπως έδειξαν πρόσφατα δημοσιεύματα στον τοπικο τύπο. Τα προγράμματα ΕΣΠΑ και οι ΜΚΟ είναι η μάσκα ενός χρεοκοπημένου συστήματος που στα χέρια ενός “ευαίσθητου” κράτους χρησιμοποιούνται ως “κοινωνικές πολιτικές διαχείρησης”, ουσιαστικά ελέγχου, “ευπαθών” ομάδων που το ίδιο έχει αποκλείσει από τα πάντα και εξαθλιώσει, με στόχο την ενσωμάτωση της κοινωνικής οργής και των αγώνων. Πρόσφατα εναντιωθήκαμε στην προσκληση που λάβαμε από το ΙΝΕ ΓΣΕΕ για τη συμμετοχή μας στην έρευνα πεδίου “Κοινωνικά Ιατρεία στην Ελλάδα της Κρίσης”. Αρνούμαστε να αποτελέσουμε ένα ακόμη μοντέλο – πρόταση διαχείρισης της κρίσης, συνεργαζόμενοι με ένα θεσμό επιχορηγήσεων (ΓΣΕΕ – ΣΕΒ), εργολαβίας προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας που έχουν αποδομήσει κάθε εργασιακή σχέση.
Επίσης, εναντιωνόμαστε σε κάθε τυχοδιωκτική προσέγγιση των ΚΙΑ με σκοπό την καπήλευση του αγώνα (END -Αρ. Σώρρας, ΜΚΟ για ιδιωτικές δωρεάν εξετάσεις, εθνοπατριώτες φασίστες).
Συγχρόνως, αυτός ο πολύτιμος κοινωνικός ιστός “από τα κάτω”, δέχεται την ενορχηστρωμένη επίθεση του κρατικού μηχανισμού. Ενάμιση χρόνο πριν, η Λαϊκή Συνέλευση και το Ιατρείο Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου, δέχθηκε την επίσκεψη της Ασφάλειας Bόλου, μετά από ανώνυμη καταγγελία, για παράνομη διακίνηση φαρμάκων, φοροδιαφυγή, αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος και κλοπές τροφίμων από αλυσίδες μάρκετ. Ακολούθησε η οργανωμένη επίθεση στο Ιατρείο Ελληνικού, οι επιθέσεις, μέσω ΜΜΕ, άθλιων κυβερνητικών υπαλληλων – βουλευτών στο Ιατρείο της Λάρισας, Δράμας με αποκορύφωμα την έξωση του τελευταίου από το χώρο στο οποίο στεγαζόταν, το Εργατικό Κέντρο Δράμας, μετά από την πρόσφατη επίθεση της διοίκησης του Ε.K. Δράμας. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία απέδειξε για μια ακόμη φορά την ανικανότητά της να οργανώσει την πάλη εργαζομένων και ανέργων, καταδεικνύοντας, ταυτόχρονα, τη συνέργασία της με το βαθύ κράτος των μνημονιακών πολιτικών και φασιστικών πρακτικών διάλυσης της ζωής.
Κανένα βήμα υποχώρησης και παραχώρησης του αγώνα μας στο κυβερνητικό σχέδιο “Νόμος και Τάξη” που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να ενισχύσει τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον φόβο, το χτίσιμο σιδερόφραχτων χώρων και συνόρων εξατομίκευσης, εξαθλίωσης και τελικά εξόντωσης.
Η συλλογική διεκδίκηση του κοινωνικού αγαθού της Υγείας και της ελεύθερης πρόσβασης σε όλες τις βαθμίδες της, είναι ενιαίος αγώνας με τους εργαζόμενους σε αυτή, αλλά και με όλους τους ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα σε αυτή. Γίνεται, έτσι, αξεχώριστος αγώνας ενάντια σε κάθε αποκλεισμό, στο ρατσισμό και το φασισμό, στοχεύοντας στην ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά κάθε εξουσιαστική σχέση και μορφή εκμετάλλευσης.
Ο συλλογικός αγώνας, τώρα όσο ποτέ, είναι ανάγκη και καθήκον.
Πρέπει να χτίσουμε κέντρα αγώνα παντού. Για τη υγεία, την παιδεία, την εργασία για κάθε δημόσιο αγαθό – δικαίωμα, για την ίδια μας τη ζωή.
Οι Συνελεύσεις και τα Ιατρεία ως μέρη της διαρκούς επανάστασης είναι ο τρόπος / το μέσο για να “ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία”, απαντώντας στο επίμονο ερώτημα του ποιητή
Mιχάλη Kατσαρού. [Στο νεκρό δάσος, Kατά Σαδδουκαίων, 1953].
Ιατρείο Αλληλεγγύης Γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου, η πραγμάτωση του ανέφικτου – Αγιόκαμπος 2014
