Προσφυγική κρίση
Η προσφυγική κρίση έχει μπει, με τη μορφή της έκτακτης ανάγκης, στην ημερήσια διάταξη της ΕΕ. Τη στιγμή που γράφονται αυτές τις γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη συζήτηση στο ευρωκοινοβούλιο, όπου Ζ.Κ. Γιουνκέρ διατυπώνει την ανάγκη σχεδίου υποχρεωτικής μετεγκατάστασης σε μη επιβαρυμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε., ενώ στις 14 Σεπτέμβρη αναμένεται η σύνοδος των υπουργών εξωτερικών της Ε.Ε. που θα συζητήσει επίσης το θέμα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες, την ίδια στιγμή που απεργάζονται σχέδια θανάτου για όλους αυτούς εντός και εκτός Ε.Ε. Από τη μία η ενεργός εμπλοκή κρατών-μελών της Ε.Ε. στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και από την άλλη η οχύρωση της Ευρώπης-φρούριο από τους εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους ξεγυμνώνουν το πραγματικό πρόσωπο των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κυβερνήσεων.
Και μέσα στην ίδια την Ε.Ε. δεν λείπουν οι αντιφάσεις. Χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία αρνούνται να δεχτούν την εγκατάσταση προσφύγων στα εδάφη τους, ενώ μια έκτακτη αποφασιστική σύνοδος της Ε.Ε. για το προσφυγικό ζήτημα αναβάλλεται συνεχώς. Η υπόνοια που αφήνει ο Γιουνκέρ στη σημερινή του ομιλία, ότι πρέπει «να αντιμετωπιστούν οι λόγοι» που οδηγούν στα προσφυγικά κύματα αφήνει ανοιχτά παράθυρα για ανοιχτή εμπλοκή της Ε.Ε. στις χώρες προέλευσης των προσφύγων. Παράλληλα οι ΗΠΑ επιχειρούν να ενορχηστρώσουν οργανωμένο πόλεμο κατά του ISIS με την Αυστραλία και τον Καναδά να συνηγορούν και τη γαλλική και την αγγλική κυβέρνηση να διατυπώνουν επίσης την ανάγκη επέμβασης.
Ένας «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» σε νέο έδαφος φαίνεται να βρίσκεται υπό επεξεργασία από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Οι ίδιοι που δημιούργησαν το τέρας του ISIS εμφανίζονται τώρα ως εκτελεστές του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φοράει μανδύα σωτήρα προστάτη και με επικεφαλής τη Γερμανία διατρανώνει ότι θα δώσει λύση στην προσφυγική κρίση. Αλήθεια, σε ποια Ε.Ε. υπάρχει μέλλον για τους εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους; Η ωμή πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των αναγκαστικών επαναπροωθήσεων, της FRONTEX και των φασιστικών πογκρόμ μίσους στέκεται πλάι στην καλπάζουσα ανεργία της γηραιάς ηπείρου χαράζοντας ένα μη μέλλον για τους πρόσφυγες, δίπλα σε αυτό της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.
Η επιχείρηση του δυτικού κεφαλαίου να επεκταθεί προς την ανατολή και να ελέγξει τους ενεργειακούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών της Μέσης Ανατολής είναι ο πραγματικός «λόγος» που έφερε τα κύματα της προσφυγιάς στην πόρτα της Ε.Ε. Πως λοιπόν θα δώσουν λύση όταν οι ίδιοι είναι το πρόβλημα;
Ενώ οι αστοί απεργάζονται σχέδια «σωτηρίας» -των ίδιων τους των εαυτών- και μετράνε με νούμερα ανθρώπινες ζωές και θανάτους οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι «από κάτω» οργανώνουν τη δική τους απάντηση διδάσκοντας αλληλεγγύη. Υποδεχόμενοι στα σύνορα των διαφόρων χωρών τους πρόσφυγες με τρόφιμα, νερά και είδη πρώτης ανάγκης, οργανώνοντας convoi μεταφοράς τους με ίδια μέσα όπως στην Αυστρία, αλλά και οργανώνοντας μέσω facebook διαδηλώσεις όπως έγινε σε Σουηδία και Γερμανία και όπως αναμένεται να γίνει κι εδώ στις 13 Σεπτέμβρη. Μια απαραίτητη ανάσα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για όλους αυτούς που γλίτωσαν από πολέμους και καταστροφές. Παρ’ όλα αυτά θα εθελοτυφλούσαμε αν δεν λέγαμε ότι δεν αρκεί για να δοθεί όντως μια προοπτική ζωής για αυτούς τους ανθρώπους. Η μόνη προοπτική ζωής υπάρχει στην ενεργό, επαναστατική κινητοποίηση τη παγκόσμιας εργατικής τάξης για το τσάκισμα του συστήματος που γεννά πολέμους, φασιστικά τέρατα, ανεργία και φτώχια. Υπό αυτό το πρίσμα η ταξική αλληλεγγύη είναι ζωτική, αναγκαία και ελπιδοφόρα.
Η εργατική τάξη της Ευρώπης, μαζί και οι πρωτοπορίες της, οφείλουν να σταθούν στο πλευρό των προσφύγων με όλα τα μέσα, στην κατεύθυνση που διατυπώθηκε παραπάνω. Για την ντόπια εργατική τάξη οι μνήμες της προσφυγιάς είναι ακόμη νωπές. Δεν είναι μακριά οι λεγόμενη «τουρκοσπορά» του 1922 που στις ακτές της Μυτιλήνης και της Χίου αντιμετώπιζε ό,τι και τώρα τα ποτάμια των εκτοπισμένων από τους μηχανισμούς καταστολής και τάχα «καθαρόαιμους» φασίστες. Με τα μάτια ανοιχτά στο παρελθόν μα και στο μέλλον οφείλουμε να σκεφτούμε και να πράξουμε, όπως οι περιστάσεις το ορίζουν, ανοίγοντας δρόμο σε ένα μέλλον-πατρίδα για όλους όσους είμαστε παντού ξένοι.
***
Με όλα τα μέσα, κουβαλώντας τον κίνδυνο του θανάτου στις αποσκευές τους, εκατοντάδες πρόσφυγες βαδίζουν καθημερινά τη διαδρομή προς μια, κάποια ζωή. Συρία, Ιραν, Αφγανιστάν και από εκεί Τουρκία, Ελλάδα, Σκόπια, Σερβία, Ουγγαρία και ύστερα ελπίζοντας στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Μια από τις πολλές μέρες, την 5η του Σεπτέμβρη, σε κάποια στάση της Εθνικής Οδού, η νοητή αυτή γραμμή στο χάρτη τέμνεται με μια άλλη. Αυτή των διαδηλωτών που ανεβαίνουν να διαδηλώσουν ενόψει της 80ης ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη ενάντια σε έναν άλλο πόλεμο που απειλεί ανθρώπινες ζωές με μνημόνια, ανεργία και λιτότητα στην «ειρηνική» Ευρώπη. Η στιγμιαία τομή των διαδρομών δείχνει τον δρόμο.
Θ.Τ.
