Τρία μηνύματα – διεκδικήσεις
● Δικαιοσύνη – τιμωρία των ενόχων για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών
● Αυξήσεις των μισθών – εργατικά δικαιώματα
● Λευτεριά στην Παλαιστίνη – φέρτε πίσω τη φρεγάτα
Κείμενο – φωτογραφίες Θόδωρου Κουτσουμπού
Μια μεγάλη γενική απεργία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 28 Φλεβάρη 2024. Παρά την ηχηρή απουσία της ΓΣΕΕ -που κήρυξε τελευταία στιγμή για αντιπερισπασμό απεργία στις… 17 Απριλίου!- όλη η χώρα παρέλυσε από το απεργιακό κύμα των εργατών που συμπίπτει με τους αγώνες των αγροτών και φοιτητών.
Όλα τα μέσα μεταφοράς, ΜΕΤΡΟ, Ηλεκτρικός, τρένα, πλοία της ακτοπλοΐας, αεροπλάνα της πολιτικής αεροπορίας, νέκρωσαν. Στην Αθήνα, μόνο τα λεωφορεία έκαναν στάση εργασίας πρωί πρωί και μετά της 9 το βράδυ, επιτρέποντας κάπως τις μετακινήσεις και την συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα η απεργία είχε επιτυχία.
Και παρά την έλλειψη μέσων μεταφοράς στην Αθήνα, τεράστια πλήθη εργατικού κόσμου και νεολαίας πήραν μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις το μεσημέρι της Τετάρτης.
● Η μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση έγινε στα Προπύλαια, από τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Το μεγαλύτερο μέρος της Πανεπιστημίου, από το ύψος της οδού Αμερικής μέχρι το REX είχε καλυφθεί από τους απεργούς με τα πανό τους. Πλήθος νεαρόκοσμου ήταν επίσης στο χώρο των Προπυλαίων. Μετά τις ομιλίες οι διαδηλωτές πορεύτηκαν στη Βουλή και προς την Συγγρού, στα γραφεία της Hellenic Train. Υπολογίζεται ότι το πλήθος των διαδηλωτών ξεπερνούσε τις 20.000 (η αστυνομία έδωσε 22.000).
● Στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν η συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ, ορισμένων ομοσπονδιών και σωματείων και αριστερών οργανώσεων (ΣΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΔΕΑ, ΟΚΔΕ κ.ά) που θεωρούν ότι πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ (που αυτή τη φορά στεκόταν απέναντι) “πηγαίνουν με τα συνδικάτα”. Εκεί πήγε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνολικά, αυτό το μπλοκ διαδηλωτών έφθανε τις 8-10 χιλιάδες.
● Η τρίτη μεγάλη συγκέντρωση διαδηλωτών, στα Χαυτεία, συγκέντρωνε πρωτοβάθμια σωματεία (δασκάλων, καθηγητών), ένα μαζικό μπλοκ φοιτητών που παλεύουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, μαθητών και πλήθος σωματείων του ιδιωτικού τομέα. Εκεί ήταν αριστερές οργανώσεις (ανάμεσά τους το ΕΕΚ) και επίσης συλλογικότητες του αναρχοκομμουνισμού και της αναρχίας, υπό την διαρκή πίεση ισχυρών δυνάμεων της αστυνομίας. Συνολικά, ήταν ένα εντυπωσιακό πλήθος διαδηλωτών 12 – 15 χιλιάδων.
Από αυτά τα τμήματα των διαδηλωτών, μικρή ομάδα βγήκε και πέταξε μολότοφ στο προαύλιο της Βουλής. Η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία να οργανώσει έναν πόλεμο με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και χημικά πνίγοντας την Αθήνα. Συνέχισε μάλιστα τη ρίψη χημικών και κρότου-λάμψης στην Πανεπιστημίου – γωνία Εμ. Μπενάκη με βολές πεπιεσμένου νερού από το κανόνι της αστυνομικής “αύρας” και αργότερα στα Εξάρχεια και το Πολυτεχνείο.
Την εικόνα των απεργιακών εκδηλώσεων στην Αθήνα συμπλήρωναν οι χιλιάδες ταξιτζήδες που έκαναν διήμερη απεργία Τρίτη και Τετάρτη.
● Μαζικές ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, όπου συγκεντρώθηκαν στο μνημείο για τα θύματα των Τεμπών, σε άλλες πόλεις του Θεσσαλικού κάμπου, με συμμετοχή των αγωνιζόμενων αγροτών, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, από τον Έβρο μέχρι τη Σπάρτη και την Κρήτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη Σπάρτη, σε κοινή συγκέντρωση εργατών, αγροτών, μαθητών και φοιτητών συμμετείχαν εκατοντάδες. Προηγουμένως οι αγρότες σκόρπισαν σανό και άδειασαν γάλα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ακόμη και στη Μύκονο, μαθητές οργάνωσαν πορεία διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών.
Οργανωμένη ακριβώς στον ένα χρόνο από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, όταν από την σύγκρουση των δύο τρένων 57 άνθρωποι, στην πλειοψηφία φοιτητές και νέοι, βρήκαν φρικτό θάνατο, η γενική απεργία είχε ως κεντρικό αίτημα την τιμωρία των ενόχων, όλων των ενόχων του τραγικού δυστυχήματος – προδιαγεγραμμένου εγκλήματος. Η απαίτηση για δικαιοσύνη, ενάντια στους μηχανισμούς της συγκάλυψης της κυβέρνησης, της Hellenic Train και των κρατικών υπηρεσιών, είναι ουσιώδες αίτημα των διαδηλώσεων. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων ένα χρόνο μετά δείχνει ότι η οργή δεν σβήνει. Η επιχείρηση συγκάλυψης της κυβέρνησης φουντώνει την οργή και αγανάκτηση. Το έγκλημα των Τεμπών δεν θα ξεχαστεί, η δικαιοσύνη θα αποδοθεί, όπως έλεγαν πολλά πανό και συνθήματα.
Ταυτόχρονα, η απεργία και η μαζική συμμετοχή στις απεργιακές διαδηλώσεις ήταν ένα πρώτο ξέσπασμα διεκδικητικών αγώνων για αυξήσεις στους μισθούς, που να καλύπτουν τις δυσθεώρητες αυξήσεις του κόστους ζωής, των τροφίμων και των ενοικίων. Επίσης, οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα διεκδικούν την επαναφορά του δώρου εορτών που καταργήθηκε από το πρώτο μνημόνιο.
Το τρίτο μήνυμα – απαίτηση είναι η μαζική υποστήριξη της εργατικής τάξης και όλου του λαού στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, που στη Γάζα δέχεται την γενοκτονική επίθεση του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που στη Δυτική Όχθη συντελείται κανονική σφαγή και άσκηση βίας για την εκτόπιση των γηγενών Παλαιστινίων πέραν των εδαφών της πατρίδας τους, της Παλαιστίνης. Και στις τρεις απεργιακές συγκεντρώσεις υπήρχαν Παλαιστινιακές σημαίες και φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει μια δεύτερη φρεγάτα στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, την φρεγάτα “Ύδρα” που ήδη πλέει προς την Ερυθρά Θάλασσα και θα αποτελέσει, με άλλα πολεμικά πλοία χωρών της Ε.Ε. μέρος της αμερικανο-βρετανικής δύναμης “Επιχείρηση Φύλακας Ευημερίας” στην Ερυθρά Θάλασσα. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη στη Μέση Ανατολή κατά των Παλαιστινίων και κατά των Υεμενιτών Χούθι, όπως στον πόλεμο στην Ουκρανία, εμπλέκει την Ελλάδα στον πόλεμο, και μάλιστα χωρίς καν το ένδυμα μιας στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμότητας.
Αυτή η αντεργατική, αντιλαϊκή κυβέρνηση, της διαφθοράς, των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, της χειραγώγησης της δικαιοσύνης, και συγκάλυψης των υπαίτιων του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη, της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και απαξίωσης της πρωτοβάθμιας υγείας και των νοσοκομείων, η κυβέρνηση της θανατοπολιτικής, πρέπει να ανατραπεί. Και μπορεί να ανατραπεί. Μια καλή γενική απεργία διαρκείας πρέπει να οργανωθεί. Η επιτυχία της απεργίας έδειξε ότι υπάρχουν οι δυνάμεις, οι μαχόμενοι εργάτες, αγρότες και φοιτητές. Και δεν χρειάζεται το εργατικό κίνημα να περιμένει να στοιχιστεί πίσω από τους μηχανισμούς της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ. Το εργατικό κίνημα μπορεί και χωρίς την κρατική εργατική γραφειοκρατία.
