Στην μνήμη της μητέρας μου/μας Στέλλας
Πάντα υπάρχει ένας τελευταίος Αύγουστος, όταν οι δυνάμεις της ζωής -και της επανάστασης- ηττώνται, προσωρινά, αυτός είναι ο δικός μας όρκος, από τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους και της Φύσης, ενάντια στις οποίες εξεγέρθηκαν ο Προμηθέας και ο Σίσυφος.
Για τον ποιητή Λόρκα ήταν ο Αύγουστος του 1936 στην Ισπανία. Έφυγε δολοφονημένος από του φαλαγγίτες του Φράνκο, γιατί προσδοκούσε «την ανάσταση της αποξηραμένης πεταλούδας». Τότε η μητέρα ήταν δεκατριών χρονών και η βοή των επερχομένων γεγονότων γέμιζε τα μάτια της θλίψη και την καρδιά της ανησυχία.
Για τον Τρότσκι ήταν ο Αύγουστος του 1940 στο Μεξικό. Έφυγε δολοφονημένος από τον Μερκαντέρ του Στάλιν γιατί επέμενε στην αναγκαιότητα της ολοκλήρωσης και της εξάπλωσης της Επανάστασης. Η μητέρα ήταν τότε δεκαεφτά χρονών και η κόλαση που ακολούθησε την αδυναμία τής παγκόσμιας επανάστασης να συντρίψει τον καπιταλισμό, τον φασισμό και τον πόλεμο, άφησε για πάντα την θλίψη στα μάτια της και την ανησυχία στην φιλόστοργη καρδιά της. Ανησυχούσε κάθε φορά που ένιωθε κάποιον πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο να φτερουγίζει απειλητικά γύρω μας. Ανησυχούσε συνέχεια.
Για την μητέρα ο τελευταίος Αύγουστος ήταν ο Αύγουστος του 2015. Πάντα περίμενε να μπει ο Σεπτέμβρης για να δροσίσει. Ήρθε ο Σεπτέμβρης, δεν δρόσισε αλλά η μητέρα έφυγε. Νικημένη από τις κατασταλτικές δυνάμεις της Φύσης. Για να φανεί πόσο λάθος έκανε ο Μαρξ επιζητώντας, εκτός από τον εξανθρωπισμό της φύσης, και την φυσικοποίηση του ανθρώπου, και πόσο δίκιο είχε ο κομμουνιστής φιλόσοφος της Ελπίδας, ο Έρνστ Μπλοχ, που επεσήμαινε ότι ο θάνατος είναι η σκληρότερη αντιουτοπία, πως η προσήλωσή μας, η αφοσίωσή μας στην Φύση, υπονομεύει κάθε μας προσπάθεια για λύτρωση, κάθε προσπάθεια για ίαση και πως χρειαζόμαστε τολμηρά σχέδια, σχέδια έξω από τις φυσικές διαδικασίες.
Δεν θα πω τίποτα άλλο για αυτήν, για την μητέρα, γιατί θέλω να πω τα πάντα και να μην μοιραστώ τίποτα, κι ύστερα, πώς να εκφράσεις το ανέκφραστο; Έφυγε στα χέρια μας, στο σπίτι, ήσυχα και με αξιοπρέπεια, αλλά με πολλές θυσίες, αφού ο εσμός των εντολοδόχων του Κεφαλαίου, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και φυσικά ο Βόθρος, της Μέρκελ, θεωρεί απαγορευμένη και ανεπίτρεπτη πολυτέλεια το δικαίωμα των ανθρώπων να φεύγουν ήσυχα και ανώδυνα στην θαλπωρή του σπιτιού, στην αγκαλιά των αγαπημένων με ιατρική βοήθεια. Ένας εσμός που άνοιγε δια της βίας το παλιό φθαρμένο πορτοφόλι της, την λήστευε, κι έστελνε τα κλοπιμαία στους καπιταληστές εργοδότες του. Και γι᾽ αυτό, όπως και για όλα τα άλλα, αυτούς δεν τους ξεχνάμε και δεν τους συγχωρούμε. Εμείς πάντως το παλέψαμε. Ενδοφλέβια χορήγηση ορού, «μέχρι το τέλος» με συμβούλεψε η Κατερίνα Μάτσα, όταν απεγνωσμένα ζήτησα και την δική της γνώμη, πέρα από αυτήν του οικογενειακού γιατρού, και θα της είμαι πάντα ευγνώμων γι᾽ αυτό το «μέχρι το τέλος», το τήρησα. Νερό στο στόμα με το κουταλάκι, Βιβάλντι την τελευταία μέρα, το βλέμμα της να βυθίζεται στο δικό μας, κι ύστερα λήθαργος, κώμα, ένα φτερούγισμα, τίποτ’ άλλο.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με απέραντη αγάπη μητέρα.
Βασίλης-Κ.-Σ.
ΥΓ Κι ας μην ξεχνάμε, εμείς εδώ, σ’ Ελλάδα, Μεξικό και Ισπανία, όπου το φως, αυτό το φως, «κάνει οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου», πως μια μέρα η επΑνάσταση δεν θα ᾽ναι ουτοπία.
Βασίλης-Κ.-Σ.
