To πρόγραμμα που παρουσίασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της 79ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) το Σαββάτο 6/9 διέπεται από μία βασική αντίφαση : Από τη μια μεριά «πατά» στη συνέχιση της παραμονής της Ελλάδας στην υπό διάλυση Ευρωπαϊκή Ένωση και στον χρεοκοπημένο καπιταλισμό και από την άλλη επιχειρεί να λάβει μέτρα ανακούφισης του λαού αυτής της χώρας –μέτρα που αντίκεινται στις εντολές, τις πολιτικές και τα συμφέροντα τόσο της Ε.Ε. όσο και των καπιταλιστών.
Το οιονεί κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται όλη τη λογική που αναπτύσσεται αυτήν την περίοδο στους κόλπους της ΕΕ και του ΔΝΤ για ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους ζητώντας π.χ. «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους», «ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπολοίπου», «περίοδος χάριτος», αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζει μέτρα τα οποία αποτελούν «ταμπού» για την τρόικα, όπως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τον επανακαθορισμό των πόρων του (χρηματοδοτούμενου από την ΕΕ) ΕΣΠΑ…
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς πως η ΕΕ και το ΔΝΤ που κατέχουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού κρατικού χρέους θα δεχτούν ένα «κούρεμά» του με αντάλλαγμα μέτρα που θίγουν έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντά τους.
Ας δούμε μόνο ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα :
Οι Βορειομερικανοί και οι Γερμανοί της τρόικας ζητούσαν μείωση των μισθών για να εφορμήσουν οι δικές τους πολυεθνικές εταιρείες και να αρπάξουν τα «φιλέτα» που θα άφηναν οι καταστραμμένοι από την ύφεση στην Ελλάδα (που -μεταξύ άλλων- η ίδια η μείωση των μισθών έφερε…) έλληνες επιχειρηματίες.
Γιατί τώρα να δεχτούν «αύξηση» των μισθών; Η αύξηση των μισθών των εργαζομένων στην Ελλάδα και ακόμα περισσότερο η αύξηση της απασχόλησης (σ.σ. για «300.000 νέες θέσεις εργασίας» μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να προκύψει συνυπάρχοντας οι εργάτες αυτής της χώρας με τις ξένες πολυεθνικές, τις θυγατρικές τους ή τις μεγάλες –πλην χρεοκοπημένες- ελληνικές επιχειρήσεις. Έτσι δεν πρόκειται να αυξηθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων και του κράτους με ή χωρίς τις γενναιόδωρες ρυθμίσεις που προτείνει (π,χ. μεγάλη αύξηση των δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα).
Ούτε είναι συμβατή η δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στους κοινωνικά άπορους και ταυτόχρονα η ΔΕΗ να βρίσκεται ως Ανώνυμη Εταιρεία στο ταμπλό… του ελληνικού χρηματιστηρίου. Είτε θα βγει από το χρηματιστηριακό ταμπλό και θα επανακρατικοποιηθεί, είτε θα… βγει από τις ζωές και άλλων ανθρώπων.
Η 13η και 14η σύνταξη καταργήθηκε για να μετακινηθούν κρατικές δαπάνες από το Ασφαλιστικό προς την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων του ελληνικού «δημοσίου» χρέους.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει στην ΕΕ πως και θα αυξήσει το ύψος των συντάξεων, αλλά και… θα «κουρέψει» τις κρατικές δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους ; Το ελληνικό «δημόσιο» χρέος είναι πολύ… μεγάλο (175% ΑΕΠ) για να υπάρχει μαζί με ένα κράτος – πρόνοιας (20% ΑΕΠ). Είτε το ένα, είτε το άλλο πρέπει να καταργηθεί. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ρήξη με την ΕΕ, αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Και αυτό είναι το σωστό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να πατήσει και στις δύο βάρκες.
Πάνω απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον λαό να πληρώσει έστω και «κουρεμένο» το ελληνικό δημόσιο χρέος που είναι, όμως, χρέος του κράτους της ελληνικής αστικής τάξης και όχι των «υπηκόων» του.
Το χρέος αυτό δημιουργήθηκε, κυρίως, την τελευταία 30ετία προκειμένου η αστική τάξη να ελέγξει πολιτικά το λαό μετά την πτώση της χούντας προχωρώντας σε πρωτοφανείς δημόσιες δαπάνες για μισθούς –συντάξεις – προνοιακές παροχές και προπαντός για να καλύψει τη δική της φορολογική ασυλία και χρηματιστική περιπέτεια μετά τα τέλη του δεκαετίας του ‘90 σε βάρος κάθε αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής. Μ’ άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται τη διατήρηση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου σαν όρο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης του ίδιου… του συστήματος του. Τα περί ενίσχυσης της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» που αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αέρας κοπανιστός» σε μία διαλυμένη από την καπιταλιστική χρεοκοπία κοινωνία και σε ένα κράτος με χρυσαυγίτες μπάτσους… Μόνο η νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση με την εργατική εξουσία μπορεί να εκδημοκρατίσει πραγματικά την κοινωνία.
Η άγρια φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας αποσκοπούσε όχι τόσο στην αύξηση των συντετριμμένων φορολογικών εσόδων, όσο στην βίαιη αναδιανομή της υπέρ μεγάλων εταιρειών leasing, αφού πρώτα φύγουν από τη μέση οι μισές ελληνικές τράπεζες (για χάρη των ξένων) λόγω της χρεοκοπίας τους υπό το βάρος των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων. Το μόνο που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντισταθμίσει τις αλλεπάλληλες διασώσεις των ελληνικών τραπεζών με εγγυήσεις του ελληνικού κράτους είναι πως θα φέρει κρατική «διοίκηση» σ’ αυτές.
Στην πραγματικότητα, όμως, οι τράπεζες είναι ήδη… κρατικοποιημένες, μιας και επιζούν λόγω ακριβώς αυτών των κρατικών εγγυήσεων από το 2008 μέχρι σήμερα. Την ίδια στιγμή, ούτε οι διοικήσεις τους ούτε το κράτος σταμάτησαν την ακατάσχετη ροή καταθέσεων στο εξωτερικό την περίοδο 2010 – 12, γεγονός που στοίχησε δεκάδες δις ευρώ από την «πραγματική» οικονομία.
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει τίποτα για κρατική απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από τη χώρα, ως μία ελάχιστη εγγύηση προς το λαό αυτής της χώρας χάρη στον οποίο γεννήθηκαν οι αποταμιεύσεις της ελληνικής αστικής τάξης ; Όχι, ούτε κουβέντα! Εξάλλου, τι νόημα έχει να ασκεί το κράτος τη «διοίκηση» όταν δεν είναι πλειοψηφικός –τουλάχιστον – μέτοχος των τραπεζών ; Έτσι, τα περί «σεισάχθειας» τα οποία λέει ο ΣΥΡΙΖΑ τα ακούει κανείς… βερεσέ.
Το ελάχιστο αλλά το πιο κοινωνικά δίκαιο που πρέπει να γίνει είναι άμεση εθνικοποίηση ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος χωρίς καμία αποζημίωση στους ιδιοκτήτες του, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
Το ΕΣΠΑ είναι εργαλείο στα χέρια κυρίως των Γερμανών ιμπεριαλιστών για τη «κοινοτική» χρηματοδότηση των δικών τους, εν τέλει, επιχειρήσεων και κάθε σεντ που δίνεται έχει ως προϋπόθεση την απαρέγκλιτη τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της Ε.Ε…
Έτσι τι πρακτικό νόημα έχουν για μία χώρα-μέλος της ΕΕ να ζητήσει αύριο «Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης» ή μια «Συμφωνία για Ευρωπαϊκό New Deal, με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Γιατί να πετύχει ένα ευρωπαϊκό New Deal στον 21ο αιώνα της όψιμης φάσης της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης (και της κρίσης της), όταν απέτυχε παταγωδώς το αμερικανικό New Deal του μεσοπολέμου σε συνθήκες επιστροφής στο έθνος – κράτος; Ξεχνάνε στο ΣΥΡΙΖΑ πού οδήγησε ο οικονομικός εθνικισμός της δεκαετίας του ΄30;
Είναι απάντηση στη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία ένας… ψευτο –ρεφορμιστικός «ευρωπαϊσμός» σε μία καταρρέουσα ΕΕ ή ένας προλεταριακός διεθνισμός που θα αγκαλιάζει τους εκμεταλλευμένους από τη Λισαβώνα, μέχρι το Βερολίνο και τη Μόσχα με στόχο την από τα κάτω σοσιαλιστική ενοποίηση όλης αυτής της περιοχής;
Και θα τα δεχτεί, όλα αυτά που ζητά για χάρη του ελληνικού λαού ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ε.Ε. που στηρίζει ξεδιάντροπα τους δεξιούς και φασίστες της Ουκρανίας για να ματοκυλίζουν το λαό των ανατολικών περιφερειών της χώρας, «τάζοντας» τους μια λύση τύπου… Ελλάδας από τη χρεοκοπία στην οποία έχει περιέλθει; Ή μήπως φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα κάποια ανάκαμψη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού που να επιτρέψει μία έστω και δειλή πολιτική παραχωρήσεων προς εργαζομένους; Πριν καν η ΕΕ ανακάμψει ακόμα και οριακά από το κραχ του 2008-9, έρχεται τώρα η κρίση στις σχέσεις με τη Ρωσία να φέρει πίσω και με το παραπάνω τα φαντάσματα της περασμένης επταετίας, που τη φτάσανε στο χείλος της διάλυσης επ’ αφορμή της ανοιχτής χρεοκοπίας της Ελλάδας το 2012.
Δ.Κ.
Διαπιστευτήρια…
Είναι, λένε μια ρεαλ-πολιτίκ, αναγκαία για όποιον πηγαίνει για εξουσία.
Οι επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα στον Πάπα -η πρώτη επίσκεψη αριστερού ηγέτη, διαφημίζουν τα Συριζέικα έντυπα, ραδιοφωνικά και ιντερνετικά μέσα- είναι ο αποκορύφωμα μιας σειράς στοχευμένων κινήσεων. Προηγήθηκε συνάντηση με τον Ιερώνυμο και, βεβαίως, η μυσταγωγική επίσκεψη στον Άγιον Όρος.
Κι ας μην ξεχνάμε επισκέψεις όπως εκείνη στον Σόιμπλε…
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η σκηνοθεσία φιλοτεχνεί το προφίλ ενός ηγέτη που δεν θα έλθει σε ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των πιο αντιδραστικών θεσμών του αστικού κατεστημένου. Τα διαπιστευτήρια της αποδοχής έχουν αντίτιμο…
Θ.Κ.
