– RATIO ET ORATIO –
Α) Η εικόνα του κοινοβουλίου μας πάντα ήταν ανιαρή, πράγμα που δεν σημαίνει ήπια. Ανέκαθεν, ελάχιστη έξαψη προσέφερε. Κενόλογες αψιμαχίες, φανταχτερά ευφυολογήματα και κωμικές υπερβολές κατέκλυζαν την σοβαροφανή αίθουσά του. Εσχάτως, όμως, η νυσταλέα εικόνα του μεταλλάχθηκε σε κάτι ευτελές. Ο υπουργός των εξωτερικών και πρόεδρος του αξιοχλεύαστου φαντάσματος του παSOK Ε. Βενιζέλος, αναφερόμενος στους εσωκομματικούς «αντιπάλους» του, που τον αποδοκίμασαν δια βοής, μένοντας αταλάντευτα πιστός στα προσωπικά και στα παραταξιακά του πολιτισμικά πρότυπα, τους αποκάλεσε «τσογλάνια», χαρακτήρισε την πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ «τσαμπουκαλίδικη» τονίζοντας πως «έχουν σκυλιάσει» μπροστά στην επιτυχία της συγκυβέρνησης! Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Άδωνις ΓεωργιΑΔΗΣ θεώρησε το ενδεχόμενο νάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως κάτι ταυτόσημο με το «οι παλαβοί στην εξουσία» ενώ η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη κακίζει το «σορολόπ» του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζει τον φόβο της πως «αν ο Τσίπρας κάνει παλικαριές, θα κλείσουν τα ΑΤΜ» Όποιος αντιμετωπίζει την πιο πάνω αξιοθρήνητη, ευτελή εικόνα της πολιτικής μας ζωής ως sui generis περίπτωση των συγκεκριμένων πολιτικών μας, σφάλλει. Είναι κάτι ευρύτερο και, προεχόντως, βαθύτερο και ουσιαστικότερο.
Β) Η έννοια επενεργεί επί της έκφρασης, η γλώσσα έχει ως υπόβαθρο την σκέψη, η μορφή και το περιεχόμενο της σκέψης μας, αντανακλάται στην γλώσσα μας και ανταποκρίνεται στην μορφή και στο περιεχόμενο της ζωής μας (παράβαλε Μiguel de UNAMUNO, Το τραγικό αίσθημα της ζωής, εκδόσεις PRINTA σελ. 184, 316 και 373, ως και Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση (VITA ACTIVA) εκδόσεις γνώση, σελ. 44 και 43 όπου και η διατύπωση της κικερώνειας έκφρασης «ratio et oratio»). Ας ξαναθυμηθούμε τον Γκεόργκι Βαλεντίνοβιτς Πλεχάνωφ που επέμενε πως «μια μηλιά μόνο μήλα μπορεί να κάνει· όχι αχλάδια. Στην τελευταία περίπτωση θ’ αποδεικνυότανε αχλαδιά κι’ όχι μηλιά». Αποδεχόμενοι τον εγγενή κίνδυνο της πιο πάνω οργανικής μεταφοράς μας, διευκρινίζουμε ότι οι προαναφερθέντες πολιτικοί εκπρόσωποι του κυβερνητικού «Μαύρου Μετώπου» ομιλούν, (τρόπος του λέγειν), σε αντιστοίχιση με την μορφή και το περιεχόμενο της σκέψης τους, την οποία και εκφράζουν· η σκέψη τους ανταποκρίνεται στην μορφή και στο περιεχόμενο της ζωής τους, έτσι όπως η τελευταία οριοθετείται απ’ τις τωρινές πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες και απ’ τα πολιτικά προτάγματά τους. Είναι οι πλέον κατάλληλοι για να εκπροσωπήσουν το «Μαύρο Μέτωπο» υπό την έννοια ότι βρίσκονται σε πλήρη αντιστοίχιση με την σκέψη και την πολιτική πρακτική των μορφωμάτων που εκπροσωπούν. Αν δεν υπήρχαν, τότε θα τους επινοούσαν. Θάτανε ανεδαφικό, παράλογο ίσως, το να αναμένεις απ’ τους προοαναφερθέντες να εκφράσουν συγκροτημένο, έστω συντηρητικό, λόγο, πολλώ δε μάλλον, να εκφράσουν σκέψεις που απαιτούν εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια σε υποφερτά, έστω, ελληνικά, την στιγμή που η πολιτική τους συμπεριφορά -και τα ταξικά τους συμφέροντα, πάνω στα οποία εδράζεται αυτή- εγκαθιδρύει την έσχατη λεηλασία του ελληνικού λαού που οδηγεί στην γενικευμένη εξαθλίωση και στην αποσύνθεση της ανθρώπινης προσωπικότητας. (παράβαλε, Ράσελ Τζάκομπι, Το τέλος της ουτοπίας, εκδόσεις Τροπή, σελ. 92). Θάτανε εξωπραγματικό να αναμένουμε απ’ αυτούς σωστή χρήση των λέξεων για τον απλούστατο λόγο πως η σωστή χρήση των λέξεων δεν είναι μόνο ζήτημα γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής και η δική τους προοπτική είναι ο εξανδραποδισμός της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτόν τον λόγο στα χείλη τους οι λέξεις δεν χρησιμεύουν για να αποκαλύπτουν πραγματικότητες αλλά για να επικαλύπτουν τις ανομολόγητες προθέσεις τους!
Μ’ αυτό το δεδομένο υπ’ όψιν, μπορούμε να αξιολογήσουμε με πληρότητα την συρίζουσα και σπηλαιώδη φωνή του ΓεωργιΑΔΗ, την σπογγώδη και αφρίζουσα ομιλία της Βούλτεψη και την προσαρμοσμένη σε κομπρεσέρ γλώσσα του Ε. Βενιζέλου.
Γ) Και η κοινοβουλευτική μας Αριστερά, πώς αντιμετωπίζει αυτόν τον πολιτικό βόρβορο; Ας θυμηθούμε το παλιό ρωμαϊκό γνωμικό: Quod licet Iovi non licet bovi. (Ό,τι επιτρέπεται στον Δία, δεν επιτρέπεται σ’ ένα βόδι). Όμως, προσοχή! Διαβάζεται και αντίστροφα: Quod licet bovi non licet Iovi. (Ό,τι επιτρέπεται σ’ ένα βόδι, δεν επιτρέπεται στο Δία). (βλ. Χάννα Άρεντ, Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς, εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, σελ. 160. Πρόκειται για δοκίμια αφιερωμένα στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, στον Βάλτερ Μπένγιαμιν και στον Μπέρτολτ Μπρεχτ). Σ’ ένα βόδι (Μαύρο Μέτωπο) «επιτρέπονται» πάμπολλα· όχι όμως και στον Δία (Αριστερά)! Η μείζων πτέρυγα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), αφού έσπευσε, προ πολλού, να εγκαταλείψει «το όπλο που της πλήγωνε τα χέρια» (η έκφραση ανήκει στον Gustave Glotz), δηλαδή το κοφτερό αναλυτικό εργαλείο του «ταξικού αγώνα» και της ταξικής θεώρησης της κοινωνίας, το αντικατέστησε με το ολέθριο και πλαδαρό επινόημα της κοινοβουλευτικής ανάθεσης. Αντί να μπολιάσει την μαζική απόγνωση με το εκρηκτικό μπόλι της ελπίδας, σέρνεται στους μαιάνδρους του απωθητικού κοινοβουλευτικού «μύλου των συμβιβασμών» (κατά την αξεπέραστη έκφραση του Γερμανοεβραίου σοσιαλιστή, με ελευθεριακή έμπνευση, συγγραφέα Arthur Holitscher βλ. Michael Löwy, FRANTZ KAFKA, Ανυπότακτος ονειροπόλος, εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ, σελ. 50), αντί να δώσει πνοή στους καθημαγμένους εργαζόμενους και στους εξαθλιωμένους άνεργους, αντί να τους προσφέρει έμπνευση με την συγκρουσιακή πολιτική συμπεριφορά της, επικαλείται την απογοήτευσή τους και το ότι «δεν βγαίνουν στους δρόμους»¨ ως άλλοθι της δικής της συστημικής ενσωμάτωσης. Για ποιόν λόγο «να βγουν στους δρόμους»; Για να αντικαταστήσουν το φρικτό παρόν με ένα μέλλον à la ΣΥΡΙΖΑ που στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελεί μια ελαφρώς βελτιωμένη εκδοχή του παρόντος; Παγιδευμένη (η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) στο ατσάλινο δόκανο των θλιβερών παραχωρήσεών της προς την αστική τάξη (Ναι στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στο ΝΑΤΟ, όχι στις μονομερείς ενέργειες) επιμένει να ορίζει την ελληνική (και ευρωπαϊκή) κοινωνία, με όρους αποδεκτούς από την ίδια την κυρίαρχη τάξη της. Έτσι θα χαρίσει μορφή σ’ ότι δεν έχει; Μήπως βοηθήσει σ’ αυτό η αγιαστούρα του Πάπα; Αφημένοι χωρίς επαναστατική γονιμοποιητική βοήθεια, θάναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που θα γλιστρήσουν μ’ ένα στεναγμό ανακούφισης, στις «χαρές και στις ευκολίες» της τηλεοπτικής μαγείας που χειρίζονται επιδέξια οι μαστρωποί της κοινής γνώμης. Και η ελάσσων πτέρυγα (ΚΚΕ) της κοινοβουλευτικής μας Αριστεράς; Η κλειστή ηγετική της ομάδα αντιμετωπίζει τον φρικαλέο ζουρλομανδύα της στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης με στενόμυαλη πολιτική αυταρέσκεια και κενοδοξία. Θεωρεί την πληττόμενη από μύριες δυστυχίες λαϊκή μάζα ως αντικείμενο επιδεκτικό κομματικής χειραγώγησης και υποκατάστασης. Την περιβάλλει με μια «συγκροτημένη δυσπιστία», της αρνείται τον αυθορμητισμό, εκτός εάν είναι προσχεδιασμένος υπέρ αυτής. Στα χείλη της συνταρακτικές ιδέες και νοητικές συλλήψεις, φαντάζουν ξεδοντιασμένες έννοιες που σερβίρονται μ’ ένα όχι νέο αλλά ξαναγυαλισμένο λεξιλόγιο. Έτσι, σφάλλει ακόμη κι’ όταν έχει δίκιο. Πρωταρχικός της στόχος δεν είναι το «Μαύρο Μέτωπο» αλλά η υπόλοιπη Αριστερά και καταφέρεται κατ’ αυτής μ’ ένα ρηχό πείσμα, σταθερά αλλά τυφλά σαν ανθρώπινος τροχιόδρομος, μέχρι του σημείου να δέχεται τα ενθουσιαστικά (χλευαστικά;) χειροκροτήματα της αντίδρασης. {Δεν αντέχουμε στον πειρασμό να κάνουμε τον ακόλουθο παραλληλισμό: Κατά τον A.J Butler «Είναι παλιά ιστορία των χριστιανών που θυσιάζουν πατρίδα, φυλή και θρησκεία, προκειμένου να θριαμβεύσουν εναντίον μιας αντίπαλης αίρεσης χριστιανών». Ας μη λησμονούμε και την φράση που ο ιστορικός Δούκας αποδίδει σε επιφανή προσωπικότητα του Βυζαντίου, τις παραμονές της Άλωσης: «κρειττότερόν έστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν»}. Αναφέρονται στο παρελθόν τους μόνον εγκωμιαστικά θαρρείς κι’ αποτελεί, όχι αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, αλλά αγιογραφικής έξαρσης. Ταυτόχρονα, με την αγιογραφική επίκληση του παρελθόντος, επιζητούν να ακυρώσουν την δέουσα κριτική του παρόντος. Το μέλλον που ομιχλωδώς ευαγγελίζονται ομοιάζει στο απωθητικό καθεστώς του αλήστου μνήμης Τσαουσέσκου. Ένα τέτοιο κόμμα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ «το τσεκούρι που θα σπάσει μέσα μας την θάλασσα του πάγου». Η πολιτική συμπεριφορά του, αν παραμείνει αναλλοίωτη, δεν θα παρίσταται ως exodus για τον χειμαζόμενο λαό, αλλά ως exitus τούτου!
Σημείωση: «Μαύρο» Μέτωπο
Η κονκάρδα της Μαρίας Αντουαννέτας, της ακραία αντιδραστικής τελευταίας βασίλισσας πριν την Μεγ. Γαλ. Επανάσταση, ήταν μαύρου χρώματος. Έκτοτε, ο χαρακτηρισμός «μαύρος» καθιερώθηκε διεθνώς ως δηλωτικός της πολιτικά και κοινωνικά ακραίας αντίδρασης!
25 – Χ – 2014
Πέτρος Πέτκας
