Μετά από το πρόγραμμα οικειοθελών αποχωρήσεων, με bonus εξόδου, η διοίκηση της εταιρείας ΙΜΑΣ ΑΕ (θυγατρική της πολυεθνικής CONTINENTAL) αποφάσισε, μονομερώς, να θέσει όλο το προσωπικό σε εκ περιτροπής εργασία από 1η Σεπτέμβρη μέχρι και το τέλος του χρόνου με συνέπεια την απώλεια ενός μηνιάτικου για κάθε εργάτη και για όλη την περίοδο της διαθεσιμότητας.
Το ερώτημα που θέτει κάθε εργάτης σήμερα είναι γιατί μια κερδοφόρα εταιρεία, με κυρίως εξαγωγικό προσανατολισμό, λαμβάνει τέτοιου είδους μέτρα; Πρόκειται απλά για μια πίεση να εφαρμοστούν σε όλη τους την έκταση τα μνημονιακά εργασιακά μέτρα απορρύθμισης της ζωής της εργατικής τάξης; Σε τι προσβλέπει η πολυεθνική εταιρεία που έχει προβεί σε μια πολύ μεγάλη επένδυση κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και η οποία δεν έχει λειτουργήσει εδώ και 18 μήνες; Είναι προσπάθεια να φορτωθούν στις πλάτες των εργατών «αποτυχημένες» επιλογές της διοίκησης της εταιρείας; Τι επιπτώσεις έχει η επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης, ο μηδενισμός αύξησης του ΑΕΠ στη Γερμανία και η επιδείνωση της παγκόσμιας ύφεσης που έσπρωξε τη κυβέρνηση Ολάντ στο γκρεμό; Υπάρχει ελπίδα να επιβιώσει η εργατική τάξη σε μια χώρα απολύτως χρεοκοπημένη με 321 δις ευρώ δημόσιο χρέος φορτωμένο στις πλάτες των εργαζομένων, με 70 δις ευρώ κόκκινα δάνεια στις τράπεζες με 67 δις ευρώ οφειλόμενους φόρους στις εφορίες και 15 δις ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία όταν οι εργαζόμενοι έγιναν λιγότεροι από τους άνεργους και τους συνταξιούχους;
Μια διεξοδική και σαφής απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα θα ξεκαθάριζε σε όλους τους εργάτες και τους άνεργους ότι η απόφαση που πήραν οι εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ στη γενική τους συνέλευση να αγωνιστούν ώστε να μην περάσουν τα μέτρα της εκ περιτροπής εργασίας και να μη γίνουν απολύσεις στη λήξη αυτής, είναι μονόδρομος. Στεκόμαστε ανεπιφύλακτα στο πλευρό τους για την απόφαση αυτή.
Οι εμπειρίες των εργατικών αγώνων σήμερα θέτουν επιτακτικά το ζήτημα του προσανατολισμού τους και της συσπείρωσης όχι απλά των εργατών σε ένα εργοστάσιο αλλά την κινητοποίηση της εργατικής τάξης στο σύνολό της.
Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές μπορεί να εμφανίστηκαν στο πλευρό των εργατών (ΓΣΕΕ, Ομοσπονδία, ΕΚΒ) αλλά εκτός από ψηφίσματα, παραστάσεις διαμαρτυρίας στα υπουργεία και να στρέψουν τους αγώνες σε νομικές διεκδικήσεις δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβουν το καθήκον να κινητοποιήσουν την τάξη ολόκληρη. Αν εννοούσαν τη στήριξη θα είχαν ήδη συζητήσει την κήρυξη απεργιακού αγώνα σε όλη τη Μαγνησία, σε όλο τον κλάδο της χημικής βιομηχανίας και θα απαιτούσαν την πλήρη εθνικοποίηση της βιομηχανικής μονάδας χωρίς καμιά αποζημίωση στο γερμανικό κεφάλαιο για να περάσει ο έλεγχος του εργοστασίου στα χέρια των εργατών. Ο κάθε εργάτης πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του από τη στάση των κυβερνητικών (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, πολλοί το παίζουν ανεξάρτητοι σήμερα) συνδικαλιστών στη ΒΙΟΣΩΛ, την ΚΟΝΤΙ, τη Χαλυβουργία, την COCA-COLA αλλά και τα σημαντικά λάθη που έγιναν σε πολύ κρίσιμες στιγμές από τις ηγεσίες των σωματείων που μπήκαν στη μάχη. Στα τέσσερα χρόνια των μνημονίων η κυβερνητική ΓΣΕΕ «πάλεψε με αποφασιστικότητα»: 1,5 εκατομ. άνεργοι, 30% μαύρη εργασία, δραματική αύξηση της ελαστικής εργασίας και των εργολαβικών, μισθοί πείνας!
Για να νικήσουν οι εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ πρέπει να υπερβούν τα όρια της σύγκρουσης με την εργοδοσία, να διευρύνουν τον ορίζοντα του αγώνα τους, ενώνοντας με τη δικιά τους πρωτοβουλία την τάξη μας, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα ποιος παράγει για ποιον και τί διανέμεται στους εργάτες. Το κομβικό ερώτημα που έχουν θέσει οι εργάτες της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ (ΒΙΟΜΕ), έχει απαντηθεί από εμάς με ένα αίτημα πάλης: Τα εργοστάσια και όλη η εξουσία στους εργάτες. Αυτή είναι η μόνη απάντηση σήμερα σε ένα σύστημα που απολύει, κλείνει ή μεταφέρει εργοστάσια σε άλλα μέρη του κόσμου μέσα στο πλήρες αδιέξοδο που έχει έρθει ο καπιταλιστικός κόσμος μετά από τη χρηματοπιστωτική χρεοκοπία του 2008.[…]
1/9/2014
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία
εφημερίδα
http://ergatis.wordpress.com/
