Μαζική εκδήλωση για τις συνδικαλιστικές

Εξαιρετικά επιτυχημένη, η εκδήλωση – συζήτηση στη Νομική για τις συνδικαλιστικές – πολιτικές διώξεις στις μέρες μας

Σε μία χωρίς υπερβολή κατάμεστη αίθουσα, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 25/4, στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, η εκδήλωση-συζήτηση ενάντια στις συνδικαλιστικές-πολιτικές διώξεις, που οργανώθηκε από συνδικαλιστικές οργανώσεις, συλλογικότητες και κινήσεις γειτονιάς.

Από νωρίς συγκεντρώθηκαν δεκάδες συνδικαλιστές, φοιτητές, αγωνιστές, το ενδιαφέρον των οποίων για το θέμα, φαινόταν να είναι ιδιαίτερα ζωηρό. Ο λόγος είναι ότι όλοι όσοι δραστηριοποιούνται στο κίνημα, αντιλαμβάνονται -και αναλύθηκε αυτό από όλους τους ομιλητές- ότι διανύουμε μία περίοδο, η οποία εισάγει νέες συνθήκες για το συνδικαλισμό και τους πολιτικούς αγωνιστές, όπως αντίστοιχα και για την εργασία, η οποία με μία φράση μπορεί να περιγραφεί ως «ταξική πόλωση και κλιμάκωση της επίθεσης από την πλευρά κράτους-κεφαλαίου». Οι συνθήκες γίνονται επιθετικότερες από την πλευρά κράτους και εργοδοτών, με καταστολή, με στοχοποίηση των συνδικαλιστών, με περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών, από το δικαίωμα συναθροίσεων, μέχρι ακόμα και το δικαίωμα έκφρασης, όπως επίσης βέβαια με ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής και απεργιακής δράσης.

Από τους περισσότερους ομιλητές με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο, αναδείχτηκε η τομή που επέφερε ο νόμος Χατζηδάκη-Γεωργιάδη σε αυτή την κατάσταση και ο βαθμός στον οποίο αξιοποιείται αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές διώξεις με ξεκάθαρο πολιτικό υπόβαθρο πυκνώνουν σε αριθμό, αλλά και σε ένταση. Όπως επίσης, από το γεγονός ότι οι απεργίες γίνονται όλο και πιο δύσκολες, όπως επίσης και η περιφρούρησή τους.

Η υπόθεση του συνδικαλιστή Δημήτρη Αντωνίου, όπως ήταν φυσικό απασχόλησε με ιδιαίτερο τρόπο την εκδήλωση, αφού έχει μέχρι στιγμής δοθεί ένας αξιοθαύμαστος αγώνας από τον ίδιο μαζί με τους συναδέλφους του, αλλά και τους αλληλέγγυους, εναντίον της απόλυσής του. Αγώνας ο οποίος φαίνεται, όχι μόνο να φέρνει θετικά αποτελέσματα για τον ίδιο, όσον αφορά στην επιστροφή στην εργασία του, αλλά που αποτυπώθηκε με εντυπωσιακό τρόπο και στις πρόσφατες εκλογές στο σωματείο του διοικητικού προσωπικού του ΕΚΠΑ, όπου ανήκει και ο ίδιος.

Με ανάλογο τρόπο, την εκδήλωση-συζήτηση απασχόλησαν οι αλλεπάλληλες συνδικαλιστικές διώξεις εκπαιδευτικών-συνδικαλιστών της ΕΛΜΕ Πειραιά από τη ΔΙΔΕ Πειραιά, με την επίκληση αναχρονιστικών διατάξεων λογοκρισίας του ΥΚ, περί δήθεν «κακόβουλης κριτικής προϊστάμενης αρχής» και διάφορα άλλα παρόμοιου «δημοκρατικού» ύφους.

Σε άλλο σημείο της εκδήλωσης, αρκετοί συνδικαλιστές μίλησαν για τις άγριες συνθήκες που επικρατούν στην εργασία στον ιδιωτικό τομέα, είτε όσον αφορά στα ωράρια, την εντατικοποίηση και τις αμοιβές, είτε αφορά στο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι.

Ιδιαίτερη αναφορά είναι σημαντικό να γίνει στην παρέμβαση συνδικαλίστριας από τους υγειονομικούς, οι οποίοι τέθηκαν σε αναστολή κατά την περίοδο του covid, η οποία έθεσε το ζήτημα ότι τα σωματεία δεν υπερασπίστηκαν σε τίποτα όσον αφορά στα εργασιακά τους δικαιώματα, αυτούς που τέθηκαν σε αναστολή. Όπως επίσης ότι η κυβέρνηση εξάντλησε κάθε μέσο εξόντωσης εναντίον τους, αφού βρέθηκαν όμηροι σε μία κατάσταση, στην οποία δεν μπορούσαν να εργαστούν πουθενά και να βιοποριστούν κατά κανένα τρόπο.

Στη δική μου παρέμβαση στην εκδήλωση, αναφέρθηκα στην πειθαρχική και ποινική δίωξη με την οποία βρέθηκα αντιμέτωπη το 2018, η οποία έληξε με την πανηγυρική αθώωσή μου το Σεπτέμβριο του 2023, όσον αφορά στο ποινικό σκέλος και με σιωπηρή εγκατάλειψη της πειθαρχικής δίωξης, λόγω ανυπόστατου κατασκευασμένου κατηγορητηρίου. Επρόκειτο για μία ξεκάθαρη συνδικαλιστική δίωξη, η οποία είχε να κάνει με το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη το σωματείο βρισκόταν σε έντονη αντιπαράθεση με τη Διοίκηση του Οργανισμού εξαιτίας παλινωδιών της στη διαπραγμάτευση για συλλογική σύμβαση εργασίας την περίοδο εκείνη, αλλά και αμφιλεγόμενων χειρισμών της σε διαγωνισμό δημοσίων συμβάσεων πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Αυτό που προσπάθησα να αναδείξω στην ολιγόλεπτη ομιλία μου είναι με απλά λόγια, το γεγονός ότι από την πλευρά τους, επειδή τους ενοχλεί η συνδικαλιστική δράση, βάζουν κάποιο συνδικαλιστή στο μάτι συγκεκριμένα, πέρα από το γεγονός ότι αφηρημένα είναι ιδεολογικοπολιτικά εναντίον του συνδικαλισμού. Στοχοποιούν με συγκεκριμένο τρόπο αυτόν που θεωρούν ότι παίζει ιδιαίτερο ρόλο, ως πρόσωπο και προσπαθούν με όλα τα μέσα –αυτά που τους παρέχει ο νόμος, αλλά και κάθε αθέμιτο και ιταμό τρόπο– να τον εξοντώσουν. Εν ολίγοις προχωρούν σε μεθοδευμένη επίθεση με συγκεκριμένο τρόπο, σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία σηματοδοτούν κάτι που είναι εχθρικό γι’ αυτούς ιδεολογικοπολιτικά.

Από την άλλη, η κυρίαρχη τακτική στη συνδικαλιστική δράση -λανθασμένη κατά τη γνώμη μου– είναι ότι κατά κανόνα, δεν αμφισβητείται με συγκεκριμένο τρόπο η εξουσία των συγκεκριμένων προσώπων τα οποία εφαρμόζουν/υλοποιούν τις πολιτικές (μιλώ για το δημόσιο τομέα, αλλά σε μία λεπτομερέστερη ανάλυση, θα μπορούσα να εκθέσω τις αναλογίες και στον ιδιωτικό τομέα). Δηλαδή, γίνεται η (απαραίτητη βεβαίως) ανάλυση του πολιτικού πλαισίου, καταδεικνύεται η αφηρημένη αιτία (π.χ. ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η πολιτική), συσχετίζεται μεν, με τα φυσικά πρόσωπα που την υλοποιούν (όχι πάντοτε με ονομαστική αναφορά), αλλά ουδέποτε μπαίνει ως ζήτημα να ρίξουν από τη θέση του με συνδικαλιστικό αγώνα, αυτόν που κατέχει ένα οφίτσιο και αποδεικνύεται στην πράξη ότι ξεπερνά πέραν του ανεκτού κάποιες γραμμές, απέναντι στους εργαζόμενους. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει ποτέ ή τουλάχιστον γίνεται σπάνια, «αντεπίθεση». Μία κίνηση από την πλευρά των εργαζόμενων που να έχει ως διεκδίκηση όχι μόνο το «πάρε πίσω», αλλά και το «σήκω φύγε» ή «παραιτήσου» ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Υπάρχει βέβαια λόγος, κατά την άποψή μου για τη διαπιστωμένη αυτή κυρίαρχη –και εν πολλοίς εσφαλμένη- γραμμή, αλλά χρειάζεται να καταπιαστούμε σε ειδική προς τούτο συζήτηση.

Γεγονός είναι ότι ακόμα και αν οι συσχετισμοί στο θεσμικό συνδικαλισμό φαίνεται να κλίνουν υπέρ των συμβιβασμένων και εξαρτημένων εκπροσωπήσεων, έντιμοι και ικανοί συνδικαλιστές και αγωνιστές υπάρχουν. Και είναι και αποφασισμένοι να συγκρουστούν. Στην εκδήλωση ακούστηκαν πολύ σωστές θέσεις για το ποια πρέπει να είναι η απάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλη αυτή την επίθεση. Το θέμα είναι να σχεδιαστεί και μία εμπνευσμένη στρατηγική.

Η εκδήλωση έληξε με την ανακοίνωση ότι μετά την επιτυχημένη διαδήλωση στον Πειραιά στις 21 Μαρτίου για τις συνδικαλιστικές-πολιτικές διώξεις, προγραμματίζεται ανάλογη διαδήλωση στις 23 Μαϊου, στο κέντρο της Αθήνας.

Μαργαρίτα Κουτσανέλλου

Γ. Γραμματέας ΣΥΛΕΕΓΟ

Μαχόμενη Εργατική Κίνηση