Α) Πρόσφατα, η Λέσχη Αστυνομικών Θεσσαλονίκης κάλεσε τον αριστερό συγγραφέα και αρθρογράφο Περικλή ΚΟΡΟΒΕΣΗ (στο εξής Π.Κ) προκειμένου να τον τιμήσει για το ιστορικό του βιβλίο «Ανθρωποφύλακες», όπερ και εγένετο στο αμφιθέατρο του Αστυνομικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης. Με αιτία κι’ αφορμή το γεγονός τούτο ο Π.Κ δημοσιοποίησε κάποιες σχετικές σκέψεις του (βλ. το άρθρο του «Αστυνομία και πολιτική» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 25-4-2015). Την πρόσκληση και την εκδήλωση τις αντιμετώπισε, με ευδιάκριτη χαρούμενη έκπληξη, ως «βήμα εκδημοκρατισμού» και ως ευκαιρία που του δόθηκε να συναντήσει «ανθρώπους καλλιεργημένους – κάποιοι φανατικοί της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου, μερικοί πολιτικά οξυδερκείς και αρκετοί μουσικόφιλοι» Μεταξύ των άλλων διερωτάται και ψέγει την αστυνομία γιατί δεν «διεκδικεί τις δημοκρατικές της ρίζες; (το ίδιο ισχύει και για τον στρατό). Υπήρχαν χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιωτικοί που είχαν πολεμήσει τους ναζί κατακτητές μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ»
Β) Την εποχή του ευρωπαϊκού Δαφωτισμού, ένας εκ των παραγόντων του ο Μπαίηλ (Βayle) δημιούργησε όχι μόνο μια λογική αλλά και μιαν ηθική της ιστορίας. Δήλωνε πως την ιστορία μόνο με καθαρά χέρια επιτρέπεται να την αγγίζουμε· ότι η παρουσίασή της δεν πρέπει να χαλιναγωγείται από καμμία προκατάληψη ούτε να στρεβλώνεται από θρησκευτική ή πολιτική μεροληψία. Και η δήλωσή του κατέληγε: «Δεν είμαι Γάλλος ούτε…, είμαι πολίτης του κόσμου… υπηρετώ αποκλειστικά την αλήθεια. Αυτή είναι η βασίλισσά μου, και μόνο σε αυτήν έχω ορκιστεί υπακοή» (βλ. ΕRNST CASSIRER Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, ΜΙΕΤ, 2013, σελ. 332-333). Η αξιωματική διαβεβαίωση του Π.Κ για χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιωτικούς που είχαν πολεμήσει τους ναζί κατακτητές μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, δεν «αγγίζει την ιστορία με καθαρά χέρια» Οι αξιωματικοί του προκατοχικού ελληνικού στρατού (και των τριών κλάδων του) που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, δεν υπερέβαιναν τους εξακόσιους (600). Οι συνάδελφοί τους που εντάχθηκαν στα φασιστικά – προδοτικά τάγματα Ασφαλείας και πολέμησαν, στο πλευρό των κατακτητών, εναντίον του ΕΛΑΣ (και εν μέρει των λοιπών αντιστασιακών οργανώσεων), ήσαν δεκαπλάσιοι, υπερέβαιναν τις έξι χιλιάδες (6000)! Η κατάσταση στην χωροφυλακή και στην αστυνομία ήταν χειρότερη. Συναποτελούσαν οργανικά ένοπλα τμήματα της ξενικής καταστολής, ήταν μια ένοπλη θεσμική ενίσχυση των κατασταλτικών δυνάμεων του κατακτητή με συνεισφορά εξαιρετικώς καίρια και σημαίνουσα σε κρίσιμούς τομείς. Π.χ. στην δίωξη και εξόντωση αντιστασιακών και, προεχόντως, κομμουνιστών. Ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου δεν αυτοδιαλύθηκε στην κατοχή. Απλά, άλλαξε πολιτικό προϊστάμενο που έλαχε να είναι ο αλλοεθνής φασίστας κατακτητής. Η διαβόητη «Ειδική Ασφάλεια» του καθεστώτος Μεταξά, με αντικείμενο ενασχόλησης αποκλειστικά την δίωξη και εξόντωση κομμουνιστών, αναβαθμίστηκε επιχειρησιακά στην κατοχή ως τμήμα της «Γκεστάπο». Οι υφιστάμενες εξαιρέσεις είναι μεν τιμητικές αλλά και εξαιρετικά ισχνές αριθμητικά. Το να αντιστρέψουμε την πραγματικότητα δεν τιμά ούτε το πρόσωπο του Π.Κ ούτε την αριστερή αγωνιστική του ιστορία. Δεν εγκαταλείπουμε την «Βασίλισσά» μας επειδή καμώνονται πως μας «τιμούν».
Γ) Ο Π.Κ δείχνει να διαμαρτύρεται που η αστυνομία, «μια κοινωνική υπηρεσία» «μετατρέπεται σε δύναμη καταστολής γιατί έτσι θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση» και εναντιώνεται στο ότι «Εκεί που το κράτος είναι ανίκανο ή δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα, στέλνει την αστυνομία, που γίνεται το παιδί για όλες τις δουλείες». Μα, τί άλλο θα μπορούσε να κάνει μια αστυνομία; Αυτή είναι η συμφυής αποστολή της. Δεν έχει νόημα, είναι ολότελα παράλογο, να ψάχνουμε την υποτιθέμενη «απόκρυφη ποιότητά» της (qualitas occulta), όταν γνωρίζουμε ότι αυτή είναι απολύτως αυθαίρετη, ανύπαρκτη. Πριν από 35 χρόνια (1980) ο μακαρίτης καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλος Μάνεσης έλεγε: «κύριος σκοπός του δικαίου δεν είναι τόσο η αντιμετώπιση περιπτώσεων αντικοινωνικής συμπεριφοράς μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων –για την αντιμετώπιση ή καταστολή της οποίας θα αρκούσαν στοιχειώδεις και πολύ απλούστεροι μηχανισμοί– όσο μέριμνα για την εξασφάλιση της υποταγής ολόκληρων κοινωνικών τάξεων που μόνιμα αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, η οποία τις εκμεταλλεύεται και τις καταπιέζει. Έτσι, ο νομικοπολιτικός καταναγκασμός προϋποθέτει και διασφαλίζει τον κοινωνικοοικονομικό καταναγκασμό». Τούτο σημαίνει πως η επίκληση της ανάγκης της δίωξης του «κοινού εγκλήματος» ως νομιμοποιητικού λόγου ύπαρξης της αστυνομίας, είναι αβάσιμη και κίβδηλη. Η αστυνομία υπάρχει προκειμένου η άρχουσα τάξη, μέσω του κρατικού μονοπωλίου της βίας, να καταπιέζει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Το να την διαφορίζουμε, πολλώ δε μάλλον, να την αντιπαραθέτουμε στο κράτος σ’ αυτόν τον «θνητό θεό» κατά τον Χόμπς, ως επιχειρεί ο Π.Κ, σημαίνει πως λησμονούμε ανεπιτρέπτως ότι ανέκαθεν, κυρίως δε σήμερα, το κράτος είχε και έχει ως μόνα υποχρεωτικά συννοούμενα την αστυνομία, τον στρατό και την εφορία!
Δ) Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο υπουργείο ΠΡΟΠΟ, όχι μόνο στήριξε τις ενέργειες της αστυνομίας, αλλά την χαρακτήρισε ως «εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας», κάλεσε δε, λαό κι’ αστυνομία, να «ξεφύγουν απ’ τις προκαταλήψεις του παρελθόντος» (βλ. το άρθρο του Ανδρέα ΚΥΡΙΤΣΗ στο ΠΡΙΝ της 26-4-2015 με τίτλο «ΕΛΑΣ: Χτύπα μας κι ας μη μας αγαπάς»). Προφανώς ο πρωθυπουργός θεωρεί τις προεκτεθείσες σκέψεις μας προκαταλήψεις. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, ιδρύθηκε με το ΝΔ της 23/9/1925, η διαβόητη «Υπηρεσία Ειδικής Ασφαλείας» που, στην συνέχεια, με το ΝΔ της 29-1-1926 μετονομάσθηκε σε «Υπηρεσία Γενικής Ασφαλείας». Επρόκειτο για εξειδικευμένο τμήμα της αστυνομίας με επιχειρησιακό σκοπό τον αντικομμουνιστικόν αγώνα (βλ. Νίκου Αλιβιζάτου, Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922-1974, Όψεις της ελληνικής εμπειρίας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1983, σελ. 381). Με το παγκαλικό ΝΔ της 2-6-1926 ιδρύθηκαν «Επιτροπαί Δημοσίας Ασφαλείας» ο δε Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Ν. 5174/18-7-1931, το επανέφερε σε ισχύ με την επισήμανση, ότι αυτήν την φορά η καινοφανής προληπτική «διοικητική εκτόπιση» των πιο πάνω «Επιτροπών» αφορούσε αποκλειστικά τους κομμουνιστές. Λίγο αργότερα, (1936) ο Μεταξάς αναβάθμισε την προαναφεθείσα «Ειδική Ασφάλεια» η οποία, με 45 αξιωματικούς, 450 υπαξιωματικούς και 1200 χωροφύλακες (όλους αυστηρά επιλεγμένους), και τον πλέον σύγχρονο (τότε) εξοπλισμό, ανέλαβε, με την χρήση ρετσινόλαδου, παγοκολώνων κ.λπ, να εγκαθιδρύσει τον Γ΄ Ελληνικό πολιτισμό. (Λόγω στενότητας χώρου, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε εξοικονόμηση σκέψεων γι’ αυτό και δεν επεκτεινόμαστε σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους).
Μετά ταύτα, το να έρχεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και να συμβουλεύει τον λαό να ξεφύγει απ’ τις προκαταλήψεις του παρελθόντος σε σχέση με την αστυνομία, ισοδυναμεί με αντιστροφή πραγματικότητας στην οποία προέβη άκριτα και με αλαζωνικήν αυταρέσκεια. Αν κοιτάζοντας στον «καθρέπτη» της αστυνομίας, ο Τσίπρας μπορεί και βλέπει τον εαυτό του, χάρισμά του. Ο λαός, όμως, πετάει αυτόν τον «καθρέπτη» στα σκουπίδια γιατί δεν αναγνωρίζει μέσα του τον εαυτό του. Δεν ψάχνει ανύπαρκτες «απόκρυφες ποιότητες» (qualitates occultae) της αστυνομίας, δεν αντιμετωπίζει τις αδιατάρακτες στον χρόνο δομικές αδυναμίες της αστυνομίας ως… ψεγάδια των αρετών της και, προπάντων, δεν ωραιοποιεί, ούτε θαυμάζει τα εργαλεία της δυστυχίας του!
28 – ΙV – 2015
Πέτρος Πέτκας
